kuş ölür sen klişeyi hatırla yazar profili

"kafan zehir gibi." dedi.
"yok ki..." dedim.
"ne?" dedi.
"kafam." dedim. on saniye süren bakışmanın sonucunda bir miktar güldüm ama o bakmaya devam etti. pişmanlık bir yüz ifadesi olarak tescillenmek istense onun o anki fotoğrafıyla kayıtlara geçerdi.

8-10 yıllık birlikteliğimiz var kendisiyle. hiç çıkarmadığımı şöyle kanıtlarım diye düşünüyorum:

bu arada eved kemiklerim iri değilmiş. senelerce kandırmışım kendimi :p

genelde bir şeylere bel bağlarım olmayınca da yıkılırım. pek mantık aranacak birisi değilim.

bazen birinin sorun olarak görüp kurtulmaya çalıştığı şey başka birisi için sevilen ve vazgeçilmez bir şey haline gelebiliyor. insan gerçekten olmam gereken yerde miyim diye düşünmeli.

ufak bir edit: az önce sevdiğim yazarla bu entryi irdelerken hikayesiyle beraber yazsaydın keşke dedi. biraz düşününce bende yazmaya karar verdim.
bu hikaye kedisi doğurduktan sonra yavrular başına kalmasın diye yavruları kedi evine bırakmış bir insanımsıyla başlıyor. yavrulardan birisi hayatta kalmayı başarmış. bende bu yavruyu bırakıldıktan birkaç hafta sonra hayatta kalan tek yavruyu buldum. hasta olduğunu fark edince yakalayıp müdehale etmek istedim ama fazla korkak olduğu için kaçmıştı. kaçışından bir hafta sonra tekrar buldum. bu kez kaçacak mecali yoktu. kenarda ölümü bekliyor gibiydi. gözleri enfeksiyonlanmış kötü haldeydi. daha öncesinde çok fazla hasta hayvan buldum. alıp eve götürürdüm genelde. maalesef ki her bulduğum hayvan iyileşemiyordu ve çok fazla hayvanın ölümünü gördüm. bu sebeple etliye sütlüye karışmamak için belediyenin hayvan ambulansını arayıp, kayıt oluşturup daha sonrasıyla ilgilenmemeye başladım. bu kedi içinde aynısı yapacaktım.
tarihimiz 29 ekim. resmi tatil olduğu için belediye işi yatmış oldu. kendi veterinerime götürürüm diyip eve götürdüm. alkolle temizlememe rağmen gözlerde bir tuhaflık olduğu belliydi. ilk 2 ay kurtarabileceğimizi düşündük ama düşündüğümüz gibi olmadı ve gözlerden tekini aldık. geçtiğimiz mayısta, iyileşmek için yattığı ameliyat masasına bu kez uyutulması için yattı. narkoza girmeden az öncesinde boynuma atladı ve kendisiyle vedalaştık.
onu istemeyen bir insanın sokağa atmasıyla başlayan hikayesi başka bir insanın ona verdiği sevgiyle bitti. umarım ömrünün kalan kısmını mutlu geçirmesine yardım edebilmişimdir. öleli bir yıl olmak üzere ama ben tam olarak aşamadım sanırım. yazdığım en zor entrylerden oldu benim için. yazım hataları ve anlam bozuklukları için şimdiden üzgünüm.

o da içimde kalmasın bu da kalmasın diye diye yarım olan şeyleri kendimden vererek tamamlamaya çalıştığımı fark edemediğim gibi bir de heveslerimin birer birer kursağımda kalışını izledim.

bundan bir yıl önce ekşide yazdığım bir şeye rastladım bugün. "ben ne biçim nefret ediyormuşum kendimden böyle vay be." dedim. şimdi teknik olarak geçmiş zaman kullanmış olmam çok iyi bir şey ama aynı zamanda o dönem bu nefretin farkında değilmişim. -ya da zaman aşımına uğradığı için öyle düşündüm bilemiyorum-
bu kez de nefretim aynı düzeyde devam ediyorsa ve benim bundan haberim yoksa diye düşünmeye başladım. enteresan paradokslar içinde süzülüyorum şuan. yapacak daha heyecanlı bir şey bulamadığım için hoşuma da gitti. her neyse konumuza dönecek olursam bu çok sıkıntılı bi mesele. nefret etmiyorsam bile biraz mesafeye koyayım kendimle arama dedim. gidişata bakarsam henüz sıkıntı yok ama ilerleyen süreçte zorla bozacağım o arayı.

bazı durumlar kişilerden bağımsızdır ve ben bağlanabilir bulduğum ilk şeyle kendimi boğarak öldüreceğim.

dünyadaki en iyi kendini savunma cümlesi. öyle kurtarıcı bir kelime ki... karşındaki insan sinirliyse yumuşar, onun fikrini benimsediğini zannederek sevinir. şanslıysanız susabilir bile.

t: konu kapatmak için kullanılabilir ve karşı tarafa fikrinizi söyleyip empoze etmeye çalışmaktan kolaydır. bırakın ve karşınızdakinin haklı olduğuna inanmasını sağlayın en sağlam savunma şekli budur. sonuçta savunma dediğimiz şey en az zararı alarak kurtulma yöntemi değil midir?

yarının daha iyi geçeceğini düşünerek bugünün çabucak geçmesi için günü uyuyarak geçirmişim de yarınımın ömrümdeki tüm günlerden berbat geçeceğini öngörememişim gibi süren yılların içinde varolmaya çalışıyorum.
benim için özeti budur.

karşınızdaki kişinin aptal olduğunuzu düşünmesine sebep olur genelde. herkes yaptığı ya da söylediği şeylerin az-çok farkındadır. sadece bu durumu nasıl tartacağınıza göre sizi insan yerine koymaya çalışır. başta dur demediğin şeyi sonradan değiştiremeyeceğin için hataları görmezden gelmek akıllı işi değildir ve insanın bu durumda "kendimden başkasını düşünecek olsam bu kişi acaba karşımdaki midir?" diye sorması gerekir.

bu aralar kulaklığın teki kabından çıkarınca bağlanmıyor telefona. birkaç kez kaba geri tak çıkar yapmam ya da bağlantıyı kesip tekrar bağlanmam gerekiyor. az önce yapılabilecek her şeyi denememe rağmen bağlanmadı.
kulaklığın tanelerini özenle yerleştirdim kabın içine. aldım elime. gerinip duvara fırlatmak üzereyken duraksayıp "özgür dur!" dedim. bi anlık sinirle kırma boşuna. sonrasında "amaaaaan benden kıymetli mi?!" diyip ümmet-i muhammed aşkına duvara çarptım. şimdi ikiside çalışıyor.

ben bunu bir süre insanlara olan davranış şeklimde de kullanmaya çalışacağım. önü açık bi teknikmiş. kısa vadede işime yarayacağını düşünüyorum.

bu noktaya kadar gelebilmek her açıdan tesadüf. bazen bu tesadüfe lanet ederek yok olup gitmeyi çok istedim ama biliyorum ki dünyadan temelli gittikten sonrada çözülüp çözelememesi belirsiz bir sona adım atacağım.

olabildiğince neşeli gözükmeye çalışıyorum ama bazı anlarda ister istemez içim dışıma yansıyor. kendimi baştan sonra tanıdığım herkese anlatamam bu sebeple de bir şeylerin sürecini sadece ben biliyorum -maalasef ki-.

camın arkasından baktığın sürece önündeki görüntü buğulanır ve sen bunu elinle silerek düzeltebileceğine inanırsın. halbuki elinle dokuna dokuna anasını skmiş olursun camın.
dışardan bi insan için yorum yapmak biraz böyle bi durumdur. o yüzden burnunuzu cama dayamadan bir şeyleri görmeye çalışırsanız silmenizi gerektirecek buğu da bırakmazsınız. eğer cam kirliyse ve içeriyi seçemiyorsanız evren size bakmak için kendinizi zorlamamanız gerektiğini hatırlatıyordur. boş verin geçip devam edin yolunuza. çünkü bazen bir şeyleri görseniz de camın arkasından buna müdahale edemezsiniz.

karşınızdaki kişinin de sizde görmezden geldiği ve tahammül ettiği şeyler olmasa sizin emek verecek vaktiniz olmazdı.

hayatta oluşum