cemredeniz yazar profili

sevgi, merhamet.

yok. müslüm gürses, ferdi tayfur gibi şarkıcıların yaptığı şeyin sanat olduğunu dahi düşünmüyorum. bu insanlara saygı duyuyorum. tercihlerine, icra ettiği işlerine, her şeylerine saygı duyuyorum. lakin yaptıkları şeye maalesef sanat diyemem.

evet, bu ben. kendi adımla başlık açmak biraz tuhaf, bunu kabul ediyorum. belki bu uzun metni gördüğünüzde hakkımda herzevekil birisi diye düşüneceksiniz. ancak bu mühim değil. yalnızca yazmak istedim, pek kimsenin okumayacağını da bilsem sadece yazıp içimi dökmek istedim. yazmak, anlatmak iyi gelir derler ya. bana da iyi gelir belki, öyle ümit ediyorum en azından. ben güçsüzüm, bitap bir vaziyetteyim. bedbin bir karaktere sahibim. samimi söylüyorum bunları. dışarıdan baksanız belki güçlü dersiniz. bilmiyorum. öyle değilim ama. yalnız başıma yapamıyorum, olmuyor. çok kez denedim ancak bu yalnızlığımı hissettiğimde yapamıyorum. sevmeye ve sevilmeye çok ihtiyaç duyuyorum. bu, arzulamaktan, istemekten veyahut temenni etmekten dahi çok öte bir duygu. doğrudan bir ihtiyaç benimkisi, tıpkı bir ekmek ve su gibi. birisinin beni sevmesi, birisinin bana sarılması, birisinin bana beni sevdiğini hissettirmesi bir ihtiyaç. yalnız kaldığımda tükenmiş, hayattan tamamen soyutlanmış gibi hissediyorum. sanki bir hiçmişim gibi. esasında o kadar da müşkülpesent birisi değilim. karşı taraftan öylesine büyük beklentilerim yok. gerek dış görünüş, gerekse karakter olarak. bu his normal mi bilmiyorum. çünkü insanların kahir ekseriyeti yalnız başına da kalsa bir hayat sürdürebilirler lakin ben bunu pek beceremiyorum sanırım. onu fark ettim. mamafih yalnızlığı hissettiğimde kendimi sonsuz bir yokluğun içinde bocalanıyormuş gibi tahayyül ediyorum. sanki dışarıdaki herkes müşahhas, ben mücerretmişim gibi. sanki ben yokluğun içerisinde sürükleniyormuşçasına bir his. nasıl düzeltebilirim bir fikrim yok. dışarıya yansıtmam ben bu halimi. zira bugüne kadar yaşadığım psikolojik rahatsızlıkları ve kullandığım ilaçları aynı hanenin içerisinde yaşayıp aynı havayı soluduğum ebeveynlerime bile izah etmedim. 6-7 senedir bu tür sorunlarla çırpınmama rağmen. sağlıklı bir hayat, sağlıklı bir ilişkim olsun isterdim. sorun benim, bunu biliyorum. bir başkası değil. kimseyi bir suçla yargılayacak "çocukken böyle böyle şeyler yaşadım. travma oldu." diyecek birisi değilim. bundan mütevellit asla ve kat'a kimseyi yargılamıyorum. iyi birisi değilim ve olamıyorum sanırım. birinin elini tutmaya, birisine dokunmaya, birisinde kuvvet bulmaya, birisine sımsıkı sarılmaya öyle ihtiyacım var ki işte bunu kelimelerle size aktaramam. ne kadar sarih bir lisan kullansam da asla ve asla anlatamam, yapamam. belki ara sıra bu metni yoklarım yine. düzenlerim, bir şeyler ekler ya da çıkartırım. nasip bu işler, bilirsiniz ya!..

üçünden de olabildiğince uzak durmak gerek.

ben çocukken kaybettim babamı. bilemem o yüzden.

uyum.

velev ki adamlar yapmıyor, sana ne ulan? sanırsın kendisi picasso. adamın yapası gelmiyordur belki.

biri için sildim. o biri gitti ama ben pişman değilim. benim gözümü açtı da gitti çünkü.

en doğru yoldur. oh mis, iyi ki var.

delikanlıdır, erkektir. saygıyı hak eder. allah bizi dekolte giyecek olan kadınlarla tanıştırmasın bile. amin.

felaket kokuyor.

her şey için teşekkür ederim. yaşadığım bütün acılara rağmen bir anlık dahi var olabilmek, nefes alabilmek, hissedebilmek, görebilmek, işitebilmek, algılayabilmek fevkalade bir histi. her şey için sonsuz teşekkür ederim.

yeşil zeytin.

kahve içebilirsiniz.

buna benzer birtakım şeyler erkekler için de geçerli. erkeğin parasız, işe yaramaz, zekası düşük, toplum tarafından saygı duyulmayan, hiçbir statüye sahip olmayan birisi olması büyük sıkıntıdır. erkeğin varlığını manasız bir duruma sokar.

lağvedilmesi gereken bir parti. yok olurlarsa türkiye düzlüğe çıkar.

karşı cinsle arkadaşlık kurmayın.

dick gibi. girdi mi çok can yakıyor.

umursamaz olmam.

chp'ye kim, niçin oy verir ulan?