mulier yazar profili

gerçekten herkes mi beğendi? gerçekten çok mu duygusal ya? izlerken hissettiğim en baskın duygu öfke oldu.

tükenmiş, mutsuz, takıntılı bir adamın hayat enerjisini yeniden bulup yaşamaya devam etmek için ahtapotu sömürdüğü bir yapım. adam bir ahtapot gibi düşünmeye başladığını söylüyor. ne kadar zorlama bir düşünce ya. yapım boyunca işlenen o duygusal bağ tamamen adamın uydurmasıydı bence. öyle görmek istedi, öyle olmasını umdu. ahtapot her gün yuvasının yakınına sokulan yabancıya önce temkinli yaklaştı, tanımaya çalıştı ve zarar vermeyeceğini anlayınca da kendini saklamaktan vazgeçti. tıpkı birlikte yüzdüğü diğer balıklara olan davranışı gibi. bu duygusal yoğunluk ve okyanusun büyülü dünyası kahramanımıza iyi geldi, onu iyileştirdi. aaa! bu arada ihmal ettiği oğlunu da hatırladı. artık babalık görevini yapabilirdi. çocuğun her gece ahtapota kafayı takmış bir babası olduğu için üzüldüğüne eminim.

her neyse. her şeye rağmen izlenme keyfi yüksek bir şey ortaya çıkmış. bilimsel bilgi edinme amacı gütmeden, farklı bir canlının yaşamını görmek için izlenir.

dinciler ve din satmaya çalışanlar.
nerede birisi, hevesle bu konuyu konuşmak için ağzını açacak olsa daralıyorum. ülkedeki dindar profili gerçekten midemi bulandırıyor. ikiyüzlüsünüz ve ikisi de çirkin. saygı duyacağım tek şey kutsalınız olur, siz değil. zaten kutsal olan şey size ait de değil.

marianna foster - moonlight over the ocean, 2016

resmin bir lütuf olduğunu hatırlattığın için teşekkürler.

"kiraz ağaçlarından ne yaparsa ilkyaz
onu yapmak istiyorum senden"

pablo neruda | veinte poemas de amor y una canción desesperada

haggard - herr mannelig

"ömür boyu dinlenecekler" listemi oluştururken ilk sırayı verdiğim isveç türküsü. yıllardır yeri hiç değişmedi. bütün ruh hallerime uyan başka bir şey dinlemedim henüz.

"ideal" kelimesinin işin içine girip bozmadığı konu olmadığı için aslında olmayan farktır.

farklılığın zenginlik olduğu gerçeği.

"şark'ta kuraldır: göze batan gözden çıkartılır."

sevdiğim birisiyle film izlemek.
heyecanlanıyorum film için ortam hazırlarken. hattâ hangi filmin izleneceğine dair yapılan o konuşma da çok keyif veriyor. perdenin kapanıp ışıkların söndüğü an etrafta birkaç tane de mum yanıyorsa, yiyecekler güzelse, koltuk da rahatsa gerçekten aşırı mutlu oluyorum.

hakkında bilinmesi gereken en önemli şeyin "herhangi bir etikete sahip olmak istemediği" olduğunu düşündüğüm insandır.

tüm kesimlerin sahiplenmekten gurur duyacağı bir şahsiyettir; fakat oraya buraya çekiştirilmesi onu anlamanın önüne geçiyor.
derin düşünceleri olan bir sarhoş veya sûfi olması rubailerinin değerini azaltacak mıdır? yaşadığı çağın ötesinde tahlilleri olduğu çok açıkken "şarap için." gibi anlamsız bir mesajın sahibi olacağını düşünemeyiz. eline bir kadeh alan herkes yanına bir de hayyam dizesi konduruyor.

pek hazzetmesem de mevlânâ'ya ait olduğu söylenen şu söze katılacağım:
“bilmeyenin yanında çok fazla şaraptan bahsetme, onun aklı üzüm suyuna gider.”

meyhane tabelalarında ismi var ama şimdi onların birine girer miydi?
diğer tarafta da inançlarıyla bağdaşmayan rubaileri hayyam'dan almaya çalışan, onu ilahi bir daireye iten bir kesim var. onun inanılmaz bir sembolizmi var ve netleştirilemez. hakikat sarhoşluğundan bahseden bu adamın gül rengi şarap içmesi beni hiç rahatsız etmiyor.

bazı şeyler açıklanamaz, yalnızca anlamlandırılabilir. ben onun bu dilemmalı tarzından hoşlanıyorum. bir isyanı varsa da isyanının güzelliği ve eziciliği var.

ayrıca söylediği şeyler şarkılara da çok yakışıyor.
- kuan - al cenneti çal başına
- mehmet güreli - kimse bilmez
- fazıl say - akılla bir konuşmam oldu

fleet foxes - white winter hymnal

bir kış gecesi şarkısı bırakıyorum. biraz mum ışığıyla her şey yolundaymış gibi hissettiriyor. bir kış kampında ateşin başında dinleme hayalim var.

bundan binlerce yıl önce aristoteles mutluluktan bahsederken, mutluluğun bileşenlerini sayar. yani mutlu olmak için neye ihtiyacımız vardır? para, soyluluk, iyi arkadaşlıklar, güzellik... ve çok net bir şekilde "çirkin biri mutlu olamaz." der. acımasız bir tespit gibi görünse de bu konunun aristo tarafından bile işlenmesi reddedilmez bir gerçek olduğunu kanıtlıyor. ben ona katılıyorum. katılmak zorundayım. bir insanın aynaya baktığında gördüğü şey karşısında hissettikleri her şeyden önemli olmalı. eğer bu görüntü kişiyi mutlu etmiyorsa başkasını nasıl edebilir? iç dünya güzellemeleri bana aldatmacadan ibaret geliyor. üstelik bunu sadece teoride de iddia etmiyorum.

"beğenmiyorsanız izlemeyin." diyen fanlara sahip youtube içerik üreticisi. kendisinden hoşlanmıyorum ama her videosuna da göz atıyorum. ilk defa ondan duyduğum birçok şey var ama bunun için onu sevmek zorunda değilim. şimdi de elon musk olmadığım halde eleştiriyorum.
adam kendisinin harika fikirlere sahip olduğunu düşünüyor muhtemelen. şu "zinciri kırma" projesi bence vasat bir fikir ama insanlar ortada bir keşif varmış gibi davranıyor. yataklarında barış özcan izledikten sonra hayatlarının değişeceğine inanan bir kitlesi var. kendisi bir video için günlerce hazırlanırken beklediğiniz değişimin 7 dakikada gerçekleşmesi imkansız sevgili içerik tüketicileri.