nothebuddha yazar profili

çok tuhaf, garip bir duygudur. az önce her sabah 'günaydın, iyi günler' dilediğim komşumun öldüğünü öğrendim. daha dündü, adam yüzüme bakıyordu ve gülümsüyordu. bir anda olmuştu her şey, oturduğu yerde gitmişti, maddi dünyayı terk edip belki de maneviyata kavuşmuştu. bu ölüm dediğimiz şey ne kadar acayipse, insanın kendi fâniliğini kabullenmesi daha da acayiptir. ölüm kaçamadığımız tek şeydir ve nihayetinde her birimiz onunla yüzleşmek zorunda kalacağız.

bu genellemeye dahil değilim. kışın tam ortasında doğmama rağmen, ben bir sıcak yaz aşığıyım.

bazen o kadar çok düşünürüm ki, geceleri böyle uyku girmez gözüme. kendine sorulan sorular ve o soruların cevapsız kalması kadar insanı hüzünlendiren başka bir şey yok herhalde.. bazen düşünmemek için kendimi bayağı zorluyorum. bu kadar kaygıdan sonra, yarın olacak mı? gelecek olacak mı ki bu kadar endişe ediyorsun? ya da sen var olabilecek misin, belki hiç olmayacaksın? gibi sorular da gelmiyor değil. yani bir sözle eziyetten başka bir şey değil.
ne mutlu geleceğini kaygısız, stressiz, üzüntüsüz düşünebilen insanlara.

şehirden çok büyük bir köye benzemesi, zakkum çiçekleri (ve bu çiçek dışında bir çiçeğin olmaması), umursamaz insanlar (ki bu bana göre iyidir, çıplak gezsen dahi bir laf söylemezler), bakımsız sokaklar ve binalar.

çok yakın arkadaşım hemşiredir ve neler çektiğini görüyorum. uykusuz, yorgun, sinirli, her daim stres içinde dolaşır olmuş gencecik kız. bazen yorgunluktan bayılıyor, bu mu şımarıklık? özellikle de bu covid zamanlarında, işten çıkma gibi bir lüks de yok, onca risk altına girip ailelerini görmüyorlardı. neyse, uzaktan konuşmak her zaman kolay, gel birde yaşa bunu.

perfect blue;
hotaru bi no mori e (the light of a firefly forest);
gökteki kale;
i want to eat your pancreas.

ah ölsem yeridir..

benim o. her düşüncemi, sinir olduğum şeyi, okulda aşık olmalarımı, annemden gizli yaptıklarımı yazardım, çocuk kafam nereden bilsin ki, annem her akşam o günlüğü okuyormuş.. mahvolmuştum. odur budur paranoyak birisi olarak hayatıma devam ediyorum.

bence insanın hayatta ulaşabileceği büyük erdemlerdendir. kimseden bir şey istememek, kimseye bağımlı olmamak, kimseden bir şey beklememek. özgürlük bu olsa gerek.

ex nihilo nihil fit

grubun vokalistini, sesinden dolayı, uzunca bir süre kadın olarak düşünmüştüm. klibine baktığımda ise hafif bir şok yaşadım diyebilirim, yani hayallerim ve kafamda kurduğum imaj tamamen yok oldu. hani bir kitap okursunuz, oradaki kahramanı canlandırırsınız sonra aniden bıyıklı olduğu ortaya çıkar, onun gibi bir şey. neyse.. dinlemeye değer bir grup.

deliliklerime 'salaklık / gerizekalılık yapma' demesi, baskın karakterli olması, anlayışsız ve duyarsız olması, hayvanları sevmemesi (korkması değil), yaptığım şeylere 'yaa boş işlerle uğraşıyorsun, işe yarar bir şeyler yap' demesi.. daha çok var, ama bu kadar yeterli. şimdilik.*

katıldığım başlıktır. evet, kitaplar çok pahalı ama bunu hak ediyorlar. bir gün çok zengin olup istediğim kitabın fiyatına bakmadan alma dileğiyle uyuyacağım bu gece.

sevgisiz geçen her gün, her ay, her sene anlamsızdır. birazcık sevsek hemen her şey anlamlı gözükmeye başlar. hayat bile.

geçmedi.

çok süper olmasa da..
sketchtoy.com/69883906

karınca insanlar

yolda olduğum zaman çoğunlukla kulaklık takmayı ve etrafı sessize almayı tercih ettiğimden, insanlara bakmamaya çalışıyorum, ama o gün kendimi kalabalığın içinde bulduğumda bir anlık duraksadım.

herkes aynıydı. benim gibi. hiç farkımız yoktu.
kimse birbirine bakmıyordu, herkes hızlı bir şekilde ilerliyordu, durmadan birileri sağa diğerleri ise sola yürüyordu.
ben ise ortada kalmıştım, gideceğim yeri şaşırmış ve aklım bulanık halde öylece kalabalığın ortasında buldum kendimi.

bir karınca yuvasının ortasındayım gibi hissettim.

çocukken hatırlıyorum, karınca yuvalarına çok bakardım. karıncalar acele acele hareket ediyor, birbirinin peşinden birbirine çarpmadan geçiyorlardı, karınlarını doyurmak için durmadan çalışıyorlardı.
o zaman onları izlemek bana keyifli ve eğlenceli geliyordu, bazen parmağımla yollarını kesip ne yapacaklarını merak ederdim, onlar da hiç aldırmadan parmağımın üzerinden geçip yine aynı yerden aynı tempo ile işlerine devam ederlerdi.

şimdi ise büyüdüm ve yine aynı manzara ile karşılaşıyordum, ama artık parmağımla kimsenin yoluna mani olamıyordum, çünkü artık ben de bir karıncaydım.

kafa sözlük'te yazmak için neden ne olabilir?
kafa dağıtmak.

hey, stalker.
gerçek stalker nasıl olunur bakın öğrenin.*
arkadaşımın tavsiyesi ile başladığım dizi, 1 sezonunu bir gecede bitirdim, sıra 2 sezonda.

edit: eveeet, 2 sezon da bitti. şunu söyleyebilirim, kafa dağıtıcı bir dizi, bazen sizi şaşırtabilir, bazen de çok çabuk sıkılabilirsiniz. 1 sezon bana göre daha iyi. yine de izlemenizi tavsiye ederim. teşekkürler.

diğer öğretmenlere göre çok daha pozitif ve hoşgörülü olmaları, motive edici bir karaktere sahip olmaları.