madman yazar profili

hastalık temelli psikolojik tedavi de görüyorum. bazı ilaçlar alıyorum. duygularımı bastırıyor bu ilaçlar. bastırılmış duygular uzun bi süre benden uzakta takılıyorlar. ama bazen birden ortaya çıkıyorlar. beş dakika öncesinde zıpır gibiyken, beş dakika sonrasında zehir gibi oluyorum.

içimi yoğun bir hüzün kaplıyor. yıllar evvel vefat eden dedemi özlüyorum, eski sevgilimden daha dün ayrılmış gibi oluyorum, babam borç yüzünden sanki az evvel hapse girmiş gibi hissediyorum. sonra bunlar yavaş yavaş geçiyor. ilaçlar kafa yapıyor. ben eğlenceli birine dönüşüyorum. bazen gerçek ben oluyorum, rolantide çalışıyorum. sonra tekrar bastırılan duygular kalbime bıçak gibi saplanıyor. ve bu döngü bazen haftada bir, bazen 2-3 günde bir, bazen de günde 2-3 kez devam ediyor.

bazen de hiç olmayan bir şey oluyor. sanki ruhum bedenimden ayrılmış gibi hafifliyor ve özgürce dünyada seyahat ediyorum. uzaya yükseliyorum. gezegenlerin, yıldızların, galaksilerin arasından öylece geçip gidiyorum.

bilmiyorum artık ben gerçekten yaşıyor muyum? yoksa öldüm de bir ruh gibi ortalıkta mı dolaşıyorum?

artık ben, ben de değilim. ben sanki hiçbir yerdeyim.

bu başlık altına her gün birileri gelip bir şeyler yazıyor. kimi eğlenceli yazıyor, kimi hüzünlü yazıyor, kimi derdini yazıyor, kimi sevincini yazıyor... yazıyooor yazıyooor almanya'nın avrupa'yı işgalini yazıyoor

şaka bir yana, yazanlar yazdıklarının okunurken kendi duyguları gibi hissedilmesini de çok ister. belki kendi hayatlarında anlatamadıklarıdır bu yazılanlar, belki anlatıp tam anlaşılamadıklarıdır, belki de başka bir şeydir. sonuçta buraya yazılanlar duygu ve düşünceleri de içerse tamamı da zamanla anıya dönüşecektir. bazıları zaten anılardır.

anılarla varız çoğu zaman. o anıları beraberce yaşadıklarımızla. yaşadıklarımız bazen bize dokunur. bazen unutulmaz olur. zamanla onlar da unutulur. zamanla kaybolup gideceğiz hepimiz. anılarımız ve biz. bunu bilmek ölüme en uzak olduğunu düşünen birine belki basit gelirken, bana dokunaklı gelmekte.

en nihayetinde hepimiz zamanla kaybolacağız evet. radyoda dinlediğimiz ve çaldığımız tüm şarkıların; insanlarla ve kendimizle yaptığımız tüm konuşmaların; gördüğümüz görüntü veya izlediğimiz bütün videoların; tüm aşklarımızın, hüzünlerimizin, mutluluklarımızın, özlemlerimizin ve umutlarımızın; kısacası var olan tüm frekanslarımızın atmosferi aşarak, uzayın taa derinliklerinde kaybolmaları gibi zamanla kaybolacağız.

yani hala orada, uzayda bir yerlerde olmamıza rağmen görünmez ya da bilinmez olacağız. tıpkı yağmur altında ağlayan birinin göz yaşları gibi. kısacası yağmurdaki gözyaşları gibi..


time to die

duygusallıktan uzak ve mantığımın ağır bastığı son bir kaç yılda geceleri uyuyamıyor ve elimde olmadan anlamsız bir düşünce trafiğine dalıyorum.

gözlerim tamamen kapalıyken, aklım ve fikrim geçmişe odaklı sonsuz bir hayale kapılıp gidiyor. en yoğun olduğu anda uykuya geçiyorum ve işte o zaman kendimi sonsuz bir uzay boşluğunda savrulurken buluyorum.

rüyada gördüklerim yanımdan geçen meteorlar, ya da bunlar birer metafor..
belki de bir karadeliğin olay ufkundayım, içinde bulunduğum tekillik bir anafor..

ışık hızı mı? ışık benim yoldaşım.
ve zaman...
zaman arka koltukta oturan otostopçu.

ama içimde bir huzur ve anlayamadığım bir sıcaklık var.
sessiz uzay boşluğu, madde yok, atom yok, ses bir metrede yıllarca ilerlerken ben ışıkla yol arkadaşıyım.

hem de uçsuz bucaksız bir uzay boşluğunda, sonsuz hızda ve sonsuza dek..

sensiz gecelerin karanlığındayken kayboluyorum bazen.
bazen seni arıyorum, sensiz gecelerin karanlığındayken.

(bkz: gözyaşı). çünkü yağmurdaki gözyaşları görünmez. nispeten serin olan yağmurda yüzünü ve içini ısıtır. ağlarken biraz da mutluluk içerir yağmurla. anıların zamanla kaybolup gitmesi gibidir bu.

anılarımız zamanla kaybolup gidecekler. tıpkı yağmurdaki gözyaşları gibi.

time to die..

#mariyya:
saudade.
portekizce yazılan mariyya şiirinden. her şey öldükten sonra kalan şey demek.

#charlotte:
dès vu.
fransızca, içinde bulunduğunuz anın bir anıya dönüşeceğinin farkında olmak anlamına geliyormuş.

yarın ölmek mi?
a good day to die