pencere amelesi rapunzel yazar profili

onu…
gözlerini…
sesini…
gülüşlerini…
ihtimalleri…

ve bunların yitip gitme olasılığını…

işte bu yüzden, düşünceler beynimin odalarında zelzelelere tutuluyorken, ordan oraya savrulan korkularla beraber ekşi bir tat bırakıyor kalbimin orta yerine. korkuyorum sevgilim ben, hem de çok korkuyorum. bazen otobüsün camına ilişiyor gözlerim, dışarıda akıp giden hayatı izliyorum. yol bitiyor, gidenler iniyor kalanlar başka bir istikamete yol alıyor ve ben kirpiklerimi ıslatarak düşünüyorum öylece; “ben geç mi kaldım sana?”

yanından geçip gittim mi mesela? aynı anda başımızı kaldırdık mı gökyüzüne hiç? sen kanca’da çayını yudumlarken yürüdüğün yollarda ayak izlerimi bıraktım mı? aynı kitaplara dokunduk mu? yağmur aynı anda ıslattı mı bizi hiç? bir köşe başında değdi mi omuzlarımız birbirine? ya kader bize defalarca fırsat sunduysa da, biz hep bir adım geç kaldıysak? ya gözlerimizin ucundan kaçan o küçük anlar, aslında koca bir ömrün başlangıcı olabilseydi?

olsaydı farkederdik, kokundan tanırdım seni, gülüşümden anlardın beni, o insan olduğumuzu bilirdik.

olmamasına içerleniyorum işte. ya geç kaldıysam sana. ya “hikayemiz buraya kadarmış” diyeceğimiz zamanlar varsa… ya yalnız bırakırsak hayatta ötekimizi. ya benden önce gidersen.

ödüm kopuyor işte. paslı bir bıçakla lime lime ediyor içimi bu his. sana doyuncaya dokunmadan seni yitirmiş gibi…

seni ilk gördüğüm ana, hatta daha da öncesine, sana hiç geç kalmayacağım bir zamana dönebilsem… sonsuza dek sürecek olan bu döngüye de girsem, seni defalarca kez yaşamaktan bıkmam.

işte şu an bunları düşünüyorum ben, tıkalı bir burun ve şelaleye dönmüş gözlerle…

yahu eğer zırvalamalarınızı kesecekseniz sizin kaburganızdan yaratıldığımı dahi kabul edebilirim. yeter ki hiçbir anlamı olmayan tekil varlığınızı, cinsiyet ortaklığınız olan diğer erkeklerle birleştirip dünya ve kadınlar üzerinde özgül ağırlığınızın olduğunu düşünmeye çalıştığınızı görmüyeyim. huh, bitti cümle.

çocukluğumun elinden tutup buralardan gitmek isterdim.

ben ümidi kalmış o kişi değilim. kitap okuduğumda kaldığım yere ayraç koymuyorum, yarına çıkmak gibi bir umudum yok artık. plansız, olabildiğince serseri yaşıyorum hayatı. ve kucaklamak istiyorum mezar taşımı.

“bilmiyorum” diyememek.

çok basit aslında, bir konu üzerinde herhangi bir araştırmanız, sorgulamanız vs yoksa bilmiyorsunuzdur.

de bakayım, bil mi yo rum.

hiçbir şey ilk günkü haliyle kalmıyor.

neyse…

kuran’ı yırtınca maymuna dönüşen kızın varlığına inanan 60+’lar.

hayatımızı diktiniz.

hemen (bkz: uçağı kaçırmamak için köpeğini boğarak öldüren kadın) başlığının üstünde yer alan haberdir. iki cinayette iki farklı cani tarafından işleniyor, ülkemizde cani olmanın bedeli olarak para cezası veriliyor diğeri ise tutuklanıyor.

neye mi isyan ediyoruz? insanı insan olmaktan utandıran her hareketin bedelinin bu kadar kolay ödenebilmesine.

türkiye’nin yarısından çoğunun yemeye mecbur bırakıldığı yemek. bağğzıları halinden çok memnundur.

bugün bir kez nefes alabilmek için dilimden dökülen dualar duyulsaydı alîm bilirlerdi beni. göğsümdeki ağrı öylesine şiddetliydi ki ruhumun bu eziyete daha fazla dayanamayıp beni terkedeceğini düşündüm. gücüm yok, şakaklarımdan akan ter acı çektiğime ikna eder gibi diğer herkesi. en son annemin kucağında yine bayılıp gitmişim. yine diyorum, savunmasız kalabildiğim tek yer sanki orası da beynim ancak annemin kucağına kendini emanet edebilirmiş gibi, her acı çekip buna dayanamadığımda uyandığım yer orası oldu.

fakat bayılmadan önce son kez telefonuma baktım. acı çekerken, hissizlik kaplıyorken vücudumu tüm gücümü buna harcadım, bir mesaj bir arama görmek için eğildim.

eğildiğim şey karşısında durduğum sevgimmiş, doğrulduğumda anladım. fakat insan evladı işte, ölürken dahi akılda olanın yalnızca kendisi olduğunu bilse kırar mı öyle gönlü? belkide kırar, sevildiği yerin nankörüdür çünkü.

haliyle bir öfke var içimde şimdi. dinecektir, bilirim kendimi. yalnız hangi bahanedir sevdiğin kadını acı çeker halde telefonun bir ucunda bırakacak olan? benim gücüm olan, her daim elimden tutanım parmaklarımdan kayıp giderken neyi sebep gösterdi o yıkılmaz aşkına.

güldürme beni, seviyorum da deme. bu ilişki tek taraflıydı. sen sevilene evrildin ben sevene. orta yolda buluşamadık hiç.

artık saçlarımı okşayıp dizimde yatırmasını da bilirim kendimi. sen yeterki koş huzurun peşinden, bir gün yorulacaksın. parmaklarından kayıp gidenin aslında kim olduğunu o zaman anlayacaksın.

yeni doğan bebek kokusu.

hayata dair iç burkan detaylardan biridir.

bunun da mı tadını değiştirdiniz ulan? isyanıyla kulağımda çamur - ömrüm ile ben de buradayım.

bazılarına karakter olarak nasip olan şey.

şu an 3 carlsberg + tuzlu fıstık.

ütü.

en azından bir ev eşyasıyken düzeltebileceğim şeylerin olduğunu bilmek iyi hissettirirdi.

-insanlara tahammülüm yok. delirmemek için varmış gibi görünüyorum.

-anlaşıldığını bilmek güzeldi eskiden. şimdi her şeyi anlaşılmayacağımı bilerek tekrar ediyorum.

-potansiyel gidiciyim. anneme, babama, kardeşlerime, sevdiğim adama duyduğum sevgiden gidebiliyorum. hissizlik kaplıyor söylenmemesi gereken sözlerden sonra. geçici elbet biliyorum, ne kadar sık tekrarlanırsa o kadar kalbimin taşa dönüşeceğini bildiğim gibi.

-bazen alıp başımı gidesim geliyor. yemyeşil otlara ayak basacağım, şehrin ve insanın gürültüsünden uzakta, tek işimin yaşamak olduğunu bildiğim bir yere…

erkeğin aşkından bir bok olmaz.