acı çekmeyi sevme nedeni

makinist ile son istasyon radyo yayınında kullanılacak başlıktır.
cumartesiyi pazara bağlayan gece saat 00:00 da sözlük radyosunda. radyo.kafasozluk.com/

acı çekmeyi neden severiz?

böyle düşünmeyi severiz. mutsuzluk çaba gerektirmez fakat mutluluk emek ister.
insan ise tembeldir, daha doğrusu tembel hale gelmiştir. kolay olanı tercih etmeyi öğrenmiştir.
acıdan zevk alma durumu olarak tabir edilen mazoşizm kavramı bile bunu açıklar şekilde evrim geçirmiş ve iyicil mazoşizm haline gelmiştir.
kısaca açıklamak gerekir ise insanın acı biber yemesi veya paraşütle atlaması örnekleri verilebilir. acı gerçektir ama beyin bunun güvenli olduğunu bilir.
aynı zamanda acı ile zevk birbiri ile bağlantılı hislerdir. acı hissiyatı merkezi sinir siteminde endorfin, seratonin, oksitosin ve dopamin salgılanmasına sebep olur.
aslında hepimizin içinde bir derece mazoşizm yatar.
fakat evrimsel süreçte, modern toplumun bizi kolay olanı seçmeye eğitmesi bu durumu biraz daha ileri götürür.
kolay ve emek gerektirmediği için mutsuz olmayı seçeriz, yüzleşmek yerine korkmayı seçeriz. sebebi bulmak yerine sonucu tercih ederiz.
insan olarak acı çekmeyi bu gibi nedenlerden severiz.

peki ya bireysel olarak da böyle midir.

sen acı çekmeyi neden seversin?

acısız hayatın bir anlamı yok, tıpkı acısız urfa kebabı gibi.

kebabın en güzel hali bol acılı adana olanıdır.

çok acı çekersen alışmıyorsun gerçekten de evin yolunu bulabiliyorsun. acının sınırını yok zaten sevemezsin o kendini içten içe öldürmek istemekle alakalı. öyle üzülüyor öyle korkular yaşıyorsun ki ölüyor gibi hissediyorsun. yok olur gibi. uzun süremez kendine gelmesi lazım o insanı çekip çıkartın karanlığından. inanın başarırsanız hayat boyu sizi gülümseyerek hatırlayacaktır. bir daha konuşmasanız bile.

bağışıklık kazandırmasa da, bağımlılık yapar da ondan. bir zaman sonra huzurlu, durgun, sakin, mutlu hayatınızda bir kaos, üzüntü, hüzün ister hale gelirsiniz. berbat bir duygu durum bozukluğu.

"acı çekmek ruhun fiyakasıdır."

acı çekmek bir bağımlılıktır. nasıl ki bedenimizi terbiye etmek , dinç kalmak, daha iyi görünmek veya daha sağlıklı yaşamak için bedenimizi yormamız; 150 kilogram ile bench press yapmamız , günde 8 km koşmamız veya plates topunun üstünde zıplamamız gerekiyorsa ruhumuzu dinç tutmanın yolu da düzenli olarak acı çekmektir. belirli periyodik aralıklarla yaptığımız fiziksel aktiviteyi yapmayı bir anda kestiğimizde hem fiziksel hem de psikolojik bir boşluğa düşeriz, binaenaleyh acı çekmediğimiz zaman da elimiz ayağımız titreyecek, yoksunluk hissi beynimizin içinde dönüp duracaktır.

acı çekmeye alışmış bir insan, acı çekilen konunun unutulması veya durumun düzelmesi sayesinde bir rahatlamaya ulaşır. bu rahatlama hissi acı çekmesi sayesinde oluşmuştur. bunun tersi durumda, acı çekmeyen insan sürekli keyif halindedir ancak bunun farkında değildir. çünkü acıyı tatmadığı için içinde olduğu durumun güzelliğini içselleştirememiştir. n.ş.a'da periyodik olarak acı çeken insanı ele aldığımızda, acı çekme durumundan kurtulduğu anda keyif parametresindeki ani yükseliş inanılmaz bir haz vermektedir. işte acı çekmediğimiz zaman oraya buraya sataşıp kırılıp paramparça olmaya çalışmamızın sebebi budur.

son olarak konuyla ilgili düşüncelerimin gelişmesinde bana yardımcı olan , serdar ortaç'ın muhteşeme yakın şarkısında söylediği şu sözlerle tanımımı noktalamak istiyorum:

masumum, dışarıdan daha masumum
maalesef, bunun için sana mecburum
yüksek uçan kuşun, yüreği sarhoşun
acı çeker gibi, kölesi olmuşum

fizyolojik ve psikolojik çeşitli açılardan irdelenebilecek güzel bir soru.

insan fizyolojisinde acı çekmek ve haz duymak birbiriyle ayrılmaz bir bütündür. olayın fizyolojisine çok girmeyeceğim ama kısaca şöyle diyebilirim: acı hissi, endorfin salgılanmasına neden olur. bu da mutluluk ve zindelik hissi ile karakterizedir. mesela, orgazm sırasında beyinde acı merkezi de uyarılır.

aynı zamanda acı çekmenin temelinde aşağılanma/aşağılatma olduğunu düşünürüm. aslında bir nevi, insan psikolojik ya da fiziksel acı çekerken aşağılanır. bu bağlamdan bakarsak eğer, insanlar, aşağılanmaktan/aşağılatmaktan haz duyarlar. aşağılanmanın temelinde de korku vardır bence. korku ise insanı yaşamda tutan en temel şeydir. ilginç.

yeni bir makaleye göre, acıyı dindiren bir beyin bölgemiz, inançlı olmayı da tetikliyor. dolayısıyla belki de acı çekmek içten içe tanrı -kendimizden üstün, sığınabileceğimiz bir varlık- bilinci ile ilişkilidir? burada mesele inançlı olmak ya da olmamak değil sadece bunun iç güdüsü.

ben sevmiyorum.

coğrafya
acı hep tanıdık bildiğimiz çocukluktan aşina olduğumuz duygu. hatta bir şey olsa kahrolsam diye bekleriz çünkü bu topraklar bize en çok acı çekmeyi öğretti

fun fact: vücudunuza fiziksel acı verdiğinizde endorfin salgılanır. yani jiletçilerin bir süre sonra sürekli bunu yapıyor olmasının sebebi bir yanıyla bağımlılıktır.

ruh acısı da bi süre sonra bağımlılık yapıyor demekki.

çünkü mutluluk çekilecek kadar ağır değil. o çok hafif. çünkü herkes kendi kalbinin hamalıdır.

çünkü acı çekmek özgürlükse özgürüz ikimiz de.

ruhsal bir acıdan bahsediliyorsa eğer, bence gizli bir kibir barındıran bir durum bu. insan, acı çektiği durum her neyse, bunu hak etmediğini düşüncesinde debelenir ve karşısındakine de kendi gibi mükemmel, fedakar, iyi kalpli, artık kendini nasıl tanımlıyorsa o özellikteki bir insanın başına böyle bir şeyin gelmesinin haksızlık ve adaletsizlik olduğuna inandırmaya çalışır. hayat tek taraflı gelmiyor çoğu kişiye halbuki, iyiliği-kötülüğü içinde bulunduran bir takvim ve kişiye özel bir durum içermiyor. herkes bir şekilde hayattan beklentisini karşılayamadığı durumları yaşıyor. kendini özel sanma durumunu aşınca insan, bu tarz alacak/verecek hesabı yapmıyor hayata karşı.

tamamen alışkanlık, sevmek değil. zamanla yaşanılan her şey tanıdık duygu kontenjanından girip çıkmıyor içimizden. iyi midir kötü müdür algısı gidiyor. öncesinde çok acı veren şey sonrasında 'tamam ben bunu biliyorum' tepkisizliğine bırakıyor kendini. tabii bu benim yorumum.
buraya bilimsel açıklamasını da bırakayım;
acı hissi merkezi sinir sisteminde endorfin salgılanmasına neden oluyor. zindelik hissi veriyormuş çok ters köşe bir durum. insan çok karmaşık, aldatıcı duygu durumlarının gölgesine bırakılmış bir arapsaçı. çivi çiviyi söker budur bunun ilacı esintisinde yaşıyoruz bu hayatı...

tüm insan alemi biraz mazoşist ondandır.

bilemiyorum ki, algılayamıyorum ben de. belki de hiçbir şey hissetmemektense acı, üzüntü çekmek daha iyi geliyordur insana. hiçbir şey hissedememek, boş boş duvarlara bakmak insanı daha çok yoruyor. bir de bahane olarak da kullanabiliyor acı çekmeyi insan, sorumluluklarından acısını bahane ederek kaçıyor, eylemsiz kalıp vicdan azabı çekmiyor, en azından benim için öyle.

acı sahtesi olmayan tek duygudur. uykuda olup olmadığınızı anlamanın en kolay yolu kendinizi çimdiklemektir. komik görünsede acı yaşamı anlamlandırmanın bir değişik yöntemidir bu yüzden.
(bkz: el çek ilacımdan tabip) şiirinden bu bölüm güzel bir özet aslında.

basit mantık: insan mutlu olursa ve her şeye kolay ulaşırsa anlamını yitirir. zor bir yol olmalıdır ki tüm hayatını bu uğurda harcamalıdır. sonuçta mükafatını her türlü alacaktır ve bundan dolayı içi rahattır.

eğer mükafatını hemen yolun başında alırsa kolayca sıkılır ve başka bir amaç bulma amacıyla yola koyulur.

misal bir örnek: bir filme veya kitaba başladınız diyelim.* güzel bir başlangıç falan, bir sonraki bölümü veya finalini merak ediyorsunuz. eğer finalini biliyorsanız bu kadar hevesli olmazdınız.

rahat batıyor alışmışız ciğerimizi sökücek adamların eline geçmeye.