imperactus yazar profili

protez saç da tutmayınca en son sarılanacak motivasyon.

hıııhıımmmhıhıımımm

dizi ile birlikte her türk insanının hafızasında yer eden şarkıdır. çoğunlukla lise anılarını hatırlatır. 4 akorluk şarkıda yansıtabilecek en tatlı melodilerle güzel bir hikaye yansıtır.

lallalalllaa

şarkı sizi alıp en boktan ruh halindeyken bile bağırttırabiliyor.

#3707078

yapılan şey cliff'e bir saygı göstergesi değildir. kaldı ki bütün metallica albümlerinin bass mixleri bok gibidir. ama bu albümde olan olay lars ve james'in bok yemesidir. basslı versiyosunu dinlerseniz jason'ın ne kadar sağlam bass line'ları olduğunu görebilirsiniz.

ben şimdi tekrardan saçımı uzatsam, o zaman dinlediğim müzikleri dinlesem, eski arkadaşlarla bir araya gelsem; tekrar üniversitedeki halim gibi olabilir miyim?

bazı şeyler zamanında yaşanır, evrendeki her şey gibi biter. ne kadar geri dönmek istesek de hiçbir zaman dönemeyiz. yayınlandığı dönemden sonra o döneme yetişemeyenler ya da kaçıranlar behzat ç'yi bu kadar popüler hale getirdi. herkes hayatından bir parça buldu, samimiyeti sevdi, kimisi cinayet çözmeyi sevdi, bir şekilde herkes kendini buldu.

bu yeni sezonlar ise bir daha hiçbir şeyin istesek de aynı olamayacağının bir göstergesi. o yüzden dizinin tanıtımlarına dahi bakmaya katlanamıyorum, o gerçeği kabul etmek ve yüzleşmek arasında çok büyük bir fark var çünkü. "yok esra dönmüş, derin devlet işlenmiş, amirim çok özlemişiz, harun da olsa tadından yenmez.."

bazı şeylerin bittiğini kabul edip güzel hatıralarla anımsamak lazım. behzat ç. taklidi yapmaya çabalayan bir erdal beşikçioğlu gördüm, kendisinin oyunculuğuyla alakalı bir durum asla değil bu. tabii ki hikaye ve zaman gereği behzat da yaşlandı ama bu behzat o değil.

fatih artman en iyi duruşu sergileyerek yapımda yer almamıştır.

kobanispor karşısında kolay bir maç geçirecek olan benfica'ya başarılar dilerim.

içki içenin vereceği hesabı düşünüyor, kendi içmek için ahireti beklerken :')

he bir de, bin gaağassaraylı on bin fenerliyi yok eder bence.*

#3700268

bana kalırsa bu işi kanıtlamaya çalışmak bile absürt. yahu insan sadece isimden, hadi isime de kılıf uydurdun; ulan çağrışımından bile rahatsız olur be. ya zaten ortada birlik beraberlik diye bir şey kaldığı yok, kitleleri uyutma aracı futbol cart curt muhabbetlerini yapanı da anlıyorum katılıyorum ama ben vaktimi öldürüyorum taraftarlık ile. çünkü ülkede akıl sağlığı kaybetmeden, meşguliyet olmadan yaşamak mümkün değil.

eleştiri yapabilecek kapasitesini on yıllar önce bırakmış, sorgulamayan, suçu karşı suçla savunmaya çalışan, kendi çocuklarını bile kendi takımını destekletemeyen taraftar grubudur kısaca.

sadece hayatta kalıyoruz.

uzun yıllar boyunca kendimi aslında güzel bir kültüre sahibiz, dünyadaki en özgün mizah bizde, yemeğimiz bambaşkadır, insanımız aslında şöyledir böyledir diye kafamı doldurmuşum. aslında bizler, yaşamanın ne olduğunu unutan ve sadece hayatta kalabilen bu ülkenin artık en boklaştığı zamanlarda yaşamını sürdüren en dibe doğru sürüklenen ama ona rağmen her şeye ama her şeye gerçek tepkiyi gösterme cesaretini gösteremeyen ama götümüze don alamazken ırk, siyaset, futbol, cinsiyet vs.*konuşan böcek topluluğuyuz gibi hissediyorum.

dopdolu yetiştirilen tertemiz bir delikanlı canice öldürülüyor, kız kardeşini savunan delikanlıyı topluca bıçaklıyorlar, kadın cinayetleri rutinimiz oldu. yani süslü cümleler kurmaya gerek yok, günümüzün dünyasında medeni bir memlekette bir sene boyunca konuşulacak olayları biz her gün yaşıyoruz ve artık bunlar bizim gündelik yaşamımızın bir sohbet ögesi sadece.

kendimi bu cenahtan ayırmıyorum, o edebiyatı yapanların da sadece yazarken konuşurken ben şöyleyim böyleyim deyip, aynılarını yaşamlarında sürdürmeleri çok komik geliyor. yaşlısıyla, genciyle, çocuğuyla hepimiz bu boktan düzene öyle bir alıştık, öyle bir parçasıyız ki.

hayatta herkes kendinin iyi merkezindedir ve o çembere iyi gördüklerini alıp kötü dediklerini çember dışına iter. ben artık bu çemberlerden, yalancı iyi olmalardan; o kötü, bu iyi diye parmak göstermelerden aşırı sıkıldım. kendi vatandaşım beni kendi vatandaşlığımdan o kadar soğuttu ki eskiden ülkemi ve kendimi hatırlatıyor diye değer verdiğim her şey tam tersine dönerek hepsine nefret hatta tiksinme duygusuyla beni yakalıyor.

hiçbiriniz, hiçbir tanıdığım, sözlük ahalisi, arkadaşlarım, kendim; hiçbiriniz zerre samimi değilsiniz. aynen böyle boktan olan her şeyi konuşup iki dakika sonra fotoğraf atmaya yer ararız, böyle ülke mi olur böyle yaşam mı olur dedikten sonra eleştirdiğimiz insanlara dönüşürüz. en büyük ve en sevdiğimiz savunma da : ne var canım, bir şeyler oluyor diye yaşamayalım mı olur, sanki hayatının geri kalan zamanında yaşıyormuşçasına. bir bok yaşadığımız yok, hepimiz hayatta kalmayı yaşamak zannediyoruz. kimimiz ofisteki ortamdan, kimimiz okuldan, kimimiz evden, kimimiz yalnızlıktan nefret ediyoruz. kimimiz ise sadece aptal.

bu grupların hepsine ben de dahilim. çünkü ben de sadece hayatta kalabilirken yaşadığını zanneden bir böcek topluluğun başka üyesiyim.

bu devirde yapılması neredeyse imkansızlaşmış hobidir. çünkü bizim ticari zekası çok yüksek vatandaşlarımız bu işte kolay para olduğunu görüp, oyuncak marketlerinden ya da üç harfli marketlerden kaliteli modelleri toplayıp kendileri satmaya başlamıştır.*
ayrıca hot wheels'ın yeni modelleri eski kalitesinin çok çok altında. elinizde çocukluğunuzdan kalma bi hot wheels varsa altını çevirerek demek istediğimi en basit haliyle anlayabilirsiniz. bir de artık herkesin eline diline düştüğü için laçkalaşmış hissettiriyor, özellikle paketi açmadan saklamalar, raf yapmalar.

daha alınabilir fiyatlarda parasını hak eden tek üretici mini gt şu anda.

100 sene sonra içten yanmalı motorlu araçlar kalmayacak, çok yüksek ihtimalle de araçların hepsi otonom sürüşlü olacak. ancak henüz 100 sene sonrasında değiliz, otomobili a noktasından b noktasına götüren bir araç olarak gören kişilerce sevilmesi ve tutulmasını bir nebze anlayabiliyorum.
ancak bunu yaparken, otomobillere tutkulu insanların, gerçekten otomobil kullanabilen gerçek şoförlere caz yapma sevdasını çözemiyorum. yaşasın manuel şanzımanlı, minimum dijital, zartı zırt zort desteksiz benzini içen gerçek otomobiller.

buna takılan insanların aslında el alem olduğunu anladığınızda birçok şey aydınlanabilir.

fotoğraf

elit viskilerin, ayak pozlarının yanında bu gece köpek öldürenim ile katılıyorum aranıza.
yarasın.

içkinin dibine vurup, bulaşık kalmayana dek somunla tavayı süpürerek olur. o sırada soğanın varlığı ya da yokluğu çok da önem arz etmez.

kahvaltılık ise soğansız, yemeklik ise soğanlı olur.

omurgasız ve oldukça zenginlik içinde yaşamak mı ya da dik duruşlu ama beş parasız mı?

boomer beyaz yakalı.

sarılmak için kollarına ihtiyacım var ancak tek görebildiğim şey soğuk bir mezar taşı

bir gün bu cümleyi "gerçekten" hissederek dinleyeceğim gerçeği hep beni korkutur, öyle bir şey yaşamaya ömrüm yetmezse de annem ölümden kötüsünü hisseder.

her erkek çocuğunun kalbinde yatan anne bağını bir gün öyle ya da böyle koparmak zorunda olduğunu, bu sözlere yazılabilecek en güzel melodilerle anlatan şarkıdır.

aynı zamanda james hetfield bu şarkıyı bestelerken babasını kaybetmiştir.* annesi ise kansere yakalandıktan sonra dini inançları gereği tedavi olmamış ve james hetfield 16 yaşındayken annesi hayata veda etmiştir.