kuş ölür sen klişeyi hatırla yazar profili

ünlü bir düşünürün de dediği gibi; hoçça ğalın ğidiyom ben!

üst dudakla burun arasında kalem tutmaya çalışıldığında elzem bir hareket haline geliyor.
böyle ufak tefek şeyler için insanları öbürsüleştirmeyelim lütfeğn.

dipsos*: (bkz: her gün fotoğraf atan yazarlar) başlığından yeni geldim. neler neleeer* demişler. o yüzden görselle destekleyemiyiciiim ama anladınız siz.

salağa yatarken uyuyakalma ihtimalimi düşünüp akıllılık etme niyetiyle alarm kurmuşum da, alarmın sesi için sevdiğim şarkıyı seçtiğimden dolayı rüyamda ritme kapılıp uyanamıyormuşum gibi dizi dizi sıralanan günler geçiriyorum.

hava o kadar soğuk ki... insanlar eldiven ve şapka kreasyonuna geçmiş.
millet baştan aşağı simsiyah tetikçi gibi geziyor ortalıkta. bende kenarda yeşil converse ve mavi montla adeta şu kış günü insanlara renk katayım diye gönderilmişim.

yaptığım hiç bir işi beğenmeyen hocanın alttan aldığım dersinde saçma sapan şeyleri beklediğimden iyi yapmam şoku...
güç zehirlenmesi yaşıyorum şuan. utanmasam alnıma yapıştırıp gezerim.

yaşının farkında olmamaları.

benim yarı ergen halimle bile yapmadığım davranışları karşımdakinde görünce içimi feci bir pişmanlık kaplıyor.

bir miktar referans alalım derken komple çalmış bulundum ama olsun :') zati olmadı:')

kapuska sevdiği için kendisinden azami miktarda korktum. kendisi titan olabilir. dikkat edelim bu arkadaşa.

hepi topu üç beş mutlu anım var. onlar da beni kovalar

annemle babam benim varoluşumu kişisel eğlenceleri olarak gördükleri için konu ayırt etmeksizin beceriksizliğimle dalga geçerlerdi genelde.
yürüyen merdivene binemediğim bir gün dalga geçerek aşağı inmeye başlamışlardı. o ara odaklanıp kendini gaza getirmeye çalışırken basamağa atladığımı zannetmiştim. aşağı yuvarlanmadan önce arkamdaki aşırı duyarlı vatandaşın çantamdan tutmasıyla beraber hayatta kalmıştım. o zamandan beri o vatandaşa söverim. belki benim doğal seleksiyonum o olacaktı. hayret bir şey.
bu arada benim bu tedirginliğimi çocukluğumda bırakıp el sallayarak ondan uzaklaştığımı düşündünüz değil mi? değil işte :')

biz aynı gitarın farklı telleriyiz demek isterdim ama içinde bulunduğum duruma bakınca daha çok flüt gibiyim. telle melle başından beri alakam yokmuş. zaten pek tel maşa bir insan değilimdir. alakam olması için niye zorladıysam.*

insanlık için küçük benim için büyük bir başarıya imza atarak ilk çizgifilmimi* bitirmeme 3 kare kaldığını ahaliyle paylaşmak isterim. işte piyasanın duayen ismi ölü kuş karşınızda ve unutmadan; bu yolda bölümlerce bana eşlik eden yalan dünya'ya teşekkürü bir borç bilirim.

kendi halinde, dingin aynı zamanda geceleri geç uyuma sebebimizin ortak olduğu bir yazarımızmış. hatta aramıza yeni katıldığı* içün bi'hojjgeldini de hak ediyormuş.

efeeem öncelikle bir insanın yaptığı ve düşündüğü her şey mi falso olur diyerek girmekle beraber kararını benim verdiğim her türlü şey diyorum.

misal bugün teslim etmem gereken projeyi son dakika beğenmeyip büte kalayım, zaten başka derslerden de kalırım dedim. vermediğim ödev hariç her şeyden en kötü cb geçmişim. allahım önce fikirlerimi sonra beni yok et bitsin bu işkence.

kendimden hiç haz etmiyorum ama özümde şahane olduğumun da farkındayım.
özetle dengesizim demeye geldim. gidiyorum.

tüm karikatürlerini ezbere bildiğim yetmiyor gibi diyalog içinde kullanıp; bilmeyen insanları önce "nasıl bilmezsin!" demek suretiyle linçleyip sonra onlara da ezberletiyorum.
ben artık yiğit özgür fanı değilim, bizzat kendisi olma yolundayım.
otisabi dolayısıyla yılmaz aslantürk var bir de.

insanlarla ne kadar geçinmeye çalışırsan o kadar tepene çıkıyorlar. bazen buyum, bu kadarım diyip geri çekilmek gerekiyor. çok alçak gönüllülük ve nezaket karşındakinin arsızlaşması demekmiş ve maalesef geri dönüşü de olmuyormuş.

sözlük seni hapsetmiş, eski bir entryi kaydetmiş*

edit: devam eden olur diye bi cümle yazıp çekilmiştim. bu sözlük ahalisine hiç güven olmuyor.

2.edit: sonradan farkettim patagonyalı bozmuş* hep. sorry coup de grace.

barış abiyle geçen ayaküstü bir sohbet sırasında solo sonrası gitarını kıran gitaristlerin asla kendi gitarlarını kırmadığını, kıran -herhangi bir nesneye gaza gelip zarar vermekte dahilmiş- tiplerin saygı duyulmaya değer olmadığını sadece şov peşinde koşan insanlar olduğunu söylediği günden beri kendisine olan sempatim arş-ı derya oldu. o ara kısa çaplı bir aydınlanma yaşamıştım.

piyasadan kaybolup tekrar geri gelen bir grup değil bu açıdan tekrar tekrar popüleritesi artmıyor. dinleyicilerinin büyük kısmı kemik kitlesidir zaten. dinlenme sayısıyla alakadar bir müzisyen olmamasından dolayı; şu sevildi, buna da talep olur diyerek kendini tekrarlayıp özünden uzaklaşmıyor.*

barış yerli için vokal demek yeterli olmaz. o grubun hem gitaristi hem aranjörü...kısaca grubun bizzat kendisidir.*

benden eski olduğunu düşündüğüm bir yazardı. aynı nesildenmişiz. birinci nesilleri kıskandığım çok belli oluyor mu?