dilber yazar profili

bugün 23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramı biz de bu etkinlik kapsamında psikoloji topluluğu olarak sevgi evlerine yani yetimhaneye bir ziyarette bulunduk. onlar için kendi ellerimizle yaptığımız taçlar ve maskelerle gittik. size bu günden birkaç cümleyle bahsetmem gerekirse : hayata tutunmaya çalışan bir kaç çift göz diyebilirim .biraz melankolik gelebilir cümleler ama benim gördüklerim sadece bunlardı .bizi ilk gördükleri anda bize gösterdikleri merak , heyecan duyguları, göstermek isteyipte göstermedikleri sevgi duygusu belki de bir sevgi arayışı bilmiyorum ama bunların hepsini fark edebiliyorsunuz. ben bütün çocuklarla bir iletişim halindeydim. bunun sebebi de onların yüzlerini boyuyor olmamdı. o güne dair unutamadığım bir çocuk var hepsi ile ayrı ayrı ilgilenmiş olsam da onu asla unutamayacağım yüzüne annesinin adını yazmamı istedi afalladım ne yapacağımı şaşırdım . doğru muydu bilmiyorum çünkü ben çocuğun yüzüne temas ederken bile ondan izin istiyordum çok fazla dikkat etmemiz gereken kural vardı bunu biz psikoloji öğrencileri olarak da biliyorduk sarılmamamız gerekiyordu ağzımızdan çıkan her bir cümleye dikkat etmemiz gerekiyordu. ev, anne, baba gibi sözcükler kullanmamız gerekiyordu bunun farkındaydık .yüzüne annesinin adını yazmamı istediğinde gerçekten afalladım ne yapacağımı bilemedim yalan söylemek zorunda kaldım boyalarım bitti dedim, gitti bütün çocuklarının yüzlerini boyadıktan sonra geri döndü yüzü boyanmamış tek çocuktu. bütün çocukların yüzünlerinde çiçekler, bulutlar, arabalar , tuttukları takımın baş harfleri gibi motifler vardı hepsinin yüzü rengarenkti tek bir çocuğun yüzü değildi oda ege. ege hâlen annesinin ismini yazmamı istiyordu ve ben hâlâ yalan söylemek zorundaydım .en son ne yapacağımı bilemeyerek pedagoglarına başvurdum pedagog demek ne kadar doğru olur bilmiyorum ama yüzünü boyayabileceğimi söyledi annesinin, kardeşinin ve kendisinin baş harflerini yüzüne çizdim küçücüktü ama o kadar olgunduki 'annemin adını yüzüme istiyorum' benden bunu istediğinde o kadar kararlıydı ki hiçbir şey istemedi sadece annesini adını istedi çok etkilendim .son olarak onlar bana varlığını uzun süredir unuttuğum çocukluğumu hatırlattılar 23 nisan 'ım kutlu olsun "hepimizin":)

bu tanıma edebi bir kaç cümle yakışırdı belki .
ama benimkisi sadece merak neden ekilir ? bir nevi teselli mi, pişmanlık göstergesi belki de " iş işten geçti biliyorum ama... " gibi mi

hayallerimde ki gibi kalsın ete kemiğe bürünmüş hayal mi olur ?

koca bir düğüm

maran marangöz
ilk duyduğumda cem adrian sandım tıpkı onun sesindeki gibi insanın içine dokunan bir tını var sesinde bu aralar sıklıkla dinliyorum, devam edeceğe benziyor .

her ay başı aldığınız maaş hayallerinizi ve haklarınızı unutmanız için sizlere verilen rüşvettir
-the judge-

bu başlık altındaki tanımlar çok iyi. baya keyifli geçiyor benim adıma ,psikoloji öğrencisi olmanın şöyle bir avantajı olabilir karşınızda kafayı slayt okumakla bozmuş kendini akademisyen olarak tanımlayan 'öğretmenler ' yerine sizi gerçek manada anlayıp dinleyen prof.lar var hayatı onların analizleri eşliğinde dinlemek çok keyifli ;)
(bkz: canımbölümüm)

(bkz: huzursuzluğuboşver)
düzce/sessiz bahçe

sol ayağım
olasılıksız
kafes
ardında bıraktığın kadın
benim için her birinin ayrı bir önemi var ,sol ayağım bana pes etmemem gerektiğini öğretti hayatın karşına çıkardığı tüm olumsuzluklara rağmen yaşamaya değer olduğunu.
olasılıksız şizofreninin ne olduğunu ve bir kitap karakterine aşık olunabilecegini gösterdi .
kafes sözcüklerin gücünü gösterdi tam bir hafta perdeleri açmamış olmam bunun kanıtı.
ardında bıraktığın kadın iğrenç nazi politikası sonrası fransız askerlerinin almanya'yı kuşattığı bir bölgede yaşam mücadelesi veren alman kadınlarını bir nevi savaş psikolojisini gösterdi (bkz: kitaplarıyasamakgerek)

(bkz: yeni yeni oluşan kedyyy sevgimi durduramıyorum)

seni anlayan biri ile deniz kenarında dertleşmek. birinin seni anlaması özgürlüklerin en güzelidir .
(bkz: denizsevdam)

üzerine destanlar yazılması gereken efsane bir lezzet çok seviyorum kendilerini
tabi herkes yapamıyor hakkını vermiş bir ustanın elinden bol yağlı bol soslu döner gibisi yok (bkz: yemeğe gidiyorum :))

bu ülkede haybiye yaşıyoruz bu satırları yazarken bile elimin nasıl titrediğini az çok tahmin ediyorsunuzdur sadece elim değil kalbim titriyor her zerresiyle. ödüm kopuyor, ya o kadınlardan biri biz olursak şu an o kadının yaşadığından çok yarın öbür gün benim başıma bu gelir mi düşüncesiyle baş başa kalıyorum başta bu düşünce bana çok bencilce gelmişti kendimi kötü hissetmeye başlamıştım ama şu an fark ediyorum ki hayatta kalma mücadelesi veriyorum bir nevi ,korkuyorum gerçekten insanların bu kadar çok acımasız oluşu beni çok korkutuyor,insanların diğer insanları umursamaması beni çok korkutuyor ülkede adaletin olmaması beni çok korkutuyor şu an her bir kadın ciddi anlamda şans eseri yaşıyor ciddi anlamda her isteyen , her kadınları savunmasız gören, onlara cinsel objeymiş gibi yaklaşan her insan ki onlara insan demek de pek doğru gelmiyor bana ,canı isteyen istediği bir kadını istediği yerde istediği şekilde öldürebiliyor.sonra da vahşet deniyor, cinayet deniyor, tecavüz deniyor , önlem lafını daha duymadık, hapis lafını duymadık ,idam lafını duymadık duymayacağız gibi de duruyor duymayacağız çünkü o kadar normal bir hal aldı ki bir kadının öldürülmesi artık insanlar paylaşmıyor bile kadınların ölümü bu ülkede normalleştirildi çünkü bir kadının ölümü gündemi değiştirmeye bile yetmiyor yazık gerçekten çok yazık (bkz: umarım en acı şekilde sonuna kavuşur)

"iki kent arasındayım, biri bilmiyor beni ;öteki artık tanımıyor " diyordu .
ait olamamak tam olarak burada başlıyor.
(bkz: jean-paul sartre)

resim çizmek kurtuluş benim için. soyutlanış belki de .