solomon yazar profili

benim sanırım. 2 yıl aradan sonra aklıma geldi girip bi bakayım dedim. yabancılık çekiyorum resmen.

bunu yaparken paranoyaklaşabiliyorum. arama kendi kendine sonlandıktan sonra bi süre wp'a giriş yapmıyorum kesinlikle. son görülmem kapalı ama ya pusuya yatıp wp'da çevrimiçi olmamı beklerse arayan kişi?

başlarda eğlenmek için yazıyordum ama bu aralar rahatlamak için yazıyorum. daha çok kişiye anlatırsam daha çok rahatlarım gibi geliyor fakat herkese de anlatamıyorum. içime atmaktansa, buraya yazıyorum; iyi geliyor. bi insan tarafından sevdiğimiz gibi sevilmemek neden bu kadar canımızı yakıyor anlayamıyorum. aklıma olumsuz ne varsa getiriyorum, mantıklı bi şekilde düşünmeye çalışıp, zaten olmazdı diyorum. saatlerce düşünüp, mantıkla kurduğum her şeyi; tek bi gülüşü, ufacık bi jestiyle silip atıyor. hoop tekrar başa dönüyorum. saatlerce uğraşıp kumdan kale yaparsın da tek bi dalga saniyeler içinde yerle bir eder ya aynı onun gibi. uzak durup kendi güvenli bölgemde inşa edeyim desem elim kolum bağlanıyor, hiçbi şey yapamıyorum çünkü suya da, kuma da -en önemlisi- denizin o muhteşem atmosferine de ihtiyacım var.

biten ya da hiç başlayamayan ilişkinin ardından çok özel bi insan olduğumu ve benden sonra asla benimle olabileceği kadar mutlu olamayacağını düşünüyorum.

(bkz: kendini kandırmak)

sıkışmış, hiçbi hareket alanı kalmamış. ufacık mutluluklarla anları kurtarmaya; kendini mutsuz olmadığına inandırmaya çalışıyor ama olmuyor. mutsuz hem de çok mutsuz. bunu yalnızca kendisine ve yakın çevresine itiraf edebiliyor. bu durumu nasıl değiştireceğine dair en ufak bi fikri ve bu fikri destekleyecek çabası yok. yaşayan bi canlının daha önce hiç tatmadığı bi şeyi kurtuluş olarak görüyor ve içten içe istiyor bunu.

görmene rağmen inanmadığın, inanmak istemediğin, anlar da az değil.

geneli 20 li yaşların başında evlenip, çocuk yapan, daha sonra da boşanıp feleğin çemberinden geçtiğini düşünen kişilerdir. hayat okulu mezunu falan değilsin sen; cahilsin sadece.

bu sorumluluğun altına girecek olursam ne gerekiyorsa yapacağımdan en ufak bi şüphem yok. hele bir de kız babası olursam dünyayı yakarım gerekirse. fakat bu devirde bu sorumluluğun altına girmek çok büyük cesaret ister ve henüz bende bu cesaret yok maalesef.

severim ama tanesi 34 lira olunca içmeye kıyamıyorum.

hiçbi şey olmazdı. aynı dili konuştuğumuz insanların büyük çoğunluğuyla iletişim mi kurabiliyoruz?

birisine ciddi bi zarar vermemek için kendini zor tutan kişinin gerçekkeştirdiği aktivite.

saçmalık. içmek istemeyen içmez zaten. sigara bağımlılık değildir. ben günde 1,5 pakete düşürdüm mesela tamamen hür irademle.

bu konuda iyi olan biri benim avatarım olsun da bi ayar çeksin lütfen.

diyar pala şarkısı söyler gibi konuşmayın.

b rh(-) olarak yemediğim, yerken keyif alamayacağım hiçbi yemek yok sanırım.

bunu bazen ben de düşünüyorum. kendi kendime diyorum ki evlenmek için önce ekonomik olarak belli bi standartı yakalamam lazım. borç harç evlenip, yokluk çekerek ilerlemek bana saçma geliyor. fakat ekonomik olarak belli bi standartı yakalamaya çalışırken ipin ucu kaçar da fazlasını elde edersem acaba evlenir miyim? insan bunu neden düşünüyor biliyor musunuz? bu yolda ilerlerken sizi seven, yanınızda olup, desteğini hissettiren biri yoksa eğer; yalnız başınıza bi şeyleri elde ettikten sonra bi nevi karşı cinse küsmüş oluyorsunuz. bu şekilde mutluluğu yakalamak çok zor. dolayısıyla şartlar ne olursa olsun sevmeye sevilmeye açık olun ama çabucak evlenip de çocuk yapmayın kesinlikle.

sevişelim ama beni darlama diyen erkektir. bunu baştan açık açık söylüyorsa da saygı duyulmalıdır.

bu tamamen güvensizlikle alakalı değil bence. merak nefretle beraber en güçlü duygulardan biri. dolayısıyla bu duyguyla beraber hiç tanımadığınız birinin telefonunu bile alsanız elinize kurcalamak isteyebilirsiniz. tabii sırf laf olsun diye kurcalarken gördüğünüz bazı şeyler daha çok üzebiliyor haberiniz olsun.

bu hissin en çok da sevdiğin kişi tarafından sevilmediğin dönemlerde gelmesi tesadüf olamaz değil mi?