makas eller

tim burton'ın en sevdiğim filmidir. johnny depp'in oyunculuğu zaten harikaydı. sonunda her seferinde çok hüzünlenirim.

hala beni bazen kar altında dans ederken görebilirsin.

türkçe adını ilk duyduğumda - makas eller - korku/gerilim türü sandığım, halbuki içinden yılbaşı kartpostalı gibi masalsı bir dünya çıkan romantik film. johnny depp'in oyunculuk performansı, tim burton'ın hayal gücünün yanı sıra bence filmin makyözü de takdir edilmeli. filmin en etkili temalarından biri bence edward'ın yüzünün aynı anda birden fazla duyguyu barındırıyor olması.

johnny depp'in başrolünde oynadığı 90'lar yapımı bir romantik - dram filmidir.
şehrin uzak ve yüksek bir yerinde yaşayan bilim adamı bir insan-robot yapıp onu eğitmeye karar verir. yapımdan sonra ellerini geçici bir süreliğine makas yapar fakat ellerini yapamadan ölür. uzun bir süre sonra bir kadın o eve gider edward'ı şehre indirmeye karar verir. edward'ın bilim adamı dışında ilk kez insanlarla olan etkileşimini ve minnoş aşk hikayesini izliyoruz filmde.
filmdeki saçları, evleri görünce nostalji özlemim tavan yapıyor. tekrar tekrar izlediğim çok hoş bir filmdir kendisi. izleyin, izlettirin.

bir tim burton-johnny depp klasiği film.

tim burton ve johnny depp bir programa katılıyor. sunucu burton'a "sizce farklı mısınız?" gibisinden bir soru soruyor. burton da "farklı dediğimiz şey nedir ki?" gibisinden bir cevap verince sunucu "ohh you two are!"* diyor. çok hak vermiştim ve çok gülmüştüm bu cevaba.

öncelikle bu kadar değişik bi hayal gücüne hayran kaldım açıkçası. verdiği mesajlardan; hayatı, insanları bu kadar güzel anlatmasından etkilendim. belli bir süreden sonra boğazımda bir yumruyla izledim filmi. herkesin etkilenmesini bekleyemem ama farklılıklara, bazı konulara hassasiyeti olan insanları etkileyecektir.

tim burton aslında burada içinde bulunulan toplumdan farklı özelliklere sahip olmanın ne denli zor olduğunu bize göstermiştir ki mahalledeki her şeyin açık ve tatlı renklerde olması da hikayeyi edward'ın ve onu en iyi anlayan tek kişi olan kim'in gözünden dinlediğimizi de tüm şiddetiyle hatırlatmaktadır...

1990 yapımı olan bana göre tim burton'ın en iyi filmi. johnny depp gibi bir aktörün bu filmde oynaması da ayrı bir şeydir tabi. mimikleri, hareketleri gerçekten olağanüstüdür bu filmde.

doğa olaylarının fantastik bir hikayeye bağlandığı yapımlardan biridir. harika bir toplum analizi ve yorumu sunar. filmdeki detaylara dikkat ettiğinizde pek çok sahne romantik ya da dramatik olmaktan çok trajiktir.

kar neden yağar? sorusuna meteorolojik bir cevap yerine alternatif bir hikaye arıyorsanız, şahane bir masala hoş geldiniz, diyorum. her kar yağdığında izlenesi, danny elfman'ın "ice dance" soundtrack parçası ile içimi lime lime eden yapımdır. kesinlikle tim burton tarzının hakkını veren, sorgulanmaya kapalı absürt detaylarla dolu bir tarzı var. ama asla rahatsız edici bir döngüye girmiyor. bir şekilde bu detayları kabul ediyorsunuz.

filmdeki komşu tiplemeleri, moda anlayışının nasıl yaygınlaştığı, ucube ile sanatçı arasındaki ince çizginin sınırları ve elbette ki gönül işleri... nezaket ve merhamet nasıl ayrılır? fedakarlık ve hayatta kalma içgüdüsünün sınırları nasıl belirlenir? bu gibi soruların cevaplarına da göz kırpıyor. elbette ki her sahne yoruma açık.

tuhaf karakterler listemde ilk 5 e kesinlikle alırım. evet , böyle de işsizim her şeyin listesini yapıyorum. iyi seyirler.

bir tim burton ve johnny depp klasiği haline gelmiş film. filmde edward'a karşı insanların sürü psikolojisi içinde davranışı gerçek hayatta da böyle olduğundan beni etkilemiştir. ve de değişik olanın, iyi ya da kötü, sıradanların çokluğunda kabul göremeyeceğini, farklı olanın izole olmasının onun için en iyisi olduğunu düşündürtür
film görsel açıdan da izlenesidir, edward'ın makas elleri, makyajı, kırparak şekil verdiği ağaçlar ve en çok da camdan heykel yaparken etrafa kar yağdırması masalsı güzelliktedir.johnny depp'in çok iyi kıvırdığı ilginç rollerden biridir edward.
kısaca film izlenesidir, eğlendirir, duygulandırır, düşündürür.

lisede harçlığım yetmediği için gidemediğim bir filmdi. erteleye erteleye 35 sene sonra izlemek nasip oldu. bir kere johnny depp filmi almış götürmüş. o gözler, o mimikler, en narin ve kırılgan haliyle canlandırılmış bu karakterin ardında bence ciddi bir çalışma var. johnny depp bile yüzü oturacağı için bir kaç sene sonra o rolü oynamazdı.

tim burton ve kurduğu gotik evrenle, onun çocuksu kafasıyla sorun yaşayan bir sinema izleyicisiyim. buna rağmen bu film, yaklaşımı ve vermek istediği mesajıyla orijinal olmasa da hem yönetmenin bir daha asla ulaşamadığı bir seviyede, hem de sonrasında başka yönetmenlerce benzer ne yapılmışsa , kendisiyle ile mukayese edilme şanssızlığını yaşatan bir eser.

film, lynch'in the elephant man'i (1980) ve spielberg'in e.t'si ( 1982) ile aynı söylemin mirasçısı. yabancı ve öteki olana, alışılmışın dışında görünene duyulan korku. dolayısıyla film politik, sosyolojik, psikolojik hatta cinsel kimlik odaklı okumalara açık. öte yandan e.t'nin spielberg'in hem babasınca terk edilmiş bir çocuk, hem de yahudi olduğu için arkadaş çevresinde dışlanan bir tip oluşunun filmin bir çocukluk yarasının dışa vurumu olduğunu, yönetmen de ifade etmiştir.

anlaşılan tim burton da aynı dertten muzdaripmiş. dış görünümle, karakter birbirine çoğu kez uymaz. bazen bazı insanların öyle bir aurası vardır ki saçmalasalar bile karizmatiktirler ve insanlar o kişilerin yanında durmak ister. kimisi de bazen sebepsizce dışlanır. dolayısıyla filmdeki her sahne yahut karaktere bir alegori yakıştırmaya lüzum yok.

bu arada canlı tv yayınında hayatınızda biri var mı sorusuna, kameraya bakarak susması ve manalı bir şekilde konuşamadan başını önüne eğmesi, kim'in (winona ryder), edward'ın kendisine aşık olduğunu anladığı sahne, kemal sunal'ın 100 numaralı adam filmindeki sahnenin neredeyse aynısı değil mi yahu ?

( 100 numaralı adam)

( edward scissorhands)