rasluka yazar profili

kadınları yalnızca fiziksel özellikleriyle değerlendirmek, onları birer “görsel obje” haline getirmek; bireyin değil, toplumun tamamının düşünme biçimini etkileyen ciddi bir sorundur. bu bakış açısı, kadının kimliğini, emeğini ve düşüncesini geri plana iterken; erkek merkezli bir dünya algısını yeniden üretir.

tarantino’nun “ben film çekerim ama kurallarla değil, kendi kafamla” dediği şaheser. hikaye mi? zamansız, dağınık, ama o kadar ustaca örülmüş ki her sahne ayrı bir efsane. jules’un ayet okuduğu sahneyle başlıyor, vincent’ın dans ettiği sahneyle unutulmaz oluyor. üstelik film değil; bir kült, bir yaşam tarzı, bir estetik dersi.

bilimkurgunun dedesi, kara-beyaz manyaklığın da amcasıdır bu film. bela lugosi’nin o meşhur teatral bakışlarıyla ortalığı kasıp kavurduğu, robotun saçma derecede ürkütücü, ama bir o kadar da komik göründüğü efsanevi bir 1939 yapımı.

güney kore dizisi olmasına rağmen holywood gerilimiyle yarışan psikolojik bir manyaklıktır.
ilk bölümlerde “katil kim?” diye başlıyorsun ama beşinci bölümden sonra “ben kimim?” noktasına geliyorsun.
karakterlerin hepsi ayrı travma fabrikası, sen de ister istemez duygusal olarak yatırım yapıyorsun.
bir noktadan sonra dizi seni ters köşe yapmaktan keyif alıyor resmen, “aha çözdüm” diyorsun, beş dakika sonra yine beynine tokat.

oyunculuklar taş gibi, hikaye tırnak yedirtiyor ama ağır sahneler var, o yüzden mide güçlü olmalı.
sonlara doğru biraz fazla dramatikleşiyor ama o da kore dizilerinin tuzu biberi.

özetle: mouse izlemek = psikolojik sağlamlık testi.
bitirdikten sonra birkaç gün “ya ben olsam ne yapardım?” diye düşünüyorsun.

hiçbir konuda fikri olmayan ile yakın karakterdeki insandır. bilmiyorum kelimesi kullanmak yerine akıl vermeyi tercih eden insandır.

emekli yoğunluklu, miskin bir havası olan, gençleri bırakmayan ama iş de sunmayan, yazları leş gibi sıcak, kışları kuru soğuk, ama dostları güzel olan şehir.