kedi halinde biri yazar profili

mahalledeki bi çocuğa mobbing uyguluyorum. büyüyünce tecavüzcü ya da kadın katili olma olasılığı olduğunu düşündüğüm çocuk her görüdüğünde arkadaşım kalçasına vuruyordu. ondan bi kaç yaş büyük abisi de "kardeşim sana nasıl vurdu ama..." ayakları yapıp yavşaklık yapıyordu. bigün birlikte eve dönerken arkadaşım gösterdi işte bu çocuklar diye. çocuk orta parmağını çıkardı. ben de çocuğun üzerine yürüyüp bağırmaya başladım "polise gidiyoruz, gel, gelceksin."vs. arada mahallede gördüğümde topallayarak üstüne yürüyorum, korkutmak için kötü bakışlar atıyorum. o da kaçıyor. ebeveynler orta doğu kültüründe erkek çocuklarını kız çocuklarını yetiştirdikleri gibi kurallar çerçevesinde yetiştirmedikleri için bu veletler büyüklerinde de kadınlara yaptıkları her şeyin mübah olduğunu düşünüyorlar; laf atıyorlar, psikolojik, fiziksel şiddet uyguluyorlar. ben de yaptığım şeyden memnun değilim ama küçük çocuk da olsa bu tacizdir ve birinin ona haddini bildirmesi gerektiğini düşünüyorum.

bugün kendim icin mücadele ettim. bugün benim hayatima, kisisel alanima yapilan tecavüze karsi ciktim. yardim aldim. korksam da geri cekilmedim. özgürlügümü cabalayarak kazanmam gerektigi malesef gec de olsa anladim.

hayal dünyası. bazen dayanılmaz gerçeklikten sığınabileceğin, seni mutlu eden tek yer hayal dünyan, fantezilerin oluyor. kendini mutlu edecek hiç gerçekleşmeyecek senaryolar yazıp oynuyorsun ve bu geçici mutlulukla avunurken buluyorsun kendini. her gece yatmadan bağımlısı olmuş gibi bi doz hayal kurmaya başlıyorsun.

"amaan yapsam nolcak/yapmasam nolcak." sözcük grupları yapmaktan kaçındığım veya ertelediğim şeylere bulduğum genel kılıftır.

kendin gibi, hissettiğin gibi davranamamaktır. bu insanı hem mental hem de fiziksel olarak yorar. özellikle bi arkadaş grubuyla bir araya gelindiğinde aslında çok da enerjik ve mutlu hissetmemenize rağmen, insanların arasında "aa sana n'oldu böyle, neyin var?" dememeleri için insanın kendisini neşeliymiş gibi göstermek durumunda kalması, ordan bi an önce ayrılıp eve, yatağa koşma isteği uyandırıyor.

ben bu konuya genel bir kavram olarak bakıyorum. bi insanın beynine girip neyi sevip neyi sevmeyeceğini dayatamazsın. ıster atatürk'ü sevmez, ister türkleri sevmez, ister ülkesini sevmez... yani bir insan senin sevdiğin ve bağlı olduğun şeyleri sevmeyebilir. insana o kadar dar alan bırakıyorsunuz ki, yaşama özgürlüğü adına, düşünce özgürlüğüne bile karışıyorsunuz ve sizin gibi düşünmediğinde hemen dışlama, ötekileştirmeye çalışıyorsunuz. kişi, inançlarını, kanılarını, düşündüklerini hiçbir baskıya uğramadan özgürce açıklayamıyorsa o yerde dikdatör rejimi çoktan benimsenmiştir. tebrik ederim.

vücudum okyanusun yüzeyinde sürükleniyor, ruhumsa oktanusun dibine çökmüş. ne ben derine dalabiliyorum, ne ruhum çıkabiliyor o karanlıktan. ikimiz de birbirimizi hissedebiliyoruz, anlıyoruz ama birbirimizi bi türlü bulamıyoruz. bedenim nereye giderse gitsin evsiz ve yurtsuz hissediyor.

(bkz: fantezi)

insanlara, hayvanlara ve doğaya zarar verenler.

karşıdaki kişiye en baştan güvensiz ve negatif yaklaşmak. sonuç olarak hayalkırıklığına uğratmıyor.

sorgulamaya başladığın andır.

benim için düzenli bir şekilde devam eden tik tak , şıp şıp, tak tak şeklinde nerden geldiniğinin önemi olmayan seslerdir.