elf yazar profili

derinlere dokunur.

"siktir et."
bu hayata bir kere geliyor, bir kere kendimiz oluyor ve bir kere yaşıyoruz. her şeyin merkezinde kendimiz varken çevremizdeki şeyler/kişiler için önümüzdeki yolları kapatmaya, kendimizi toprağın altına gömmeye gerek yok. o yüzden ne olursa olsun siktir edin, kendinize bakın ve doya doya yaşayın.

her “ne olacak bu işler böyle?” diye düşündüğümde aklıma gelen aşağıdaki cümlelerdir. bende bıraktığı iz insansı hayata karşı olan inancıma dokunur.

“tüm bunlar, yani insanlığın bugün korkunç dediği şey, yeryüzündeki on insanın iradesinden ibaret ve on insan bunu yeniden yıkıp yok edebilir. bir insan, yaşayan tek bir insan onlara karşı durarak bu gücü yerle bir edebilir.”
mecburiyet, stefan zweig

sağ ayağım. ya da sol mu acaba ya? kırkayak olunabiliyorsa o da olabilirim. karmaşık işler yani... bilemiyorum sayın yazar. hakkımda tek bildiğim şey elf adlı çaylak (ve artık onaylı bi yazar) olduğum ve hâlen tanımları beğenmiyor olmam. bu kadar. finish.

soruma gelince de... alttaki yazar arkadaşım, odana asıl kapın dışında bir kapı daha yapılacak ve bu kapı, dünyada istediğin herhangi bir (1) yere açılıyor olacak. evinde diğer odalara geçiyormuş gibi yapılan portalla o seçtiğin tek yere gidebileceksin. burası neresi ve neden seçilmiş olurdu?

edit: ne ayak olduğum hakkında cevap verirken anlık heyecanla yazarlık statüsüne erişmiş olduğumu belirtmek istedim, sadece bu kadar.

“bataklıkta bir gül gibi
solup gitsin güzelliğim
neyleyim sensiz saadeti
çürüsün gelinliğim”

model - çürüsün gelinliğim

“sen çok seyrek haksız çıkardın, çünkü az konuşurdun. az konuşurdun, çünkü az dışarı çıkardın. çıktığında da dinler, bakardın. artık hep haklı olacaksın, çünkü bir daha konuşmayacaksın.”
intihar, edouard leve

nedeni bilinmez dillerde çok gezinmeyen, beni bir o kadar da etkileyenlerden biridir.

yalnızlık şiiri

karanlığın insanı delirten bir ihtişamı vardır
yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım
bu gece dağ başları kadar yalnızım

çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından
dudaklarımda eski bir mektep türküsü
karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim
gözlerim gözlerini arıyor durmadan
nerdesin?


+bu geceler, o geceler, iyi geceler...

7-8 yaşlarımdan beri belirli aralıklarla karşılaştığım karanlık, ahşap evlerle dolu bir köyde yaşayıp her zaman bir tabutu başlarında taşıyan iskelet sürüsü ve onlar tarafından uyanana kadar iğrenç bir ormanda kovalanmamdır. tahminimce küçük yaşlarımda birileriyle izlediğim bu tarzda bir dizi veya film yüzünden bilinçaltıma bazı şeyler yerleşmiş ve bu şekilde ara ara gün yüzüne çıkmaktadır.

monte kristo kontu adlı kitaptan esinlenilerek hazırlandığı konuşulan ve kitabı okuyup diziyi izleyenlerin de bunu onayladığı, “iyi çocuk” olan ömer adlı ana karakterden dallanan olayları, çok yönlü açılarla anlatılan karakterleri ve hayata karşı verdiği nasihatlarla hem yayınlandığı döneme hem de günümüze -belki daha da ileriye- uzanan dönemlere damgasını vurup insanlara sürekli adından bahsettirmeyi başarmış efsanevi ve etkileyici bir türk dizisidir. izlerken olduğu gibi bittikten sonra da kişiye keyif verir, bir tanedir, candır, baldır.