lilsoil yazar profili

alice in chains - it ain't like that.

kayda değer bir param olduğu söylenemez ama eğer olsaydı müzik aletleri ve müzik yazılımlarına harcayacağım paraya acımazdım.(bkz: if i were a rich man)

vokalist cedric bixler - zavala ve gitarist omar rodriguez - lopez tarafından kurulmuş progresif rock grubu. kadrosunda bir zamanlar red hot chili peppers'tan flea'yı da barındırırdı. grup şu anda aktif olmasa da son zamanlarda spotify sayfalarında oluşan hareketlilik beni de ister istemez heyecanlandırmıştır.

başımızı yastığa koyup rahatlamaya çalışırken çoğunlukla düşünmemeye çalışırız ve genellikle de başaramayız. başardığımızda ise büyük ihtimalle uykuda oluruz. ayrıca (bkz: rüya). yani aslında uykumuzda bile düşündüğümüzü söyleyebiliriz. işte düşünmek bu kadar önemli bir eylemdir ve insan, beyni aktif olduğu sürece düşünmeye devam eder. tam da bu noktada şu soruyu sormalıyız: varım, peki varlığımın niteliği nedir?
insanları birbirinden ayıran belki de en temel kavram düşünce yapılarının farklılığı ve bu yapının ürünü olan düşüncelerdir. işte bu noktada insan, varlığının niteliğini belirler. örnek vermek gerekirse atomu bir enerji kaynağı olarak kullanıp insanların faydasına bir katkıda da bulunabilirsiniz yahut atom bombası yapıp bir ülkenin ve insanlarının kaderini kökten değiştirebilirsiniz.
insanlar olarak hepimizin sınırsız bir potansiyeli var, ama bu potansiyeli kullandığımız alanlar bizi gerçekten "insan" yapıyor.

oranı konusunda pek bir fikrim yok ancak ben her zaman bir mesaj kadar uzağınızdayım sevgili arkadaşlar.

kaliteli akılların fahri adresi.

insanların düşüncesindeki mizah kavramı farklı olabilir, mizahı somutlaştırma yolunda atılan adımlar farklı olabilir ya da sadece en basit şekli ile sosyal birikim farklılığı nedeni ile komik gelen şeyler değişebilir. bu yüzden recep ivedik kimi insan için çatlatırcasına komik olabilirken kimisi için ise anlamsız bakışların bir numaralı adresi haline gelebilir. bence bu noktada önemli olan hoşgörü ile karşılayabilmek.
benim naçizane görüşüm o kadar komik olmadığı yönünde ancak dediğim gibi insanlar farklıdır, haliyle gülünen şeyler de farklıdır.

yukarıda yazar arkadaşların da söylediği gibi daha çok kitap okurken ya da telefonla ilgilenirken gerçekleşir. nedeni ise yanlış bilmiyorsam hareket halinde iken sabit bir şeye bakılması sonucunda beynimizin bir nevi hatlara aşırı yüklenmesi, yani senkronize olamamasıdır.

ernest hemingway ile tanışmak isterdim. düşünce yapısı çok ilgi çekici.

bundan yıllar önce tanıdığım bir çocuk vardı, o zamanki okulumda ilk tanıştığım insanlardan biriydi. kıvırcık saçlı, hayat dolu bir çocuktu. zaman içerisinde çok yakın arkadaşlar olduk, hatta en yakın arkadaşlar. birbirimizin evine gider, beraber sabahlardık. onun ailesi benim ailem, benim ailem de onun ailesiydi resmen. ve bana "bıttım" diye hitap ederdi. nedenini ise hiçbir zaman söylememişti. ben ona bıttım dediğimde ise kızardı bana, " onu sadece ben sana söyleyebilirim" derdi hep. sonra yıllar geçti, bizler değiştik. saçma sapan bir nedenden dolayı kavga ettik, küstük. barışmaya çalıştım, kabul etmedi. ben de öfkelendim, üstelemedim. zaten ayrı okullara gitmiştik, yani istesek de birbirimizi göremezdik artık.
bir akşam ortak bir arkadaşımız beni aradı. ağlayarak "başımız sağolsun" diyordu. ilk başta anlam veremedim, şaka zannettim. ne oldu dediğimde "o öldü" dedi. o anı hiç unutamıyorum. bütün vücudumu bir titreme kaplamıştı ve terlemeye başlamıştım. o gece benim için hayatımın en uzun gecesiydi. eve sığamıyordum. dışarı çıktım, sokaklara sığamıyordum. ertesi gün cenazesine gittiğimde kendime güçlü olmam gerektiğini söylüyordum. bir yere kadar oldum da aslında. ama o tabutu orada görünce her şey bitiyor, tutamıyorsun kendini. bırakıveriyorsun öylece.
basketbolu çok severdi, ölüm onu en sevdiği şeyi yaparken bulmuş.
hani dedim ya barışmak için üstelemedim diye. keşke deneseydim, tekrar tekrar deneseydim. arkadaşlarına bizden bahsedermiş hep, sonradan öğrendim. pişmanım, cidden çok pişmanım. neredeyse her gece onu rüyamda görüyorum ve uyanmak istemiyorum.
şimdi ise ne zaman bıttım ile ilgili bir şey görsem aklıma o gelir, yüzümde "keşke"lerin gölgelediği buruk bir tebessüm yer eder.

eskiden bas gitarın "gitar" olmadığını ısrarla üstelerdim. ancak zamanla düşününce anladım ki bas gitar, bir tür gitardır.
öncelikle bilmekte fayda vardır ki bas gitarın kökeni kontrbastır. kontrbas keman ailesinin bir mensubudur ve yapısı gereği ayakta çalmayı gerektirir. bas gitar ise (bkz: leo fender) tarafından kontrbasın mobilize edilmiş halidir. bu yüzden çalımı daha rahattır. ayrıca elektro gitardaki gibi pena kullanarak çalabilirsiniz. son olarak da bas gitara efekt pedalı bağladığınızda çıkan ses sırıtmaz, çok da hoşa gider.
bas gitar tarihinde bu aleti iyi çalan bazı isimlere gelecek olursak
(bkz: jaco pastorius) aynı zamanda perdesiz bas gitarın mucididir.
(bkz: geezer butler)
(bkz: marcus miller)
ülkemizden ise
(bkz: ahmet güvenç)
(bkz: nurhat şensesli)

anaokulundayken tiyatro oyununda çıplak kral'ı canlandırmıştım.

ilk sezon başrolünde joel kinnaman oynamıştır. yerine ise ikinci sezonda anthony mackie geldi.

azra kohen'in bu isimde bir kitabı vardır.

bence fatih erkoç'tur. birçok müzik türü ile ilgilenir, birçok enstrümanı ustalıkla çalabilir, sesi de çok hoştur.

sevgiliyi geçtim, herhangi bir insanı aldatmak bile zaten etik değildir. kaldı ki sevgiliyi aldatmak, üstüne halihazırda kendisinin yaratmadığı sorunları olan birisini aldatmak daha da kötüdür.
dipnot : aldatmak sadece cinsellik ile gerçekleşen bir şey değildir. yalan söylemek, aptal yerine koymak da aldatmaktır. açıklamak istedim.

... peki insan nedir? ne yaptığımızda insan olmanın zarif hissiyatına erişebiliriz? kendimizi dünyevi zevklerden soyutlamamız mı gerekiyor? yoksa bir şeyler mi başarmamız gerekiyor?
hayır, bence bunların hiçbiri değil. bence iki şey insanı insan yapandır.
her şeyden önce yaşamımızı belirli ilke ve prensiplere göre şekillendirmek, zaman denen bu ulu çınarın yapraklarına hayat veren bir yağmur damlası olarak düşmek için yapılması gereken en elzem düzenlemedir. ilkeler çerçevesinde hareket etmeyip, kendini çevresine göre şekillendiren bir varlığın hayatı boşa geçmiş demektir. çünkü ilkeler ve prensipler, insanın amaçsızlığa ve cehalete karşı dimdik durmasına yardım eden dayanak noktalarıdır.
saygı ise insandaki eksiklikleri kapatan tamamlayıcı parçadır. çünkü saygı çerçevesinde insan, olaylara ve varlıklara üstten bakmak yerine uzaktan bakmayı öğrenir, bu sayede damarlarında akmakta olan kibir ve çokbilmişlik duygusundan arınmayı başarır.

bu satırları daha 17 yaşımda, yolun çok başındayken yazmıştım. belki de edindiğim tecrübeler, düşüncelerimi kökten değiştirecektir. ancak bir başlangıç noktamın olması ve bunu somutlaştırmak yolunda attığım adımlar bana hep mutluluk verecektir.

dizlerimizin belirli bir noktasına vurulunca refleks olarak hareket etmesi tam olarak bir bug sayılır mı bilmem ama beni hep nedensizce etkilemiştir.

bas gitarı iyi çaldığımı düşünüyorum. elektro gitara ise yeni başladım. biraz da klasik gitar geçmişim var. son olarak tamamı ile içimden gelen ritim duygusu ile bateri çalıyorum, daha doğrusu çalamıyorum.

hannibal barca'ya ufaktan bir sempati besliyorum.