yazarların hissettiklerini anlatan söz

buna tıkladığım için sol yanımda bir ağırlık hissettim


o zaman sözüm de şu olsun : mal de kuku

yokluğun, cehennemin öbür adıdır.

üşüyorum, kapama gözlerini...

ahmed arif

yokluğun, cehennemin öbür adıdır.

jamiryo

hayat kısa, halay forever.

bana başlıklarda hep bir anlam kayması mı oluyor bana mı öyle geliyor? dedirten başlıktır.
yazarların hissettiklerini anlatan söz hissediyorum olabilir mi mesela? sonuçta hissettiğini anlatıyor. hatta şöyle bir sahne canlandı gözümde, bir sebepten his kaybı yaşayan yazar, tekrar hissedebildiğini farkeder ve işte o an söyler hissediyorum *

" hisetiğim tek şey içimdeki yorgunluk ve çok derin bir yara."*

delikanlı sen hüzünlüsün diye, dünya durup sana yol vermeyecek.

hissettiğim tek şey hiç bir şey hissetmediğimdir.

bir an önce düzel, yoksa eski sen, rüyalarda da olsa yeni sen'i öldürür.

'o büyük ve muazzam zamanda unuttum
kanatlarım çok oldu üşüyor benim
bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor
bu yüzden eğik boynum.
bir kuşun anısı kalmış bende, saklı
bundan gözlerimdeki kayalık,
içimdeki serseri buzullar
dürtme içimdeki narı
üstümde beyaz gömlek var.' şair dile getirmiş benim adıma ne bir eksik ne bir fazla.

hayat üç gündür ve belki üçüncü günündeyiz. o yüzden takma kafanı hiç birşeye.

bugün tekrar o güne gittim. galeride biraz gezdim, seninle fotolarimiza baktım. gözlerim bir daha hiç öyle parlamamış buna bir tane yaktım. hele geçen sene bugün çekilmiş bir foto var gözlerim ağlamaktan şişmiş kocaman olmuş, o gün, hissettiklerim dün gibi aklımda. ben hissettiklerimi anlatamam, ben bir yıldır neler hissettiğimi anlatamam. hiçbir sözle betimlemeyle bunu yapamam. hiç olmaz sandığım hiç bilmedigim bambaşka öyle güzel bir şey buldum ki hayatımda bir cevher. sonra öyle aniden öyle sebepsiz kaybettim ki. bulunmaz bir şeyi bulmanın verdiği mutluluk nasıl büyükse onu kaybetmenin acısı hepsinden daha büyük. bin yıl geçer üstünden, üstüne bin tane şey yaşarız belki. ama ben ne seni, ne seninle öyle ışıldayan gözlerimi içimi, ne o mutluluğu unutamam. ben bin yıl da geçse seni kaybetmenin acısını, bu avare sürüklenen kalbimin sızısini unutamam. ben o fotoğrafları asla silemem, bizi silemem.

koca bir denizin en dibinde bir fanusun içine hapsedilmiş bir balık gibi. yaşamaya devam edebilmem için tüm imkanlar elinin altında ama bir fanusla bana dayatılanlara kısılıp kalmışım. özgürlükle aramda camdan bir perde var. kırmaya çalıştıkça kanıyor kanadıkça kanımda boğuluyorum

bazı canlıları yara öldürmüyor,muhatapsızlık öldürüyor.

“ruhum üşüyor, nasıl iyice örtünürüm bilmiyorum.”

gulma zaten morelima bozuka

gökkuşağı gibi rengarenk ama tek fark benim gökkuşağımın renkleri çok koyu.

bir aydır acaba öyle mi böyle mi diye kendimi yiyorum. karşıdan dönüt almadan, karşı da ben olarak...

sabah kalkıyorum bir enerjiğim ki sormayın.
giyiniyorum, çıkıyorum evden. gideceğim yere bir heyecanla gidiyorum. konuşmak için can atıyorum.
ne zamanki bitiyor o ortam, çıkıyorum. daha kapıda omzumun düşüşünü hissediyorum. bir aydır böyle süregeliyor bu. daha köşeyi döner dönmez o sokağın ortasında durmak istiyorum. gün orada bitsin istiyorum. ne geri gidesim geliyor, ne ileri. hele eve, hiç gidesim gelmiyor.
terk edilmiş gibi değil de, zaten hep tek oluşumun dünya genelindeki farkındalığı yüreğime oturuyor. yutkunamıyorum.