sürekli mutsuz olan insan

gözleri bile mutsuzluğu arayıp bulan, mutlu olmaya üşenen insan tipidir.

mutsuzluğa mıhlanmış insandir, çok yazıktır.

çevresini de mutsuz etme potansiyeli olan insandır. çevresine negatiflik yayar.

sevmediğim ve yanımda barındırmadığım insan grubu.

etrafına da mutsuzluk bulaştıran insandır. her şeyin en kötüsü hep onu bulmuş gibi davranır, hayattan zevk alamaz. bazılarında depresyon olabileceği de düşünülmelidir. hastalıkla olanın tedavisi var da diğerinin çevresine allah sabır versin.

'insan mutsuz, çünkü mutlu olduğunun farkında değil'

(dostoyevski)

dertleri , yaşanmışlıkları mutluluğunun önüne geçiyordur .

felsefi olarak insan hep mutluluğa ve huzura ulaşmak isteyen varlıktır, buna göre de kimse -mazoşist değilse eğer- bilerek mutsuz olmak istemez. genellikle altında psikolojik bir nedeni barındırır bu sürekli mutsuzluk durumu. zaten belirli takıntıları da barındırır bu durum. yardım alsa fena olmaz bu tip kişiler çünkü bazen sorunları tek başımıza çözemeyebiliyoruz.

ne var yani mutlu olacak ne var bu hayatta sevmiyoruz yaşamayı istemiyoruz nefes almayı fakat mecburuz...

kronik bir hastalık gibidir.

yanındaki kişiyi de kendi batağına çekerler genelde.

prize takıp şaj edilesi insandır.

mutsuz olmak için bahane arayan insandır

etrafına da bu enerjiyi yayan insandır. ben güçsüz olduklarını ve kolayı seçtiklerini düşünüyorum. bu yüzden pek anlayışlı davranamıyorum.

bence en büyük etken cinsel hayatının sorunlu olmasıdır.

t: her ne kadar mutsuzluğu kendi tercihinde olmasa da toplum içine çıkmaması gereken insandır.

hepimizin kendince yükü var ve bazen gerçekten o yük taşınmaz hale geliyor. ortada geçerli sebebi yokken ya da yaşadığı durumu aşırı abarttığını için olasılıklar yüzünden mutsuz olan insanlar var (kadınların mens dönemlerini hariç tutuyorum. bırakın azcık pozitif ayrımcılık olsun :). bu tiplere gerçekten dayanamıyorum.

herkesin elbet ben gibi olmasını bekleyemem (5 dk önce ağlamış olsam kimsenin ruhu duymaz). ama biraz mantıklı düşünün lütfen. olasılıklar dahilinde bir şey için insan üzülmemeli. hiç mi vaktin kıymetli değil? hiç mi vücuduna verdiğin zararı düşünmüyorsun? ve bu durumun sürekli olması akıl alır gibi değil.

zaman zaman hepimizin modu düşüyor. ama bunun sürekli olması yanındaki yönündeki insanları da etkiliyor. iş yapmaya çalışırken sayelerinde insan işinden de soğuyor. bir an evvel ortamdan kaçmaya çalışıyorsunuz.

gidin mutsuzluğunu evinizin içinde tek basınızayken yaşayın. kimsenin modunu düşürmeye hakkınız yok! size dayanabilen varsa da tutun yakasını bırakmayın. onun harici kimse katlanmaz size.

bence normal biridir. mutlu olunacak ne var diye düşünüyorum. yaşıyor gidiyor ve her şeye şükrediyoruz. ama buna rağmen bir mutluluk var içimizde, bazen bu dünyada hala mutlu olmamız ve yaşamı seçmemizin nedeni acaba akıl hastası olmamız mı diye düşünüyorum.

etrafındakilerin enerjilerini son damlasına kadar emmeye and içmiş insan. hayata baktığı pencereden görünen sadece kötülük. herkesin kötü olduğunu, herkesin aklından sadece kötülük geçtiğini düşünürler. hem kendilerine hem birlikte yaşadıkları kişilere hayatı zehir ederler. zehir.

“kötüye kötülükle cevap verirsen nerde kaldı senin iyiliğin?”

sürekli troll olan ben ile takılırsa hiçbir sorunu kalmayacak kimsedir.

serotonin dengesizliği yaşıyordur.