feniks yazar profili

yoktur.

susan sontag'ın meşhur kitabı. kitap hakkında makale yazmıştım, bir kısmını burada paylaşıyorum. öğrenci arkadaşlarımız yararlansın. konuşmak isteyen varsa beklerim. *



ilk kez 1839’da oluşmaya başlayan fotoğraf, günümüze dek şekil ve amaç değiştirerek sürmekte. fotoğraflar bize bir öğreti sunmakta. biz insanoğlu gördüklerimizi veya gözlemlemeye hak iddia ettiğimiz her kadrajı ölümsüz kılmayı ve nesilden nesile aktarmayı tercih ettik. sıkıca tutunduğumuz ölümsüz kılma eylemi aslında ilk çağlardan itibaren varoluşumuzun yegâne ham maddesi olan, insanların yok olma korkusunun pansumanı, soyu sürdürme çabasıdır. bir gün yaşamı sonlandıracağımız gerçeği o denli üzücüdür ki bunu örtbas edecek tüm yeniliklere açığız. bu sebeple önce -aynadaki yansımamıza atıfta bulunarak- tüm insanlığın bilinçaltında yatan narsistliği portre fotoğrafları ile noktaladık. kendimizi çerçevelere sığdırma arzumuz evrenle olan mücadelemizin ilk top atışıydı.



peki ya ele geçirdiğimiz görüntü kendini ne denli yansıtmaktadır? gözümüz ile gördüğümüz tüm atmosfer fotoğraflandığı an aynı hissiyatı verebilir mi? yoksa yalnızca anlık bir bilgi midir?
anlamlandırmaya çalışmak ve anlamdan yeni kavramlara gitmek için çekilen her fotoğraf bir başka kapının açılmasını sağladı. bizler, soyutu somutlaştırmaya olan gayretimizin içindeyken, soyutun somutlaştırdığımız hali ile ne derece benzerliği olduğunu, ‘gerçek’ diye nitelendirdiğimizi aslında kendi ‘bakış açımız’ ile bozduğumuzu ve her kadrajda başka bir anlam kattığımızı fark edemedik.
ya da ettik.
kendi parçalarımızı dünyaya katma gayesi ve anlam arama çabamız, bizi dünyada tutmaya yetti. bizler, kendimizi bu dünyaya yabancılaştırmak yerine katmak isteriz. dünya ile olan savaşımızı devamlı kaybetmemizin tek sebebi budur. yarışa durduğumuz şey akan zamandır ve hiçbir parametre ile bunu geri alamayacağımızın bilincinde olmalıyız. oysa bu çabamızı bir kenara bıraktığımız an, en başından beri fotoğrafın içinde olduğumuzu fark ederiz.



fotoğraflar eğlencenin kanıtı olarak öne sürülmeye başladığından beri; artık bir sanat mıdır yoksa bir statü göstergesi mi? eski zamanlardan beri yapılmış bu diğer insanlar için yaşama mevzusu günümüzde halen daha sürmekte. bunun en önemli örneği ise instagram uygulaması ile karşımıza çıkıyor. çünkü fotoğrafları çekenler kendileri için değil başkaları için deklanşöre basıyor. ve bunun farkına oldukça iyi varmış olan kapital dünya, turizm sektörünü canlı tutmanın yolunu, insanların arzularını harekete geçirerek buluyor.



yaşadığımız her olay gündelik hayatımızın rutinleri haline gelirken ve bunu normalleştirirken farkına varamadığımız şeyler oldu. geçirdiğimiz dakikalar yüzeyselleşmeye ve önemini kaybetmeye ne zaman başladı? insanlar doyumsuz olmanın tadını ilk ne zaman tattı? bizi bu hale getiren geçmişimizin fotoğrafları mıdır? yoksa dünyanın her yerini bilmemize ve çekmemize rağmen hala daha başka bir arayışın içinde olduğumuzu fark eden markaların; bize yeni sunduğu, daha net olduğunu iddia ettiği kameralarla oyuncak gibi oynayıp, son kış tatilimizdeki fotoğrafı biraz daha kaliteli çıkarmayı amaç haline mi getirdik? gerçekten tüm gaye bu mudur?

araçları amaç ettiğimiz gün, yıkımın fotoğrafını çektiğimiz ilk andı.

friends dizisinde phoebe'nin smelly cat şarkısındaki vurucu sözdür.
''smelly cat, smelly cat, what are they feeding you?
smelly cat, smelly cat, it's not your fault.''

youtube algoritmasında ara ara çıkartılan, para gömülerek yapılmış (yeşil perde-ingilizce alt yazı gibi) tamamen ex kafasına düşmüş insanlar için yenilikçi bir video. duygusal halı yıkamacıların bir nanesi yoksa bile mutlaka çeken kişiler, kurgulayanlar vs ince bir dokunuşta bulunmuş olmalı. başka bir açıklaması olamaz bunların.

eski bir ekşici olarak üzülüyorum sözlüğün formatının çöküş yaşamasına. eski ekşiciler hala arada yazıyorlar seviniyoruz ama büyük çoğunluğu ve ben de buraya geçiş yaptık. cümleten hayırlı olsun diyelim. ekşiyi de allah dahi kurtaramaz artık. *

abi buna da başlık açmazsın ya. *

aaa olur mu öyle şey ben hep 50 liralık alıyorum. *

o kadar güzel şarkıları var ki... hem başkaları keşfetmesin istiyorum hem de eserlerini herkes dinlesin, kıymetleri anlaşılsın istiyorum. önerimdir, çöl parçasını dinleyin mutlaka.

yaşamı anladıkça yorulan ve bir zaman sonra anlamlandırmaktan da yorulan insandır. mutlu olamayacak olmasının sebebi insanların çiğliğinden, yalanlarından ve omurgasızlığından sıkılmış olmasıdır. çünkü kendisi diğerleri gibi duruşsuz kalamamakta, bu nedenle de hayata karşı duruşsuz kalmaktadır.

herkes aptal, ben hariç değil. (bkz: üvercinka)

nilgün marmara - defterler

not; nilgün marmara'nın şiirlerini fazıl say besteleyeceğini açıkladı 3 gün önce, hadi bakalım.