içimin göğü sağanak yağışlıydı bu sabah, öyle ki gözlerime indirip durulmadığından otoparktan ayrılamadım. başımı kaldırdığımda gördüğüm bu gök teselli olsun çok istedim, o zaman değilse bile şimdi oluyor.
hayat, önceliklerimi yeniden belirlemem konusunda biraz sert geliyor yahut ben atıllığa ve karar almamanın rahatlığına öyle alışmış bir haldeyim ki; ilerleyesim de gelmiyor bırakasım da.
gitseydi, tutmayacaktım. ben oldum olası hep çıkışa yakın kalmışımdır: odalarda, sınıflarda, insanlarda. bir şeye ilerlerken olmamasını da öyle kabullenerek gidiyorum ki ne gittiğimden anlıyorum ne geride kaldığımdan. ne sevinçlerim sevinç, ne hüzünlerim hüzün. "bırak" diyorlar. diyorum: "neyi?"
"bırakılması gerekli olanı"
"hangisi bilmiyorum"
"bileceksin."
helozonlar çizerek aynı noktanın etrafında büyüyorum. her büyüme atağında canıma okunuyor, canımın canı çıktı. tut bi daha bul da koy yerine şimdi.
hadi bi daha büyüt bu çiçekleri.
hadi bi daha yeşersin bu dallar.
hadi.
bakıyordun, öyle ya bakmak biraz öylecene ve biraz da öylesine bir eylemdi. baktın, baktın, baktın. sonra birden görmeye başladın. görmenin geldiği anlamlara bir yenisinin eklendiği varoluş hali.
içinde bulanan denizlerin çalkantılı iklimlerinden devşirdin bu hislerini. aldın, biçtin, şekillendirdin. daha önce bilmediğin şekillerdi bunlar, isimlendiremedin ama bildin. bilmeye meftun yanlarına şenlik. bilmekle değişmeyenlerin adedince yas. biraz neşe az biraz hüzünle tekrar yoğurdun şeyleri. şekiller karıştı, örselendi ve sen yenilerine doğru keşfe çıktın. bilmediğini bildin, bileceklerinin çokluğunu bildin. sığdıramadıklarının yokluğuna şaştın, ne de çoklardı.
aynalarla dolu yolunda kaybolmuşluğunu aynadan bildin, halbuki aynanın hükmü senin gördüğün kadardı. gördüm sandın, aynadan bildin. göz sendendi. gördüğün de sendin.
tuttun, anlam vermeye çalıştın. içinde bükülüp duran bu sıkıntılar öylesine yokluyor değillerdi. öğrenemediğin bu dersi kaçıncıya tekrar ettiğini saymayı bırakalı birkaç vakit dilimi olmuştu. yazdıkça ağısı akar derdin, yazdığın sana ağı oldu. ne tuttun, ne bıraktın. ne gittin, ne kaldın. ne ilerledin, ne vazgeçtin. sen, çocuğum, sandın. sandığın döngülerce yaprak gibiydin, rüzgarı kendinden sandın. ol'manın yolu bundandır, böyle olunur sandın. olamadıklarınca horlandın. ümit devşiren yanların ceketlerini dahi almadan terk ettiler seni, birden bire, ansızın, kalakaldın.
kalakalanların da sahibine sığındın. öyle ya, başka türlüsü bilgin dahilinde değildi. çareyi de derdinden sordun. biliyordun, oradaydı. göremiyordun.
elbet bir gün, göstereceklerdi.
sabır dilenmezdi, ya sabur dedin.
ya sabur.
hafta içi kargalar öğünlerini yemeden güne başlayan bir birey olarak bu cumartesimi şenlendiren eylem.
her günden şöyle bir kırk beş dk kadar alacağım oluyor. bugünkü uykuma +3 saat ekleyerek haftaiçi gediğini kapattım.
duyguları mantık surları içinde muhafaza etmekle seyreden durum. son 8 yıldır aşık olmadım, büyük konuşup laflarımı yemekten allaha sığınırım fakat mantık> duygu sistemimde şu an. ulan ben harbiden yaşlandım galibası ya.
hali hazırdaki mutluluğun tekdüzeleşmesi sonucu mutluluk eşiğinin bir üst levela taşınması canım, sonra o levela erişmek için yeni bir mücadelenin başlaması.
bazen o tepelerden zemine sert çakılmalar olabiliyor, ani kayıplar felakatler vs. şükürle mevcut durumun devamlılığının sağlanmasına katkıda bulunabilirsiniz. şükretmediğim şeylerin beteriyle sınandım, çok şükür gençler. şükür kere şükür.
en kötü alışkanlığım kötü bir alışkanlığımın olmaması. abur cubur alışkanlığım bile yok. bu kadar sağlıklı ve iyi olunmaz, sinir bozucu buldum kendimi şu an.
buldum bak bi tane, sarı ışık kırmızıya dönerken bazen geçiyorum. en kötü alışkanlığım bu olabilir daha kötüsünü bulana kadar. *
bugünlerde aydığım mutluluk biçimi. sağlıklı ve dengeli bi öğün yediğimde kendime iyi baktığım için bana bir keyif geliyor arkşlar, sanki çok sevdiğim bi yemek yemişim gibi. ihtiyarlık alameti olabilir mi sadece soruyorum?
biri nisan, biri kasım; aynı pencere.
insanın da mevsimi oluyor, hep pür neşe çiçeklenmiyoruz. buncağız gibi kupkuru ve yapayalnız kalmaklarımız da bakî değil. her ne durumda olursan ol, geçeceğini bilmek; döngünün sonsuza değin sürmeyeceğini idrak etmek ne büyük nimet.
ben de buncağız gibi döküldüm bugünlerde, ne kadar yaram berem varsa ayan. gözüme gözüme.
sussam dilime yazık,
uçmamak kanatlarıma
gün yine acıya çaldı bi yerde
ve zaman akışta
gerçek, olandır. doğruluk, sizin olanı nasıl anlayıp aktardığınızla ölçülen bir değer. daha çok niyet gibi, çünkü gerçeklik de spektruma tâbî, algılarımızla biçiyoruz sınırlarını.
allah karetmesin öyle gelecek ilhamı da. valla güç bela kurtulduk melankoliden beslenmekten.
duygularının ve hislerinin içinde çırpın dur, vardığın bi yer de yok. şiir yazmak yetenek gibi geliyor, bence derdi sevincinden büyük. ilham milham isteyenin olsun, bize neşeylen huzur allahım.
normal sözlük'ü kullanarak 3. parti dahil tarayıcı çerezlerinin kullanımına izin vermektesiniz.
Daha detaylı bilgi için çerez ve
gizlilik politikamıza bakabilirsiniz.
online yazar listesini görmek için lütfen giriş yapın.
