mavilii yazar profili

evet evet veda parçası ile bitirelim. ben de kitaba geçerim.

anlat anlat. anlamıyorum ama. xd

buradayım yav ben.
şimdi ben buraya yazayım sen tercüme ol.
gurbetteyim ve ramazan başlıyor. baya kimsesizim. ömrüm boyunca 175 şeye ağlamışımdır. xd yine ağlarım ama şu an katıla katıla ağlayasım var yalnızlıktan.
o sebeple kendimi meşgul tutmak için buradayım.

güzel parça tenks.
sana asosyal diyenin de çükü düşsün ya bu ne kendini bilmezliktir.

yok ben türkü programı yapacağım. =')
türkücünüz eksik.

"umarım telefon yanındadır." dediğin evde telefonu en uzağa koysam bile ekranı okuyabiliyorum. =(

abi ben ne bileyim play mlay. =(
tamam dinliyorum.

bende ses yok maalesef. sakın bana parça çalma. =( duyamazsam çatlarım.

bir öykü kitabı.
yıllardır aklımda olan ancak bir türlü nasip olmayan bu kitabı bozkırın başka bir köşesinde, karlı vakitlerde okumak nasipmiş. okudum.
bayıldım. içim gitti. içim cız etti. cansuyu içmiş gibi geldi.
son zamanlarda okuduğum öykü kitapları o kadar kötüydü ki tam öykülere küsecekken geldi.
öyküler öyle güzel, öyle bizden, öyle sokaktan ki. oradaki bakkal, buradaki bakkal sanki. hacıyağı satan abi hacı bayram'da gibi. futbolcu olma hayalleri kuran genç hepimizin kardeşi. oralar taşrada herhangi bir bozkır şehri.
ha sadece güzellikler mi? hayal kırıklıkları da bizimki gibi. babasından korkan o çocuk da bizden biri. hangimizin hevesi kursağında kalmadı ki? kim unuttuğunu sandığı bir yüzü gördüğünde yutkanmadı gizli gizli?
hasılı ben çok sevdim. sıradan hikayeler muhteşem sözcüklerle anlatılmış. kıskanmadım değil.
bütün öyküler birbirinden güzel ama handan'ın yeri ayrı oldu bende.

geç kalanlara selam eder, şiddetle öneririm.

doğrusu "salep"tir.

aslında normal olandır.
araca binen kişi oturabileceği en arka koltuğa oturarak dolmuşu/ otobüsü doldurmaya başlamalıdır. ama nerede bizde nizam?
ondan sonra herkes tek tek oturur. biri koridora oturur. öbürü izin ister. kalkerken adam düşer. elindeki dökülür. öbürü yanına çantasını koyar. diğeri girer girmez durur. yolu tıkar.
ayyyyyyy düşününce bile afaganlar (hafakanlar mıydı bu ya?) bastı.
nefret ediyorum insanlardan.

kırmızı ve beyazdır.
meşhur olalı bi on sene oluyor sanırım bu minnoş bileklikler. bir inanış ürünü olan kırmızı ve beyaz bileklikler mart ayı boyunca bilekleri süsler ve sanıyorum ki baharı karşılamayı sembolize eder. elbette bi köken riti de vardır ama ben işin popüler yanını biliyorum yalnızca.
bi türlü nasip olmuyordu bunlardan edinmek. etrafımda göçmen yok. parayla almak saçma. kendim de yapamıyorum. geçen sene miydi neydi bi şekilde buldum. o da bu sene evde kaldı.
sonra geçen bilgisayara kılıf aldım. ve yanında bundan geldi. iki aydır bekletiyorum. ve şu an bileğime taktım. mart boyunca da bileğimde kalacak.
seviyorum ritüelleri.

kızılcık şerbeti izlediğim için asla yetişemediğim yayındır. ancak bu gece uzun diyerek uğradım.
sürpriz bizim işimiz.
çok alakasız bi yerden bağlandığıma inanabiliyor musun? gittikçe uzaklaşıyorum nasıl buluşalım yav? =(
uğradığıma beni memnun etmiştir güzel sözleri ile.

gençlere not: sözlük işi benden geçmiş. yayından yayına uğrarım.

ahan da geldim.
gönder gelsin.

sosyal medya hesaplarına bakmaktır.
ne hevesler söndü kandil paylaşımları ile. ne hikayeler bitti ayrılmayı bilmeyen bağlaçlar sebebiyle.

dayanamadığım eylem. niteliksiz insan işi.
yani bilmiyorum yaşlandık diye mi böyle ama hayır ben hiç boş yapan biri olmadım. ciddiyetten de ölmüyorum. tamam eğlenceli olalım eyvallah da sizin bu kadar saçmalayacak vaktiniz ve enerjiniz var mı gerçekten? ve buna ne gerek var. ciddi ciddi bir şey konuşacaksın adam sürekli espri s*çıyor. bi soru soruyorsun sorunu ciddiye almıyor. beş dakikada bitecek muhabbet yarım saat uzuyor ve sen o salaklıklara tahammül etmek zorunda kalıyorsun.
hasılı
sevmem.
çekemem.

halk bilimi sosyoloji değildir. zira herkes bilir ki sosyoloji toplum bilimdir.
o hâlde halk bilimi nedir?
konunun uzmanı bi ara gelir yazar.
özetle halk bilimi folklordur. folklor da halay değildir.

yakşamlar.

yıllardır hayata bağlandığım mecra.
uzun uzun yazarım bi ara ama şimdilik demem o ki musk paranda boğul inş.

bir cahit külebi şiiri.
en sevdiğim şiirlerden biri.
sanki bizim hikayemiz. sanki benim hikayem.
sanki benim hikayem olsun istediğim bir hikayedir.


mesela
senin dudakların pembe
ellerin beyaz,
al tut ellerimi bebek
tut biraz!
diyor şair. benim içim gidiyor. en büyük eksikliğimden vuruyor şair beni. eksikliğimden.

ya da

benim doğduğum köylerde
ceviz ağaçları yoktu,
ben bu yüzden serinliğe hasretim
okşa biraz! diyor şair. benim doğduğum köylerde ceviz ağacı var (ekseriyetle fındık) serinliğe hiç hasret değilim ama insan bazen okşayan bir el istiyor yanında ya. ondan hoşuma gidiyor.

ve hatta
benim doğduğum köylerde
buğday tarlaları yoktu,
dağıt saçlarını bebek
savur biraz! dediğinde şair aklım yine gider köyüme. eskiden varmış buğday bizim oralarda da. ben hiç görmedim. ama tarlaları dağıtan rüzgarlarda büyüdüm ben de.

belki
benim doğduğum köyleri
akşamları eşkıyalar basardı.
ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem
konuş biraz! basmazdı benim doğduğum köyleri akşamları eşkiyalar ama inan olsun ben de hiç sevmem yalnızlığı. kalabalıktır ailemiz. ve haddinden fazla gürültülü. kaçmayı severim kendime ama eğer yanımda biri varsa ve o karşımda susunca çıldırırım ben. anlat lütfen biraz.

ve evet
benim doğduğum köylerde
kuzey rüzgârları eserdi,
ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır
öp biraz!
dediği gibi şairin benim doğduğum köylerde de en çok kuzey rüzgarları eser. ama benim dudaklarım kuzey rüzgarından değil maalesef bozkırın kuru ayazından çatlaktır ve evet öpülmeli biraz.

ve o muhteşem tarifi şairin.

"sen türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!
benim doğduğum köyler de güzeldi," der şair. bir insana yapılabilecek en güzel iltifatı yapar. "türkiye gibi aydınlık ve güzel." ah.
benim doğduğum köyler de güzel. ve ben hiç vazgeçmedim köyümü anlatmaktan.

ve isterim ki

sen de anlat doğduğun yerleri,
anlat biraz!

zamanından beri sevdiğim obje.
biblo miblo gibi işlevi olmayan zımbırtılardan hiç hoşlanmam. ama kar kürelerini seviyorum işte. daha bu kadar popi değilken, kimse için bir şey ifade etmezken koleksiyon yapmaya karar verdim. sağ olsun ilk parçamı da kardeşcağzım aldı. ancak sonrası gelemedi. aman içinde öylesine bir şey olmasın, vay olmuşken büyüğünden olsun derken bunlar bir de patlamaz mı? şimdi hepsi dünya para. çoğu ithal olduğu için çok pahalılandı. sonra dedim dünyayı gezerken biriktiririm. salgın patladı. sonra yuro patladı. sonra vize krizi patladı ve benim koleksiyon ancak dört parçaya ulaşabildi.
anlayacağınız küresel kriz benim kar küresi koleksiyonumu etkiledi.
bu da bizi bir kez daha aynı yere çıkarıyor.
her şey sınıfsal. her şey politik.

el öpen kişiden eli öpülen kişiye döndüğünde şok olduğun kültürel hadise.
bugün ben ilk kez eli öpülen kişi oldum. yaşlanmaya dair bir eşik daha aşıldı. inş ilk bayramda harçlık beklemez bebeler.
el öpmekle ilgili herhangi bi derdim olmadı bugüne kadar. hatta çok özel bulurum. saygı duyduğum kişilerin öperim içtenlikle. bi yerlerim dökülmez. bi büyüğü mutlu etmenin güzelliği paha biçilemez.
ammavelakin ben ne zaman eli öpülen kişi oldum arkadaş? kardeşim bile öpmedi bugüne kadar benim elimi. sana ne oluyor?
ne bileyim.
bi tuhaf.