klavyenin dökülmüş harfleri yazar profili

odam kafes gibi,
pencereden bir parça güneş geliyor
kapımdaki avcılar küçük askerler gibi, beni almak isteyen.
çalışmak istemiyorum
kahvaltı da etmek istemiyorum
(sadece unutmak istiyorum)
sadece unutmak
ve üstüne bir sigara tüttürmek istiyorum
aşk parfümünü tanımıştım bir ara
milyonlarca gül bir araya gelse
bu kadar kokamazdı herhalde
şimdi etrafımdaki tek bir çiçek bile
beni hasta ediyor...
inancım yok sana
beni öldürmek isteyen hayat muhteşemdir

sempatik olmak…ben hiç olamadım…

"insan dostunu düşmanından daha zor affediyor."

"belki de tepesinde kanat çırpan bir atmacanın üstüne çullanacağını bilen bir kuş kendini havada nasıl hissederse ben de kendimi öyle hissediyorum."

"insanın kafasını karıştıran bir sürü bilinmeyenin ortasında oturup durmak bir işe yaramaz. sonunda bunu takıntı haline getirirsin. bu dünyayla yüzleş. yolunu yordamını öğren, dikkatle izle, anlam çıkarmak için çok acele tahminlerde bulunmaktan kaçın. önünde sonunda tümünün ipuçlarını bulacaksın."


"yollarını öğren, izle, bu dünyayla yüzleş. anlamına dair acele tahminlerden kaçın, sonunda her şeyi çözen ipuçlarını bulacaksın."

"yanımda bir dostum olsa her şey farklı olacaktı. ama yapayalnızdım."

----------
"hayat dediğin şey nedir ki? labirentlerden oluşan bir kutu."
------------
“bir yetişkin olmak istiyorsun, ama senin içinde hâlâ küçük bir çocuk var.
yalnız ve korkmuş.”
---------
bana neler oldu?
neden dünyada bu kadar yalnızım ben?
----------
“sevgisiz bir zekâ, kısa sürede zihinsel ya da moral çöküşüne, nevroza ya da psikoza neden olur. ve şunu söylüyorum ki, akıl kendi içine dalarken ve karışırken, insan ilişkilerini dışlayan bir biçimde bencil davranırsa, bunun sonu şiddet ve acı olur.”
-----------
“ama ben zekanın tek başına hiçbir anlam taşımadığını öğrendim. burada, sizin üniversitenizde zeka, eğitim ve bilgi büyük idoller haline gelmiş. ama şimdi biliyorum ki, hepinizin atladığı bir şey var: sevgi ve şefkat eli değmeyen zeka ve eğitim beş para etmez.”

23 nisan 1920... ankara’da büyük millet meclisi açılmıştır. memleketin her tarafından birçok milletvekilleri gelmiştir. bu yeni meclise gelenlerin bir kısmı ankara’ da hiçbir şeyin olmadığını görünce, ümitsizliğe düşmüşlerdi. bahsedilen ne yeşilordu, ne hazine, ne yatacak otel, hiçbir şey yoktu. sadece, mustafa kemal...

... bazılarına bu dava çürük gelmiş olacak ki, memleketlerine dönmeye karar verdiler. bunlar geri dönerlerse mecliste huzursuzluk olacağını anlayan mustafa kemal, kürsüye çıktı. o gün pek heyecanlıydı. atatürk’ ün hayatında belki de böyle canlı bir tablo doğmamıştı. milletvekillerine hitaben :

- işittim ki, bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek memleketlerine dönmek istiyorlarmış. ben kimseyi zorla milli meclise davet etmedim. herkes kararında özgürdür, bunlara başkaları da katılabilirler. ben bu mukaddes davaya inanmış bir insan sıfatı ile buradan bir yere gitmemeye karar verdim. hatta, hepiniz gidebilirsiniz. asker mustafa kemal mavzerini eline alır, fişeklerini göğsüne dizer, bir eline de bayrağını alır, bu şekilde elmadağı’ na çıkar, orada tek kurşunum kalana kadar vatanı savunurum. kurşunlarım bitince de bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunları ile yaralanır, temiz kanımı, mukaddes bayrağıma içire içire tek başıma can veririm. ben buna and içtim !.. diye feryat edince, herkesi bir heyecen dalgası sardı. hiç biri gözyaşlarını tutamıyordu. ( falih rıfkı atay )

ben şiirleri çok bekletirim. mesela şimdi 20 yıldır hiç dokunamadığım şiir var. öyle kalsın. damıtılsın. bir yere takılmışımdır. oraya layık, oraya yakışan bir bölüm buluncaya kadar beklesin. çünkü başı sonu iyi, arada bir yer sıradan, esnaf işi olmasın. ben buna çok saygı duyarım.