miaa_00 yazar profili

apansız bir boşluk...

adaletsizlik üzerine kurulmuş bir dünya.

sevgi emekmiş,
emek ise vazgeçmeyecek kadar,
ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş.

can yücel

zamana bırak dediler..." bende öyle yaptım.
gün yıl hafta derken, sadece şunu anladım
"eksikiyor ama , eksilmiyor..." "kalp" ağrısı...!

-bu iyiliğini unutmayacağım.
-unut gitsin.
-niye?
-unut gitsin ki dost kalabilelim. unutulmayan iyilikler zamanla birbirine düşman eder insanları.

"içimin yorulduğunu hissediyorum."

güçlü kal, benim cesur yüreğim!
ve sorma neden diye bana...

"umutsuzluk"

sanırım yıllar geçse de bir köşeye çekilip, sorgusuz sualsiz duvarı izlemekten vazgeçmeyeceğim. eski küçük kızın canı yandığında göz yaşları düşerdi yanaklarından. sabahlara kadar ağlayıp uyanınca yeniden kalkmak isterdi. şimdi ise ağlayamıyorum, çok ağlayınca göz yaşları biter derlerdi. sanırım doğru. içim ağlıyor, içim kan ağlıyor, en garibi de ben gülüyorum. bir mart sabahında saatlerce kasvetli havanın yaşattığı hislerimi sorguluyorum. duvarlar hiçbir şekilde konuşmuyor. benimde konuştuğum söylenemez. arkada (ıt's snowing like ıt's the end of the world- krobak) çalıyor. şarkının sözleri yok, ama melodisinin yüklediği anlam bu içimdeki sızıyı ruhuma yerleştiriyor. aynı bu şarkı gibi hissediyorum, konuşmuyorum ama içimdeki melodinin duyulmasını istiyorum. yıllar sonra nerede, nasıl olurum bilmiyorum hatta tahmin bile edemiyorum. bir insan bu kadar hayat dolu olup bu kadar hayatını nasıl karanlık görebilir aklım almıyor. güçsüz değilim fakat güçlüyüm de diyemiyorum. kalabalıktayım bu yüzden yalnızım da diyemiyorum. melankolik olmak ruhuma işlemiş. göz yaşlarımın her daim içimdeki çiçeği sulayacağını bildiğim için asla kurutmayacağım. ve mevsimi geçmiş bir çiçeği asla yeniden yeşertemeyeceğim.

hiçbir şey bu kadar anlamsız gelmemişti hayatımda kendimi kaybediyorum...
hayatım kayboluyordu bilinmezlerin arasında yokluğa sürüklenen yaşamım kayboluyordu şimdi bir yaşam elimden kayıyordu ve ben yetersiz kalıyordum....

hisler...

evrende bir toz tanesi olmak...

hiç hoşlanmam

koşmak zorundasın...
devrilen atı vururlar...

cemal süreya'nın sevdiğim şiiri
hayatımda ilk kez birisi bana
" kendine çok dikkat et " dedi.
anlamış onun kalbini taşıdığımı herhalde...
rastgele,
yürürken aklına geleyim
sızlasın için...
zaman sen olmayınca geçmiyor,
sen olunca da yetmiyor...
üşüyorsan söyle,
seni bir kat daha seveyim.
bak!
papatya mevsimi geldi.
mevsimlerden papatyayı severim.
sonra seni.
sonra yine seni.
ve hep seni...
kim istemez mutlu olmayı
ama mutsuzluğa da var mısın?
çık gel bir kez daha
çık gel bir kez daha
beni bozguna uğrat
ben güzel değil miyim?
neden kuş koymuyorlar yoluma?
ben sana kızsam,
kendime küserim...
en çok sesini aradım.
gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydi...
gözlerini sildi zaman..
dedim ya… eylül’dü.
savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
sonra dalgalar geldi dile
sonra bir mavilik aldı her yerimizi;
nasıl hatırlıyorsan dünyayı
öyle.
kötülüklerin büsbütün egemen olduğu
namussuz bir çağ bu biliyorsun
hasret kalmışız ,
yüreği güzel insanlara.
bazen sadece yorgun oluyor insan.
ne küs, ne yalnız, ne de aşık...
ama sen yine de gitme
gidersen peşinden gelmem
ama kalırsan
bu masalın sonunu birlikte öğreniriz.
meğer ne çok canı yanarmış insanın,
baktığı yerde göremeyince görmek istediğini
birgün aklına gelecek olursam,
bana şiir ısmarla.
eylül'ü konuşalım.

cemal süreya

mezarlık...

boşluk....

özgürlük

"anlaşılmak..."