claranın dağdan aşağı yuvarlanan tekerlekli sandalyesi yazar profili

alışıyoruz birbirimize, o kadar çok alışıyoruz ki ne olursa olsun uzaklarda da olsalar bir yerde alıştığımız insanları bulacağımızı sanıyoruz. değer verdiğimiz kişileri kırdığımızda illaki onun gönlünü alırım diye vicdan azabından kendimizi kurtarmaya çalışıyoruz. ölüm tüm dengeleri bozuyor. belki de bundandır.

ha insan, ha hayvan, ha bitki fark etmez; ölüm her türlü canlının yüzünde hüzünlü bir ifade bırakıp onları hayatlarımızdan çıkartıyor. bizlere de bir gün aynısını yaşayacağımızı hatırlatıyor, yalnız hissettiriyor. etrafında ne kadar çok insan bulunursa bulunsun, bir gün madden ya da manen ortadan kaybolacaklar, bunu anımsatıyor. ölüm, asilliğini bu nedenle koruyabiliyordur belki de, hayatın en gerçek hali olduğu için. yüzlerdeki gülümseme, gözlerdeki yaş, alınan nefes bile gerçekmiş gibi gelmeyebilir bazen insana, ancak ölüm kaçamayacağımız bir gerçek. ölüye de bundan saygı duyuyor olabiliriz, belki de bu nedenle değere biniyor.

ayrıca ölüler konuşamaz, tartışamaz, kalp kıramaz, melek gibi masumdurlar. tüm kötülükler ruhlardan çıkar, geride bıraktıkları bedense kıyafetler gibidir. bir önemi yoktur. ölen ruhun anıları da eskiyene kadar seninledir, ölümün üzerinden çok zaman geçince yırtılmış kıyafetleri nasıl çöpe atıyorsak, yok olmuş ruhun anıları da beynimizin en kenar köşelerine atarız. o kıymet de uzun sürmüyor yani. bence tabii.

bilemiyorum ki, algılayamıyorum ben de. belki de hiçbir şey hissetmemektense acı, üzüntü çekmek daha iyi geliyordur insana. hiçbir şey hissedememek, boş boş duvarlara bakmak insanı daha çok yoruyor. bir de bahane olarak da kullanabiliyor acı çekmeyi insan, sorumluluklarından acısını bahane ederek kaçıyor, eylemsiz kalıp vicdan azabı çekmiyor, en azından benim için öyle.

huzur. yaşadığım hayatın sonu olmayacağını düşünmek bile bana fenalık veriyor, ölüm diye bir gerçek olmasa ben kim bilir ne halde olurdum. ölmek nimettir. 100 sene yaşadın, hadi diyelim 200 sene yaşadın sonrasında ne yapmak ister ki canın? sonu olmayınca yaşamanın, tadı da kalmıyor, o kısıtlı süreyi iyi değerlendirmek için çaba gösterme ihtiyacı da kalmıyor, kişisel menkıbe de kalmıyor. elde kalan tek şey anlamsız bir ömür.

insanın hayatındaki güzellik kendisi olmalı, yoksa bekle bekle gelmez ki.

hık.