kuzguncuktaki vişne yazar profili

insan aslında masum doğar ama belli bir yaşa kadar bilinç dışı hareketler halinde olması sebebiyle iyi ve kötü enerjiyi içinde taşır.
iyi ve kötü insanın içinde sürekli çatışma halindedir. bilinçdışı hareketler dengelenmezse eğer -aile, çevre, dış etkenler vs. yardımıyla oluyor bunlar- her öfke nöbetinde kötüyü bilinçli olarak tercih etmeye başlarsın.
denge ne hoş kelime.. geleneksel çin felsefesinin kollarına atılıyoruz burada kendimizi.. özden çok karşıtları doğru konumlanmaya itiyor insanı.

kötü, insan olmayı becerememektir. özümüzde var ise böyle lanet bir şey sorarım, bilinç ne güne duruyor.

ulus baker'in anlatımıyla..
anlayabildiğin kadarıyla..

post bıyıklı abimizden uzaklaşıp, mutlu olmayı talep eden cezayir'li abimizin yönüne doğru -ilerleme kaydetmesemde- onun baktığı yerde var olmaya çalışıyorum yani onu anlamaya çalışıyorum diyelim..
anı anlamaya çalışıp kafayı yemek yerine, ana karışıp bir yerde yok olmayı tercih etme sürecine doğru bir geçişteyim. isyankar ruhumun buna engel olduğu zamanlar elbet oluyor. ona kibarca kes sesini, otur aşağıya demekte ne kadar zorluk çeksemde, o asi ruhu oturtamadığım zamanlarda onu halay çekmeye davet ediyorum. ona böyle şakalar yapmak zorundayım...

ne güzel şeysin sen..

doğum günü kızına sağlıklı, mutlu ve ağzının tadı ile geçireceği bir sene diliyorum.

yine pozitifliği ile beni biterecek, yeter yeter bu kadar yapma diye can çekişeceğim bir sene olacak eminim..

enerjini seviyorum, pozitifliğini kıskanıyorum. şurayı kıskanırım seni ben şarkısınıda ekleyelimmm.

hadi oleyy, coş, koş...
18 yaşına girdin bugünlerin kıymetini bil..*
seviliyorsun tatlı kısss, iyi ki doğdun..

hep aynı düzen bazen çıldırtır, olmadığında ise kıyı, köşe aratır.
denge sağlamak üzerine kurulu bir dünya. her birinde ucunu fazla kaçırdığında sinir, stres oluyorsun.

her gün aynı şeyleri yapıp sıkılmak ve en kötüsü buna kendini alıştırmak, içten içe yıpratır insanı. gideyim yüzüme soğuk bir su çarpayım dersin, bir hareket istersin ama fark etmeden seni bu duruma esir eden üşengeçliğin ve belki değişimin pek bir şey değiştirmeyeceğini düşündüğün kalıplaşmış umutsuzluğun buna engel olacaktır.

ben bunun için mi geldim bu dünyaya deyip kılıçları da çekebilirsin aslında her şey senin elinde.. değişim için risk alabiliyorsan ne ala..

ben her gün aynısını yaşayıp, sıkılıp, ne olacak böyle deyip kederlenip ama konforluyum alıştığım şey bu deyip cesaret edemeyenlerdenim.. bir yerde çok pis pişman olacağım o anı bekliyorum.. bir kırılma, bir çıldırma hadi hayırlısı..

gerçekçi olmak gerekirse çok hoşlanılacak bir şey değil. fakat bunda bir istisna var:
iyi niyetinden şüphe etmediğin, senin iyi bir konumda olmanı isteyen birinin seni eleştirmesi can yakmayacaktır.

sadece bir kez teşebbüs edildi, genelde çeşitli tekniklerde başka öğrencilerin üzerinde deniyordu şahittim. bana sıra geldiğinde bünyem kabul edememiş olacak durmadım ondan kaçtım, o da beni kovalamış.. bir yerde yakalanmışım ama o ben de yok. resmen hafızamdan silmişim o anı. ertesi gün onun için iyi olmadı. evdekiler duyunca cinnet geçirdi. o gün nasıl ikaz edildiyse bir daha cesaret edemedi. beni üzen ise diğerlerinin halen dayak yiyor olmasıydı. düşünüyorum da nasıl fırsat verildi o kadar, insanlar nasıl bunun önünü kesmedi. şiddetin çözüm olabileceğini bir öğretmen nasıl düşünebilir? benim de aklımın almadığı bir dönem.

uyumak..
kış ayları uyuyarak geçirilmeli..

anlı şanlı adımın yazılacağı tek başlık..

oradan başka bir yere daha mı gideceğiz?
siz gidin ben devam edemeyeceğim..

uzak mesafe.
bana hep sevmediğim yerden geldi hocam..

küçükken evdeki çiçekleri kıskanırdım. annem konuşurdu, abartarak severdi. sen kimle konuşuyorsun diye peşine takılırdım, hiç oralı olmazdı. sevme onları dediğimi hatırlıyorum. küçükken aşırı kıskanç bir çocuktum büyünce bu huyum tamamen olumlu yönde değişti. şimdi kim kiminle konuşuyor umurumda olmaz. *
çiçeklerle konuşmak deyince direkt aklıma kıskandığım çiçekler geldi.

dinleyemem..
boş bakarım, pislikmiş gibi bakarım ama sadece bakarım dinleyemem.

ben saçmalıkları çok severim.. gün içerisinde birden fazla saçmalığa bilerek ve isteyerek imza atıyorum. adamlar bağıra çağıra kavga ediyor ben odamda itfaiye dinliyorum. kimse kusura bakmasın en doğrusunu yapıyorum. kafama taktığım, strese girdiğim her an için niye bir saçmalık yapamadım diye kendime öfkeleniyorum.
çok saçma bir gün dilerim..

çilek. üstelik alerjim var fazla yiyemiyorum.
nickime kanmayın. nerden çıktı bu vişne?

bir daha da girmem. *

bu sabah erkin baba..

öyle bir telaşla gidiyoruz ki, bir gün başka bir evrenden içeri gireceğiz. ışınlama icat edilse güzel olurdu. yol böyle telaşları kaldırmıyor.

henüz hava aymadı ama ben aydım..
ikinci çay ile perşembe gününe giriş yapıyorum..
sabahları bu saatte neşeyle gü-nay-dın diyenleri selamlıyorum, siz cin olabilirsiniz..

iş görüşmesi yaparken iş başvurusunda bulundum. bu absürt anı hafızamdan silmeyeceğim. bu da böyle bir itirafım olsun. normalde etik değil falan ama hayat bize böyle şeyler yaptırabiliyor. pişman değilim ve anı çok iyi yönettiğim için kendimi tebrik ediyorum.

evet ne diyorduk burası güzel bir yer hadi bize katıl!

hafta içi karanlık her yer, sabahım akşamım kapkaranlık.. hiçbir şey göremiyorum..
hafta sonu ise yeni öğrenme telaşında olan çocuklar gibi oluyorum.
- aa güneş.
-aaa deniz ne kadar güzelmiş.
aaaa kır, bayır, ağaç, çiçek..
hep ilk defa görüyor muşum gibi tepkiler gösteriyorum. güneşi selamlama evresine yaklaştım, hissediyorum. bazen ben de yaşıyorum lan hissine kapılıyorum ne yalan söyleyeyim.