nothebuddha yazar profili

öfke ve insan

içimdeki öfke, orduları yıkmaya yeterdi
beni kukla gibi istediği yere fırlatıp, iyilikle dolu kasemi kanla doldururdu..
içimdeki öfke, gözlerimin saf ateşini alıp,
közlerinin üstünde dans ederdi.
beni hapsetmiş kalesine, beklerdi
kendi zehrimle kendimi öldürmemi.
içimdeki öfke, gittikçe büyürdü, ve..
tek düşmanım iken son dostuma döndü.
etrafımı silip süpürdü, savurdu şiddetli rüzgarlarla
tüm beni kurtarmaya gelenleri.

insan:

şimdi, söyle bana, ey öfke!
yolumuz, nereye gider?
söyle bana, ne olur, kaldık ikimiz.
son umudumu da kafesine al.
söyle bana öfke, gideriz nere?

öfke:

beni hep içinde besledin, biriktirdin ey insan!
güneş gibi parlardı kalbin, sevgiyle dolup taşardı..
ne zaman böyle oldu gönlün?
siyahlar içinde en siyaha büründü için..
ne için mateme büründü ruhun?
beni öfkeye sen döndürdün, ama suçu
bana atarsın..
o vakit dinle, ey insan!
benim ismimi unuttuysan,
gerçek adım 'keder'dir..
gidecek o kadar yol varken,
beni de kendini de yakarsın.
sorarsın, nere gideriz?
ben de derim ki, hiçliye doğru..

ellerimi kokladım
kaç kez insan kalbine dokundular bilmiyorum.
ellerin de hatıraları var, biliyor muydun?
ellerimi kokladım
kan kokusu geliyordu.
bir insanı öldürmek için her zaman kan dökmek gerekmiyor,
biliyor muydun?
köprüyü geçiyordum, elimde bir kibrit kutusu,
ne saçma şey!
kibrit kullanan kaldı mı, biliyor musun?
ellerimi kokladım
yanık kokuyordu
kaç köprü yaktılar bilmiyorum.

yaktığım köprünün üstünde yanan insanların çığlıkları hala kulağımda.
söyle, sen de duyuyor musun
geceleri gözlerini kapattığında?
ellerimi kokladım
biraz sen, biraz o, biraz diğeri kokuyordu.
bugün çaldığım o kapıyı yine açmadılar.
çocukluğumun binasını yıkıp yerine lüks bir rezidans yapmışlar, biliyor musun?
ama kayıp ruhlar hala orada,
bazen beni de çağırıyorlar, oynamak için
geliyor musun?
ellerimi kokladım
deniz kokuyordu
seni, bizi, onları gömdüyüm denizin kokusu
bu yüzden göklerin efendisi - martılar
bana sırdaş olmuşlar
anlıyor musun?
aramızda sessiz anlaşma imzaladık
beni ele vermediler,
ama ellerimin kokusu
bunu bir türlü unutturmuyor..

bundan sonra geçmişin yok,
akraban yok, kan bağın yok.
özgürsün..

yeni sayfaya istediğin hikayeyi, şiiri yaza bilirsin,
ya da istersen boş bırak.
vicdan yapma rüyalarına izinsiz giren geçmiş gölgeler için.
hayat senin, ister yaşa, gül, dalga geç, ciddi yanaşma kimseye
ister ölü toprak ol, soğuk ol
ağzını bıçak açmasın
kendin seç yolunu.

kuşlara hasretle bakmaktan yorulmadın mı?
onlardan biri olabilirsin
özgürsün..

karanlık odalarda huzur bulduğunu biliyorum,
karanlıktan korktuğunu da..
kapat kapılarını, karanlıkta kal
kendi ışığını bul
özgürsün..

gözlerini kapattığında, gelirse yine o korkunç yüzler
korkma, kendi yaralarına bak.
bırak kanasın, bırak için yansın
bırak kendini, affet.
özgürsün..

sen de kendine göre bir tutunamayandın.
bana tutunmaya çalıştın, ama ben de sağlam dal değildim ki.
söylediğim sözleri kalbinin üstünde taşırdın,
her karanlığa düştüğünde - onlar seni taşırdı.
ışık saçan gözlerin hep yüzümde gezerdi -
bir çıkış yolu arıyordun sanki bu bataklıktan
kurtarmamı beklerdin,
ama ben daha kendi çukurumdan çıkamadım ki.
yabancıydın buralara,
aldığın nefesi bile korka korka alırdın,
insanlar sana düşman
yoktu ne evin ne de toprağın.

geçmiş hayatından kaybolduğun gibi,
bir gün benim hayatımdan da yok oldun zaten,
ben de sorgusuz sualsiz bıraktım seni.

daha kendi kayboluşumu kabullenemeden, seninkini nasıl kaldırırdım ki..

karınca insanlar

yolda olduğum zaman çoğunlukla kulaklık takmayı ve etrafı sessize almayı tercih ettiğimden, insanlara bakmamaya çalışıyorum, ama o gün kendimi kalabalığın içinde bulduğumda bir anlık duraksadım.

herkes aynıydı. benim gibi. hiç farkımız yoktu.
kimse birbirine bakmıyordu, herkes hızlı bir şekilde ilerliyordu, durmadan birileri sağa diğerleri ise sola yürüyordu.
ben ise ortada kalmıştım, gideceğim yeri şaşırmış ve aklım bulanık halde öylece kalabalığın ortasında buldum kendimi.

bir karınca yuvasının ortasındayım gibi hissettim.

çocukken hatırlıyorum, karınca yuvalarına çok bakardım. karıncalar acele acele hareket ediyor, birbirinin peşinden birbirine çarpmadan geçiyorlardı, karınlarını doyurmak için durmadan çalışıyorlardı.
o zaman onları izlemek bana keyifli ve eğlenceli geliyordu, bazen parmağımla yollarını kesip ne yapacaklarını merak ederdim, onlar da hiç aldırmadan parmağımın üzerinden geçip yine aynı yerden aynı tempo ile işlerine devam ederlerdi.

şimdi ise büyüdüm ve yine aynı manzara ile karşılaşıyordum, ama artık parmağımla kimsenin yoluna mani olamıyordum, çünkü artık ben de bir karıncaydım.

parmaklarımın arasından
kum gibi akıp gidiyordu
gençliğim
avucumun içinde kalan kum parçacıklarını üflerken, fark edemedim
toz olup uçtuğunu gençliğimin.
kendimi yorgun hissettim
hep yaşlı,
hep olgun davranmam gerekti
içimde taşıdığım sıkıntı
benden ağır
fark edemedim,
bedenimin de ruhum gibi yok oluşunu,
sadece yürüyen bir gölgeye dönüşümü.
ne çocuk ola bildim, ne genç.
ne çocukluğumun kokusu kaldı burnumda,
ne gençliğimin ışığı gözlerimde
hep yol gözüktü falımda
uzun uzun..
ne çocukluğumdan eser kaldı,
ne de gençliğimden
ben yaşlı doğdum.