nevarbiliyormusun yazar profili

bu toplumdaki hemen her azınlık gibi uzun bir süre toplumun öcüsü olarak var olmaya çabalamış biri olarak biraz da ben linçleneyim diye entry girimlemeye geldim.

"muhatabına benzemek" diye korkunç bir şey var biliyor musunuz? muhatabında nefret ettiği, eziyetini çektiği ve değişmesini istediği o hale bizzat kendi bürünmek. "düşmanlık" edilmiş olmaya daha büyük bir düşmanlıkla karşılık vererek düşmanlık çukurunu derinleştirme. aynılaşmak ve bunun dile getirilmesine bile tahammül edememek. üzgünüm ama bu da diğer bir uca taşıyor meseleyi. bu da çözümü giriftleştiriyor ama bizim toplumun kodunda var bu malesef. fanatizme derin bir yatkınlık içerisindeyiz. hepimizin içindeki itidalin çoğalmasını temenni ederim. sevgiler.

bugünkü entryler ankarayı tanıtma ve ankaralılığı yaşatma derneği üyelerince giriliyor ellaaaam.

akışta ankara akıyo mşlh.

*bir cadde. pek numarası yok.

"bana bir tavsiye vermek istesen bu ne olurdu?" diyerek katkıda bulunmuş olalım. *

#3487386
cevabını vereyim:
"büyümüş olmak" eylemin sonluluğunu gösteriyor, büyümek aktif bir süreç. büyümüş olmaya odaklanmamak, büyüme sürecinde olduğunu fark etmek ve kendine merhamet etmek birincisi. ne istediğimizden emin olmak, rest çekmek ve diğer tüm sorular da kendini tanımak ve bilmekle cevaplanır sorular. e bu da büyümeye çıkıyor zaten. sonuca göz dikmek insanı sürecin lezzetinden ve akışta olmaktan alıkoyuyor. bu soruların yanıtları bir gün kalbinde belirmiş olacak, o günün geleceğinden emin olarak sakin sakin acele etmeyi salık veriyor, büyüme yolculuğunda başarılar diliyorum. *

teskin olmuş olmak. teskin olmak eyleminin nihayete ermiş versiyonu. içimdeki har'a nar şerbeti çalsınlar, serin sularda demlendirsinler. alsınlar, gönlümü göğ eylesinler. ferahladıkça genişlesin sadrım, genişledikçe çoğalsın. bileyim.

"ama ben incindim."
birtakım içsel muhasebeler, monologlar. affediciliği ve merhameti örten incinmişlik gururu. ulan ben ne gururlu bi köpek besliyorum içeride var ya. ay sürdü muhatabımın penceresine gelebilmem. gösterdiğim yarama tuzlar serpmişliğine iyi niyet çıkarması. kötü bi niyet yoktu, sahtekarlık yoktu. ama benim de yaram vardı işte. kocaman tabelalarla "dikkat, yara var!" uyarısını defaatle vermiştim. belki de sakınan göze çöp batması gibi basit bir denklemin ürünüydü bu yara. ne bileyim ya.

çok ilginç biri. "sevdim" diyorum, "seviyorum" diyorum. bi bakmışım başka başka koridorları var, dönemeçleri var, yokuşları var. zahmetinde rahmeti var. rahmet zannettiğim nice seviler oldu ki sevmeyi başlı başına bir kaybedişe devşirdi. kaybettiğim yerlerimden yeniden sevdim. salt insan sevmekten bahsetmiyorum, sevdiğimiz şeylerden bahsediyorum. en zorunun da kendimi sevmek olduğunu gördüm. ve bu narsistik, altı doldurulamaz, içi boş bir değersizlik duygusunun yansıması olan bir sevgi biçimi de değil. insan bilmediğini sevemez. bileyim dedikçe, içime döndükçe aydınlık kadar karanlığımı da gördükçe kendimi kabul edebilme yeteneğim köreldi. biraz kaçasım geldi, kaçtığım yanlarımı da kucaklamaya niyet ettim. yunus emrenin dediği: "kendin bilmek"e bir de "kendin sevmek" ekleyelim.

bugün bazı duygusal kodlarımla yüzleştim. "kalbim dökülür gibi" şişeden bardağa su döker gibi, kalbim dökülüyor. türküyle alakası yok, ama sakinliği öyle dinlendirdi ki dinlerken bişiler karalayasım geldi.

hep çıkışa yakın kalmaktan bahsetmiştim: odalarda ve insanlarda. ateş alır gibi yaşamak, demiştim sonra. anladım ki ruh alemimde "bağ kurmak"ın anlamını ben çok yanlış anlamışım. dikenli tel değilmiş, yırtılmadan korkarak yaşamak hiç değilmiş. hürleşmek, korkulardan hürleşmek. en başta kendini içine koyduğun o zihin hapishanesinden hürleşmek. sınırlar da, dikenli teller de, ıraklar da senden. ırakı yakın etmek senden. dışarı açtığın çiçeklerin köklerini sağlam tutmazsan her bir hazanda dağılıveriyorsun. çiçeklerin meyveleşemiyor. hazana müdahele edemezsin. köküne güven. özüne güven. rabbe güven. bir sürü güven.

senede bir, şanslıysak iki, kez gerçekleşen lise arkadaşlarımla buluşmamdan dönerken denk gelmemle gülümseten başlık.

her an her şeyi gönlümüzce elde etsek, beklediğimiz ve umduğumuz her şey birden bire oluverse memnuniyet eşiklerimiz yükselir ve tatmin olma reseptörlerimiz duyarsızlaşırdı. senede bir de çok az, bi en azından üç beş olsun istiyor insan o ayrı da; bu buluşmayı bu kadar tatlı kılan şey kolay elde edilemiyor olması. tek düzeliğin değersizleşmesi var. sistem böyle kodlu.

"acı çekmeden mutlu olunmaz. mutlu olabilmek için bedel ödemeliyim" alaturkalığı da değil kastettiğim şey.
beklemenin de bir tadı var, sabrın acı tatlı bir aroması. kavuşmayı kavuşmak yapan şey ayrılığın mevcudiyeti. beklemek mecburiyeti yaşamanın özünde var. ne var olanın ne de olmayanın sonsuzluğu mümkün değil. döngülerden döngülere.

paylaşmazsam istanbulum kabul olmuyo bi sn

tüm eşiklerden geçilmiştir: yaydan çıkan ok, ağızdan çıkan laf, başlamış doğum gibi. geri döndürülemez.

olmuyon mu, olma len. yetti gali.

aşırı sabırsız bi kasayım, biri bi şey anlatıyorken hemen sonuca gelsin istiyorum. cümleye nefes arası verildiğinde aha bele araya girip sonuca bağlayacak soruyu soruyorum. * o arada ne olduğunu -genellikle- merak etmiyorum. ve -genellikle- bilmem gerekmiyor. ama bazen bütün hikaye orada saklı oluyor. sonra bi daha baştan dinle dur. azcık sabretsem ölcekmişim gibi yaşamasam daha keyifli olabilirdi şeyler.

beynimi her dinleyişimde hipnoz eden birileri. elektronik müzik beynin gıdıklayıcısıdır:

ne zamandır gımıldanmıyodum, yollara düştüm. bugünlerde kafamda: "her şey daha farklı olabilir miydi?" sorusu dönüp duruyor. mesela o on dört yaşındaki ben farklı bi seçim yapmış olsaydı, hadi on sekizindeki yapsaydı, 22? yani gözümün önündeydi, bakar kör olmuşluğumun sızısı kaldı içimde. gittiğim her yere götürdüğüm bi iz gibi. hoş, ben farklı seçsem bile yaşanmış olan yaşanacaktı. evirip çevirmek gerçeği irdelemek değiştirmiyor. gitmesi gereken gider. emek emek işlediğim, uykusuz kaldığım gecelerin, senelerimi katıp maddi manevi yaptığım tüm o yatırımın fos çıktığı ikinci deneyiş. ikinci başaramayış. kesiştiğim yerlerde kesilmemekti temennim. çizildiysek de o kadar tuzu biberi olsun yaşamanın. artık kendimi balonlu poşetler içinde sarmalanmış kırılacak bir biblo gibi görmekten geçtim. neydi:bir ağaç gibi hür.

bir döngünün bittiği, eski benle vedalaştığım bir eşikten geçiyorum. kusurumu, hatamı, yanlış tercihlerimi, bakar körlüğümü, batılı hak görüşümün yükünü de bırakıyorum. daha hafif, daha özgür, daha mutlu ve sevecen biri olmaya niyet ediyorum. acının varlığını kabul etmek hayatı tatlandıran biri. "ya acırsa", acıdan büyük bir acı.

genleşen ruhu tutup büzüştürmeye çalışan duygu çelmeleri. biz büyüdük ama?
komiklikler şakalarla harmanlı bi sarkazm akıyo damarlarımdan, hadi ya? bi gıcık şeyler.
öfkeliyim desem değilim du bakalım anlıycaz. her noku analiz etme kaslarıma sağlık. çözmesen çattttlarsın.

5 cümlelik 1 şarkı dinliyorum loopta: "bırak gidiyim" diyor her 5 cümlede bir:"bırak gidiyimmm"
gi-de-cem. bi yere. kendimin, kendime sığdığı bi yere.
fazla geliyo bazen kafamın içi. kafatasıma bir oluk açıp akıtasım geliyor şeyleri. metafor var ya ben akıtayım, birisi sağaltsın. beynim kafatasımdan pıtlayıp çıkacak tomurcuk. yoo, yoo. dön geri.

bazen kendini karbonat gibi hissedersin. bir keke konsam üçe katlardım mesela şu an. fen bilgisi dersinde güneşe tutulup kağıdı yakan mercek. şeyler logaritmik çoğalıp duru içimde. birim binim oluyor negatif ve pozitif.
"abartma be" diye içimden kendime ayar vermekten yoruldum. abartıcam.

istanbul'a gitmeyeli nerdeyse yarım yıl olacak, içim maviler çekti: boğaz ve gök. varam gidem bi bahar havası alam. belki biraz da çocukluğumu çekmiştir:
"anılara hiç sığar mı istanbul?"

çok uzun bir süre kullanamadığım bir kelime bu. içten içe samimiyetsiz bulduğum. böyle o sevgi gösterileri, sevecen hitapların olmadığı bir ortamda büyüyünce bana böyle konuşmalar yabancı ve anlamsız gelirdi. sevgi kodum başka türlüydü. her kullananın samimiyetle kullandığını düşünmemekle beraber zaman içinde kullanmaya başlamaya fark ettim. benim için "canım"sa, canımın bir köşesinde yeri vardır.
"canım, senin canın sağolsun. hepsi hallolur. hallolmazsa da başka türlü olur. sıkma kendini, boğma içindeki denizi. "
canlarımın canı hep sağolsun, var olsunlar.

#3450820

kulun istediği bir gözken rabbin gözü gönlü bayram ettirme şovu.

#3450945
yaşlanmadan da bakarım balım sen yeter ki iyi ol, teşekkür ederim çokçana. duygulandım *)

bugün öğle arası da dahil olmak üzere çalıştım, iki kişilik işi bir kişi yapmam gereken bir yerdeyim. işten 1-1.5 saat geç çıkıp iftara ancak yetişebiliyorum. ve bu hafta uyumak ve çalışmak dışında hiçbir şey yapamadım desem yalan olmaz.



bedenim beni uyut isyanında olmasına rağmen hiç kendimle vakit geçiremediğimden uyumayı reddetmem rağmına 7 veriyorum.
allah bereket versin, adam olana çok bile.