nevarbiliyormusun yazar profili

tırtılın kelebek olma yolculuğu. tomurcukun meyveleşmesi. gözyaşının yağmurlaşması. döngülerce, genişlemelerce, büyümekler.

ankarada bir konser duyursa da gitsek.
"ele veriyordu seni sol yanağındaki gamzen"

çiçek gibi biri, mizahşör.

allahım inşallah geçmişimdeki tüm insanlar tarafından unutulmuşumdur. tutmayın kardeşim beni aklınızda kalbinizde, bitmiş gitmiş. lütfen rica ediyorum zerrem kalındıysa her birinden silinsin. durduk yere ya unutmadılarsa bi hortlarlarsa endişesi geldi. ne unutulması, unutulmamak endişelendirir beni. sapık mı ne, a.

incitirim, aman incinmesin diyerek senelerce kendini inciten biri olarak sistemime güncelliyor olduğum skill.

bir ısrarlı teklife istemediğimi belirttiğim için sevdiğim bir arkadaşım tarafından iki üç haftadır konuşulmayarak cezalandırılıyorum. eski nvbm olsa elli kere mesaj atıp gönül almıştı. istememeye hakkım var, istemediğimi dile getirmeye hakkım var. saygı duyamıyorsan, bu tamamen senin problemin. eğer hayatımdan bu sebeple çıkmak istiyorsan seni tutmayacağım. seni sevdiğim için hayatımdasın, sana muhtaç değilim. işte bu özgürlüğün tadı var ya gençler, hiçbir sütlü tatlıda yok *

*metafor canım *

alt metninde anneciğinin düştüğünde dizindeki taşları temizleyen şefkatli elini arayan başlık. bir ilişkide var olmak tartışmanın, yorulmanın, ilgilenip ilgilenilmenin karşılıklı olduğu bir müessese. tartışmayı, biraz incinmeyi, sonra yeniden inşa etmeyi göze alamıyorsak ortada bir ilişkiden bahsedebilir miyiz?

gayret gibi algılansa da çok daha farklı bir anlama gelen kelime.
çırpınmak, çarpıp durmak. oldurtma gayretinde olmak.
gayret dediğimiz bizi a noktasından b noktasına yüzdürürken, çaba gösterdiğimizde bu a noktasının üzerinde suda kalmak için çırpınmaktan öteye geçiremiyor. ve zannediyoruz ki çabalarsak ilerleriz.

ben çabamı gayret sandığım çok mücadelelerin mağlubu olmanın burukluğundan sonra anladım ki, akan yol akıyor. olacak olan oluyor, insan tatlı su balığıysa tuzun içinde zehirlenmesine, okyanuslarda var olmaya çabalamasına gerek yok. ait olmadığın bir yerde kalmak için yorma artık kendini. kendi suyunu bul.

"nasıl olur?"

t:bir soru.

tercih edilmesi zor olan. hayat bir rüzgar ve ben de o rüzgara kapılmış olan kuru bir yaprak değilim ve değilsin. insanın kalıplaşmış zihin sisteminin dışına çıkabilmesi çetin ceviz, çatlayası yok. "hayatta kalma" güdüsü aktifken savaş&kaç modundayken bunu devşirmek çok fantastik ama imkansız değil. gerçekten güzel bakanın, hali şükür olanın, memnun olanın hayatı da buna evriliyor. neysen, onu yaşıyorsun. dilindeki hayatının gerçeği oluveriyor. sürekli aşındıranın, şikayet edenin, negatif bakanın da hayatı da böyle oluyor.

kaybolduğun yolun henüz bilmediğin bir kestirme olması mümkün, ve kaybolmuş olmaya odaklanmazsan yolu öğreniyorsun. hangi penceredeysen orası gerçekliğin, hayatını nasıl yaşayacağını sen seçiyorsun. böyleymiş.

tüm cemreleri düşmüş baharın coştuğu vakit, ilyasın hızıra kavuşumu. hıdırellezimiz kutlu olsun. <3

babannemin duasıyla hepinize güzel dileklerimi ileteyim:
"artsın artsın eğsilmesin, taşsın taşsın dökülmesin"

size sistemin bug'ını şöyle söyleyeyim. o çok olmasını istediğiniz şeyin olduğunu hayal edin. kavuştunuz, oldu yani. neyi kaybediyorsunuz? istediğimiz şeyleri gerçekten isteyip istemediğimizi anlamanın yolu ona sahip olduğundaki sende gördüğün o negatif durum. o negatif durum her neyse, bu sorumluluğun artması olabilir, rahatının kaçması olabilir, o çok istediğiniz aşka kavuşmayı reddetme sebebiniz kavuşursam aşk biter gibi hissetmeniz bile olabilir. kendi kodlarını okumayı öğrenmek, kendini bilmek ve anlamak bu dünyanın tadı tuzu. savrulan değilsiniz, bizzat akışın kendisisiniz.

yirmisekizi böyle noktaladım.


olmadık yerlerde açan çiçekler beni toprağında açan çiçeklerden daha çok heyecanlandırır. içimde bir ümit hasıl olur, çiçekçiğe bak; taşı delmiş de açmış. gölgesiz, güneşin kavurucu sıcağında, rüzgarın deli estiği hem de yerden 40 metre yukarda bir taşın bağrını delip açmış. çiçeğim, sen gerçek misin?



hayatın yorgunluklarına, duyguların yoğunluğuna, çıkmaz sokakların karalanmış duvarlarına, ruhun karanlık gecelerine, çaresizliklerin kekremsi tatlarına, ayazın kestiği yaşlı yüze, donmuş parmak uçlarına, içinin denizlerinde boğulduğun zaman dilimlerine, farkındalığın, çözmelerin ve didiklemelerin artık kabak tadı verdiği analizlerin, içinin gurbetinde kalmaklığın, aidiyeti tadamamaklığın, neşeye eşlik eden buruk hüznün her birciğine teşekkür ederim. tüm yaşlarıma, hepsine bir bir teşekkür ederim.

ben artık böyle dik yamaçların, olmadık havaların, taşlarının arasında açmak çabasının, çırpınıp durmanın, azmin doğurduğu azimlerin, dişe takılan tırnağın, yaşamı bir kavga, bir mücadele bir savaş alanı olması halinden özgürleşmeyi seçiyorum hayatımda. yeni yaşımdan dileğimdir; bana ikindi vakti yumuşak esen çiçek kokulu bahar meltemlerinin öpmesi gibi bir hayat getirsin. tüm kavgalarımdan feragat edeyim, dengemi bulayım. sıradaki partta tüm yorgunluklarıma şifa, neşenin, dinginliğin ve yaşamın balına doyduğum bir ömür diliyorum. işte böyle, olması gereken yerde coşan kır çiçekleri gibi:

fasit daireden çıkış noktası, cesaret ve farkındalık harmanı. azim ve kararlılığın taçlandığı yer.

yirmidokuz.

o sabah içimdeki kışın bitmek bilmeyen çetinliği rağmına baharın ayak seslerini duymuştum.

kendi içinde kendine yuva olmak.
yalnızlığa mecbur kalınmış bir hale teselli niyetiyle yazmadım bunu. etkileşim ve birliktelik muhteşem nimetler. "muhtaçlık" halinden çıkıp "tercih edebilme" lüksüne kavuşmak.
"yalnız kalıyorum" diye çırpınıp rasgele yahut mecburiyet enerjisiyle bir birlikteliğin içinde bulunmak halinden sıyrılabilmek. söylediklerimi böyle olan birliktelikleri aşağılamak ve yargılamak için de söylemiyorum. yalnızca, bu da hayatta açılan farklı bir kapı. yeni bir oluş hali. tatlı bi yer. herkese diliyorum.

durduk yere içimde gerçekleşen monologların giriş kelimesi kendisi. içimden bir "haddizatında" duymuşsam bilirim ki içim dürtülmüş.

haddizatında insan bilmenin anlamlarını yeniden keşfettikçe, bildiklerinin bilmediklerini barındırdığını; bilmemeye çizilemeyen hududu, bilmenin o sarhoş edici keyfini, bilmediğinden açıldığı sularda bilmek limanlarına kavuşmanın heyecanını, öğrenmek iştiyakı. keşfedilecek tatlar, yerler, mekanlar, tanışılacak insanlar, hayatın hayret makamından çalınan ballar. bir de, bilip de gerçekleşmesini beklediklerin; yâkînin teorikten pratiğe evrilişi, gerçekleşeceği ana değin sabır, sabrın beklemek olmadığını, hele hele eylemsizlik hiç olmadığını idrak etmek. yaşamak bir de, bol bol kana kana doya doya yaşamak.

göğün devasa bir pamuk şekerle kaplı olduğu ikindi vaktinden sevgiler. "şefkat yasası" derdi tanıdığım biri bu bulutu görse. göğün gök gürültülü sağanak karanlık gecesinden yumuşak bahar ikindilerine devredişi, kemiğin et kuşanması, kuru dalın durduğu çiçek, bir bebenin cennet kokusu, affedişler. sonrası kabul etmekler ve belki biraz daha affetmek. değiştiremeyeceklerin karşısında dikilmekten vazgeçip başka yollar aramak esnekliği. vazgeçmenin hafifliği, omurgana binmiş yüklerden feragat etmek. kendine merhamet etmek, etrafındaki şefkat halesini o yumuşak havayı ılık bir meltem gibi içine de estirmek.
"canım"
"canım"
"canım"
iyi ki varsın canım. gözlerimden öperim.

bu toplumdaki hemen her azınlık gibi uzun bir süre toplumun öcüsü olarak var olmaya çabalamış biri olarak biraz da ben linçleneyim diye entry girimlemeye geldim.

"muhatabına benzemek" diye korkunç bir şey var biliyor musunuz? muhatabında nefret ettiği, eziyetini çektiği ve değişmesini istediği o hale bizzat kendi bürünmek. "düşmanlık" edilmiş olmaya daha büyük bir düşmanlıkla karşılık vererek düşmanlık çukurunu derinleştirme. aynılaşmak ve bunun dile getirilmesine bile tahammül edememek. üzgünüm ama bu da diğer bir uca taşıyor meseleyi. bu da çözümü giriftleştiriyor ama bizim toplumun kodunda var bu malesef. fanatizme derin bir yatkınlık içerisindeyiz. hepimizin içindeki itidalin çoğalmasını temenni ederim. sevgiler.

bugünkü entryler ankarayı tanıtma ve ankaralılığı yaşatma derneği üyelerince giriliyor ellaaaam.

akışta ankara akıyo mşlh.

*bir cadde. pek numarası yok.

"bana bir tavsiye vermek istesen bu ne olurdu?" diyerek katkıda bulunmuş olalım. *

#3487386
cevabını vereyim:
"büyümüş olmak" eylemin sonluluğunu gösteriyor, büyümek aktif bir süreç. büyümüş olmaya odaklanmamak, büyüme sürecinde olduğunu fark etmek ve kendine merhamet etmek birincisi. ne istediğimizden emin olmak, rest çekmek ve diğer tüm sorular da kendini tanımak ve bilmekle cevaplanır sorular. e bu da büyümeye çıkıyor zaten. sonuca göz dikmek insanı sürecin lezzetinden ve akışta olmaktan alıkoyuyor. bu soruların yanıtları bir gün kalbinde belirmiş olacak, o günün geleceğinden emin olarak sakin sakin acele etmeyi salık veriyor, büyüme yolculuğunda başarılar diliyorum. *