mandalina kralicesi yazar profili

az önce ağlayarak buradan da bir yangın geliyor diyen bir adamı izledim. normalde çok üzülmem hiçbir şey için ağlamam ama şu an bile gözlerim doldu. hayvanlarını kurtarmaya çalışan ve yangını çeken biriydi. yanmış hamile bir hayvanının yanına gitti ve bu annemiz yanıp ölmesine rağmen çocuğunu bir şekilde doğurdu dedi. bu yangın bana çok şey gösterdi. insanların çığlıklarını, yanarak alev kapanları içinde acı içinde ölen hayvan ve insanları, birilerini kurtarmaya çalışırken ölenleri, üzüntüsünden sadece ağlayan ve konuşamayanları gösterdi. onca ölümün ve giden canın arasında gelen minik bir canı gösterdi. bir de bir yerlerde insanların evi, ocağı, hayvanları, yüreği yanarken olmayan ve rusyadan dilendiğimiz yangın uçakları yerine uçaklarla pikniğe giden insanları gösterdi. ne kadar aşağılık olabileceğini insanların. bazı insanların yüreğinin yanmadığını. çok şey gördüm. bir ülkenin cayır cayır yanabileceğini.

yıllar yıllar önce, bu eski diyarlarda insanlar yaşardı. o insanlar ki onlar diğer varlıklardan çok daha özellerdi. onlar düşünebiliyorlardı, konuşabiliyorlardı, akıl mantık ve iradeye sahiplerdi. ve bu becerilerinden ötürü adı hepsini kapsıyan, insanın bu yeteneklerinin yaratıcılıkla buluşması sayesinde ortaya çıkan bazı işlerin hepsine sanat dendi. sanat içinde sözlerin kafiyeyle buluşmasını, sözlerin kafiyesiz buluşmasını, gözlerin gördüklerini kağıda dökmesi, gözlerin gördüklerini taşlara ve hamurlara dökmesini bulunduruyordu. işte insanlar sözlerin kafiyeli ve kafiyesiz buluşma işlemini öylece gerçekleştiremiyorlardı. çünkü sözler uçar ve giderdi. ama kalıcı olmaları lazımdı. bu yüzden insanlar yazıyı keşfetti. yazı sözcüklerin izlerini dünyaya bırakmayı sağlıyordu. ama dünyanın herhangi bir yerinde o kalıntıları bulmak böyle çok uzun sürüyordu. çünkü yazı kayalara ve yeryüzünde üstüne çizilebilen her şeye yapılıyordu ama bu şeylerin hiçbiri kolay saklanabilir ve taşınabilir değildi. böylece insanlar adına kağıt dedikleri ve ağaçlardan yapılan o şeyi buldular. kağıt gün geçtikçe çok popüler oldu. ama bir sorun vardı. yıllar ilerledikçe teknoloji gelişiyor ve her şeyin üretimi kolaylaşıyordu. buna kağıt da dahildi. kağıdın üretimi kolaylaştıkça daha çok kağıt üretiliyor ve ağaçlar azalıyordu. herkesin elinde bir kağıt vardı. ve o kağıt boşa harcanıyordu. böylece ağaçlar tükendi. ve insanlar kağıdı üretemez oldu. işte bu hikayenin üzerinde bulunduğu kağıt da dünyanın son kağıdı. yazardım üstüne son kağıdı da bunu yazmak için harcardım. ironik olurdu.

hiç unutmam canım anneannemle girmiştik annem bile çok sabit fikirli ve baskıcı bir insan olmasına rağmen onun bu denli rahat olmasını da çok severim. ben “acaba içkinin tadı nasıldır günah diye içemiyoruz merak ettim” dedim ve o da “sor bakalım birilerine eskiden onlar lıkır lıkır içiyorlarmış” diyerek dedeme gönderme yaptı (dedem aşırı dinine bağlı bir insan) sonra birlikte kahkaha attık “çok merak ediyorum nasıl bir şey” dedim o da “söyle dedene bakkala gidip alsın hişt bana bak bizim canımız içki istiyor git al gel” dedi gülerek dedeme “almaz bu öküz gel kızım ben sana yapıcam şimdi” diyip içeri gitti ve hala gülüyorum sonra “içkimiz kalmamış rakı yapalım gel” dedi ve kızılcık suyu çıkardı buzluktan sonra da onu havalı küçük bardaklara koydu ve benimki ile tokuşturdu. dünyadaki en kafa insansın kralsın anneanne.

gençliğim ve hayatımızın en güzel yılları. sosyal yaşantımız, ruh sağlığımız, aile içi huzurumuz. meğersem birbirimizi ne kadar az görürsek aile içinde o kadar çok mutlu oluyormuşuz... bari gençliğimi nereye götürdüğünü söyle de bulayım.