pencere amelesi rapunzel yazar profili

kimse bilmez, benim asıl kavgam babamla.

birbirlerine aşkla bakan, birbirlerini öpen koklayan hatta ağızlarından sevgi sözlükleri saçılan ebeveynlerle büyümedim. annemin hırpalandığını gördüm hep.

çekirdek bir aile de olamadık hiç. babamın maddi gücünün yetersizliğinden iç güveysi gelmiş annem. yani çocukluğum babaanne ve halayla ailenin tam olarak ne olduğunu bilmeden geçip gitti.

ailesi ve aslolan ailesi (annem ve ben) arasında sıkışıp kalan bir babanın çaresizliğini anlayabildim zaman zaman. hatta bunu hiçbir zorunluluğu olmadan küçük yaşta yaptım, anladım herkesi. fakat aynaya geçip kendime baktığımda dolan gözlerimi anlayamadım. babam tarafından hissettirilmemeye çalışılan yoksulluk muydu bu, annemin içini bana döküşleri mi, yoksa altında yaşadığım çatının bana ait olmayışını ve oraya evim diyemeyişimin gözyaşı mıydı bilmedim.

fakat şöyle dönüp baktığımda ardıma bugün neden böylesine sert ve öfke dolu bir kadın olduğumu daha iyi anlıyorum. hep bir sızı vardı içimde bilmediğim. lakin, sevgilimle rakının dibini gördüğüm gün hıçkırarak ağlarken anne diyişim tokat gibi çarptı yüzüme. ben bunca sene annemin yaşayamadıklarını taşımışım göğsümde. sevildiğimde utanmışım, şımartılmanın tadını çıkartamamışım. mutluluğumu bile annemle paylaşırken eksiltili anlatmışım, olur ya gönlü kırılır belki diye. eşi tarafından yaşatılmayan her duygunun mahcubiyetini ben yaşamışım.

bu yüzden benim asıl kavgam babamla.

beni de bastıramasın, beni de sindiremesin diye daha gür çıktı sesim. hep bildiğimi okudum, hep isyankardım. hep korkulan oldum. oldum da, iki kişiyim ben tek bedende. mermerlerde dövülerek taşa dönen kalp hala küçük bir kız çocuğunun avuçlarında.

beni nereye götürdüğünü bilmediğim bu yolda bugünkü eşlikçim;

hüsnü arkan - yağmurlar

ülke gündemi dahi çoğunlukla kadınlarla ilgiliyken mi söylüyorsunuz bunu?

sözlük yazarlarının yol arkadaşı yaptığı şarkılardır.

an itibariyle sürekli başa sardığım, 2.5 saatlik yolu beynimde çizdiğim resimler ve diyaloglarla daha kısa geçmiş gibi hissettirecek olan o şarkıyı iliştiriyorum buraya.

recep aktuğ - ah benim sevdalı başım.

dostlarla ayrı bir güzelleşti masa.

bugün 29 oldum ben !

inanılmaz heyecanlandığım, doğum günüme 1 ay kala camiden anons etmediğim kaldığı güne artık ne özeniyorum, ne geldiği için seviniyorum.

4 yaşında 2 katlı çilekli pastaya son kez mutlu bir şekilde üfledim, ardından gelen tüm doğum günlerinde gözyaşlarım mumu söndürdü. bu yüzden eksik kalsın diyorum efenim, doğum günüymüş peh!

öhm, 25 gün sonra bu arada.

16 yaşımdan beri her yıl mutlaka aklıma gelen, aklıma geldiğinde bir türlü bulamadığım için dinleyemediğim, bulduğumda ise kısa sürede yeniden unuttuğum şarkıyı kendime not düşmek istiyorum izninizle:

darren hayes - ınsatiable

umarım burayı da unutmam. (ağır b12 eksikliği mağduru)

günaydın.

28,75 yıllık hayatımın 2. yarısına başladığım ilk sabah.

1 yıl 9 aylık bir aradan sonra 8 oyuncu ile sahadayız.

mutluluk, prenseslik ve küçük kız çocuğu modu kırmızı kart görmelerinden dolayı yedek kulübesinden izleyecekler maçı.

obsesif düşünceler ve anksiyete ilk yarıda asistleriyle maça damga vurmuşlardı, bakalım ikinci yarıda gol sevinci yaşatabilecekler mi?

korkunç bir rüyadan sıçrayarak kalktığında telefonu eline alıp arayacak, yazacak, seni sakinleştirecek hiç kimseyi bulamamak.

yalnız uyumayı geçtim…

göğsüne kafamı koyup yıldızları izledim bugün.

bunun nasıl bir nimet olduğunu anlatayım size, buyrun.

beynim bir salı pazarıdır benim. bağırmalar, çocuk çığlıkları, arnavut kaldırımlarına çarpan topuk sesleri, uğultular... bu gürültünün bir de kokusu vardır zihnimde, kaldırıma öylece atılan çürümüş meyve kokusu, ve üzerine üşüşen sinekler... mide bulandırır bu. sonra görsele rüzgarın insafına kalmış bir naylon poşetin oradan oraya sürüklenişi eklenir.

25. kare olarak ekrana yansır sonra, ölümün müthiş soğukluğu. zihnimi ele geçirir o 0.04 saniyelik görüntü. artık pazarın toplanıp gitmesini değil, azrailin kucağında dans etmeyi arzular dururum.

ama o an, göğsüne başımı koyup denizin yarattığı rüzgarın tenimden geçip gitmesine izin verdiğim o an bağıran sesler kesildi, meyveler en olgun haliyle tezgahta yerini aldı, sinekler havada asılı kaldı.
azrail tanrı'ya karşı geldi, can almamaya yemin etti.

kafatasım bir kainatı taşırken onun göğsüne ağır gelmekten korktu. korktu da "ben buradayım" dedi bir çift yeşil göz. o an tepemdeki yıldızları fark edebildim.

aşk bu azizim.
yirmi sekiz yıldır başını kaldırdığında orada olduklarını bildiğin yıldızları, sadece yirmi sekiz dakikalığına bile olsa, daha parlak gösterebilen bir mucize. insana göğsünde sığınacak bir ev, zihninde susacak bir kalabalık, ölümün soğukluğunu unutturacak bir sıcaklık verir.

ve ben göğsüne kafamı koyup yıldızları izledim bugün.

delete tuşunun sadece bilgisayarlarda kalmasını istemiyorum.

duyguları yaşama konusunda çok eksiğim. mutlu edilmeye çalışılıyorum fakat mutlu oluyor muyum bilmiyorum. yaşadığım duyguları tanımlayamıyorum. uzun süreli olamıyor, ne mutluluk ne neşe... sadece öfkenin en dibini görebiliyorum. "evet mutluyum" diyemiyorum, "evet öfkeliyim" tek bildiğim.

uzun bir süre önce son kez tenimden geçip gitmiş duyguların buram buram özlemini çekiyorum.

hatalı olmalarına rağmen özür dilemekten kaçınan, özür dilemeyi acizlik sanan herkes... sevmiyorum bu tipleri.

nereye bilmiyorum ama bir yerlere götürüyor beni bu şarkı.

şu güzel defteri günlük olarak kullanmaya karar verdim. ulan benim gün içerisindeki tek aksiyonum yataktan kalkıp koltuğa oturmak. neyini yazıcam ben şimdi?

kendi kendini iyileştirebiliyor olmak bir seçimin değil, yalnız bırakılmanın bir sonucudur. ve iyileştiğinizde sadece düzelmiş bir ruh haline değil özgürlüğünüze de kavuşursunuz. başkalarına ihtiyacınız kalmamıştır artık.

yani insanın sevgilisi sizin kötü olduğunuzu bilmesine rağmen uzaktan seyretmekle yetiniyorsa, annesi babası “neyin var” diyemeyecek kadar kendilerine odaklanmışsa, etrafına baktığında sadece sessizliğe şahit oluyorsa varlığınız ve sıfatlarınız önemli olabilir mi o insan için?

aptallığın bende olduğunu da geç farkettim, fakat farketmelerin en güzeliydi. kimse “dur şu an kötü hissediyor, sesimi duymaya ihtiyacı olabilir” demeyecek senin gibi amele. onlar sadece yaşamsal faaliyetlerini yerine getirerek var olduklarını sanıyorlar. sevdiğini söylediği insanlara dokunabilecek ruhlara sahip değiller.

çok utanıyorum, niye böyle oldu?
gizlenerek dinliyorum.