sairden hallice yazar profili

bi süredir gündelik hayatimda, burda ise uzun zamandır taşıdığım hissiyat. ne vardi nasildi bilmiyorum ama son zamanlarda sürekli buraya girip girdiğim tanim; normal sözlüğün eski hali. benim gibi hissediyor, benim gibi tartismaya acik dedigim cok insan vardı sanki sessiz sedasiz, tanimadan, hic konusmadan iletisime gectigim. simdi de yama gibi yapismaya çalışıyorum buraya gibi hissediyorum

o bir bağımlılık lutfen laf etmeyelim
kirmizi, siyah, mor, pembe, mavi ve yeşil denemis insanim. bir kez boyandi mi vazgecilmiyor, olmuyor yani. lutfen he deyin gecin bize

yıllar önce açılan başlık zortlamis yine. o zamanlar da ayni parktan benzer bi fotoğraf atmistim buraya. buraya bu özel anlarimda girmek de manidar :')

dumduz bira ya

azi ihtiyac, cogu zevk icin

iğrenç derecede cinsiyetçi başlık ve tanımlar diyelim. bence mesele sadece kadınlarla alakalı değil, gun geçtikçe insanlarin birbirine olan guveninin kaybolmasi ve insanlarin guvenilebilir biri olmamasiyla alakali. ayrica bakire arayan arkadas umarim bakirdir zira; akla zarar biri kendisi. demem o ki gelisen teknoloji oluyor, insanlik değil ne yazik ki

3 bin. öğrenciyim bitiremiyorum bana kolay gele

guzelligi destan yazdirasi varliklar

kişi kendinden bilir işi diyeceğim. ha belki okumak, araştırmak, bilgi edinme çabası icerisinde olmak ezik buzukluk ise ki şayet; ezik buzuk biri olmayi kabul ederim. bir de sacma bi baslik ya neyi tartisiyoruz la biz tepkisiyle sonlandiriyorum

anton çehov'un "ne kadar harika bir gün. çay mı demlesem, kendimi mi assam karar veremiyorum." sözünden gelen, yaş ilerledikçe mi yoksa derdini paylaşamadıkça mı ortaya çıkan hissiyattir bilinmez. ancak bu lafı anlayacak noktaya gelmek tehlikelidir diye düşünüyorum. insanın düştüğü boşluk, inatla gülümseme çabası ve kimsenin hiçbir şeyden haberinin olmadığı; yeterli cesareti bulana dek de bu bilinmezlik içinde sürüklendiği dönem kendisi diye de tanımlayabilirim sanırım. günlerim böyle geciyorken ne okumaliyim, ne yapmaliyim diye o boşluk hissinin içinde hiçbir yere carpmaksizin ilerliyorum, ya da ilerlediğimi sanıyorum. zamanin akıp giden bir olgu(?) olduğu düşünülecek olursa sanırım buna ilerlemek denirdi herhalde. yazardan bir tavsiye; siz bence bugün kendinize bir çay demleyin ve olup bitenleri gözden geçirip kendiniz için en iyisi neyse onu yapmaya devam edin. belki bir gün benim bu yazım da benimle birlikte yakılacak ve o zamana dek kimsenin hiçbir şeyden haberi olmayacak

toplumumuzdaki misafirperverlik. nezaket, samimiyet, guvenilirlik. gece 3e kadar sokaklarda saklambac oynayabildigimiz bi donem vardi. ince düşünce. hani mesela cenaze evinde yemek yenmez o eve yemek götürülür kültürümüz gibi. güler yüz, bunun hasretini ne kadar cok cekiyorum tarifi yok. vicdan, herkes evine almasa bile bi kopek basi oksar, sokakta kedi beslerdi. orijinallik. akim, trend gibi sacmaliklar cikmadan once herkes kopyala yapistir olmak icin caba sarf etmiyordu. gencler arasinda yine vardi mesela tozluk, ince kas, emo saclar vs ama bunlardan ibaretti. ayni tip burun, dudak olsun derdi yoktu. daha da sayarim aslinda da saatlerimi alir herhalde arada bi guncellerim dertlendikce belki

dertten uyuyamiyoruz diyenlere "ne edebiyat yapiyo bunlar la" derdim. ta ki ayni duruma dusene kadar

nerden baksan minimum 3 yil olmus ama sanki cok daha fazla olmus gibi, onceden adi farkliydi tabii bilen bilir. kendimi unuttuğum gibi burayi da unutmusum bir süredir. girdim, girdigim tanimlari okudum, yeniden ve yeniden eski halimi ozledim. cokca okur, dertlenir, düşünürmusum(bi ara kafayi yiyormusum). yine de guzelmisim, hep olmak istedigim gibiymisim. konusma, yazma seklim bile bi hosmus bence. buranin kitlesi de bi tik degismis uzmedi değil. burada beni anlayan bircok insan gorebiliyordum simdi ise emin degilim. kendimle birlikte burayi da cok ozlemisim anlayacaginiz. canim normal sozluk canim kendim

dummmduz akiciliktaki orhan pamuk'un masumiyet muzesini okurken yarim birakmaktan utanarak edgar allan poe'nun butun hikayelerinin derlendigi kitaba gectim(nasil bir tur atlayisi di mi?)

ünlü düşünür yildiz tilbe'nin: "kendimle de sıkça anlaşamıyorum anlaşabildiğim herkesle anlaşıyorum, anlaşmaya çalışıyorum anlaşamadığım insanları anlamaya çalışıyorum; anlayamadığım yerde 'hoşçakal’ diyorum cünkü bazen kendimi de anlayamadığıma göre kimseyle uğraşmamalıyım di mi?" dedigi yerdeyim su siralar

bence bu basligi acmamaliydiniz çünkü buraya dolusup kendimizi ovucez gibime geliyor. bence tutkulu, harli, harbi, sevdigine yeryuzunde cenneti yasatabilen, cok comert ve 'essahli' kadindir. kolay kolay tatmin edemezsiniz, rafine zevkleri vardır. ha eser gürler ama kolay da manipule edilebilir birazcik. genel ozelligi egoyu bir koseye birakirsa pamuk gibi olur

tovbeler olsun gecenin bilmem kaçında gördüğümden midir bilmiyorum bamyayi ilkin cok yanlis anladim... neyse konuya dönecek olursam dümdüz insaniz bamya sevenler olarak. eksiligi acayip keyif veriyor yav

son zamanlarda populer olmus bastan ayaga igrenc bi sarkiyi sirf beatini ve ritmini begendim diye tekrar tekrar dinliyorum, cok utanıyorum kimsenin haberi yok ekranda görünecek diye de korkuyorum... dopamin arayisi bazen boyle cirkin gorunebilir

ne düşüyor mu boyle la? erkek nefreti floodu mu anlamadim, sevgilim var mesela yine de ara sıra okurken carpici gelen dizeleri paylasirim cunku sanattir gozumde. ha kendi yazmaya calistigi sacma sapan seyleri sosyal medyada paylasanlar hayatini evlenmek icin yasayan insanlar kadar sacma ve tiksincler ayri mesele

birbirimizi fiziksel olarak görsek hepimiz birbirimize 'ne alaka ya?' bakışları atacağımıza eminim