sylvia yazar profili

"haykıracak nefesim kalmasa bile
ellerim uzanır olduğun yere
gözlerim görmese ben
bulurum yine
kalbim durmuşsa inan çarpar seninle."

"bugünü yaşamak dururken hala dargınsın yarınlara."

lin pesto'dan çok başka ya.

ankara, kaliteli mekanlar, kaliteli müzikler, kaliteli sohbetler, eski anılara ziyaret. içim kıpır kıpır sözlük.

istanbul'a gitmem lazım.

kimseye anlatamadığım şeyler çok birikiyor. kendime çok yabancılaşıyorum, tutamıyorum bazen elimden.

masumiyet bazen biraz anlamlandıramamaktır

ilk dinlemeye başladığımda henüz tek albümleri vardı. o zamandan bu zamana hep çok değiştiklerini düşündüm, hiçbir şarkıları-albümleri ilki kadar etkilememişti sanki beni. her ne kadar aralarında sevdiğim işler çıksa da o ilk albüm çok başkaydı benim için. sonrasında gelen dünyanın en iyi albümü, karanlık ve birkaç single da bu gruba dahil. 2020'den sonra çıkarttıkları hiçbir işi eskileri gibi benimseyemedim. yeni albümlerine kadar. çok uzun süredir dktt dinlemiyorum, geçtiğimiz haftalarda elim eski listelerime gitti de yeniden tanıştım onlarla. çok sevdiğim bir grubun böylesine değişmesini, yeni şeyler denemesini ama aslında bir noktada bu işe ilk başladıklarındaki hayallerini gerçekleştirmeye başladıklarını fark edememişim. hala asla dinleyemeyeceğim, sevemeyeceğim albümleri var. niye öyle bir yola girdiklerini anlayabilsem de kabul edemiyorum bazen. o albümlerde kaliteyi gerçekten düşürdüler bana göre, kendi şarkılarına yaptıkları göndermeler, yazılan hikayeler yoktu hiçbiri. sıradan geliyor o halleri bana hala. o dönemlerde yaptıkları müzik değişse de özleri bi yerde aynı kalıyor sanırım. paptircem'le çektikleri videoyu izledim az önce. ve dedim ki evet bu adamlar benim 7 yıl önce twitter'dan "ankara'ya gelir misiniz?" mesajı attığım, üstüne konuştuğum adamlar hala. ufak yerlerde yaptıkları konserlerine mercimek köftesi getiren, tatlı konser biletleri tasarlayan, moda'da çalan adamlar hala.

neyse asıl yazış amacıma gelirsek, yeni albümleri gerçekten çok güzel olmuş. tekrardan manyak gibi dktt dinlediğim günlere geri götürdüler beni. bana ilk başta neden dktt dinlemeye başladığımı, neden onları bu kadar çok sevdiğimi hatırlattılar. keşke biraz teknik bilgim olsaydı da daha çok anlasaydım her şeyi. seviyorum kendilerini, hayatıma uzun yıllar eşlik ettiler. böyle devam etmesi dileğiyle :)

hayata dair atılan korkunç bir adım

ankara.

para

kinyas ve kayra

vega - iz bırakanlar unutulmaz

yılları romantize etmeyi gerçekten hiç sevmiyorum ama 2022 bunu hak ediyor. kendimi bu kadar anladığım, kendime bu kadar maruz kaldığım, kendime bu kadar güvendiğim, kendimi bu kadar sevdiğim, kendimi bu kadar fazla ifade ettiğim başka bir sene olmamıştı. gerçekten bu sene için sayfalarca yazmak istiyorum ya.

2022 çok garip başladı benim için, uzun uzun anlatmayacağım burada. çok şey yaptım bu sene. ama neredeyse sene sonuna kadar vaktimi ne kadar da boş geçirmişim diyerek zırlıyordum. sonradan fark ettim aslında birçok şey yaptığımı. yaptığım her şeyin her zaman hedeflediğim/verimli şeyler olması gerekmediğini. o kadar fazla farkındalık kazandım ki bu sene. o kadar fazla şaşırdım ki kendime, yaptıklarıma, yaşananlara. hala idrak edemediğim çok şey var. geri dönüşlerin yılıydı belki de bir bakıma, bilmiyorum. ben bu sene senelerdir istediğim bir şeyi yaptım, ufak çaplı bir işe giriştim arkadaşlarımla. ve iş hiç beklemediğim yerlere gitti onun sayesinde. sonra çok yoruldum, her şey çok üste üste geldi ve ara vermek zorunda kaldım. ama bununla barıştım. bu sene yaşamak istediğim hiçbir şeyi geride bırakmadım. binbir türlü ihtimalle kendimi boğup kendimi geriye çekmedim. sıkmadım kendimi, zorlamadım. her şeyi denemeye çalıştım bana imkanlar sunuldukça. aklımda kalan soru işaretlerini kapatmaya çok çalıştım, bana bir o kadar fazla yeni soru verseler de geçmiş sorularımı kapatabildim en azından. gerçekten o kadar farklı insanlarla o kadar farklı lokasyonlarda bulundum ki, nasıl yaptım aklım ermiyor bazen.

bazen ev insanlardır. bu sözü en çok bu sene anladım. herkesle hep mesafesini koruyan biri olarak, bu sene gerçekten sınırlarımı çizip o kadar fazla insanı içeriye aldım ki. ama bana o kadar çok mutluluk getirdiler ki... hepsi için çok minnettarım. daha 2 gün önce tanıştığım insanlarla 1 hafta boyunca beraberdim, aynı evde kaldım, içtim, eğlendim, sabaha kadar dertlendim. ama o kadar güvendeydim ki, kendimi o kadar çok benmişim gibi hissediyordum ki.. kafamda sürekli "şimdi değilse ne zaman?" diyen bir ses vardı. bu sene o ses hiç konuşamadı. çünkü hep şimdi oldu. geçmişte kendime tanımadığım fırsatları tanıdım bu sene. merak ettiğim, sonunu asla getiremediğim o hikayeleri yaşattım kendime. seneler önce bir şekilde koptuğum tonla insanla tekrar bir araya geldim, buluştum, konuştum. asla hayal edemeyeceğim şeyler yaşadım. mantıklı düşünsem asla yapmayacağım şeyler yaptım. kendi hayatımın kontrolünü gerçekten elime aldım bu sefer. sebep sonuç düşünmeden, o anı gerçekten o anda kendime yaşatabildim. bunun için de çok minnettarım. her kararımda kendimin elinden tutabilmeyi öğrendim.

cidden yaşadığım tüm bu şeylerin bu senede toplanması inanılmaz. hala çok gerçek dışı geliyor bazen. ama hayatıma dönüp baktığımda, şimdiye kadar yaşadığım zamanlar arasında en çok aklımda kalacak sene bu sene oldu diyebiliyorum hiç düşünmeden. en çok bir şeyler hissettiğim sene bu seneydi. birbiriyle çatışan o kadar fazla duyguyu aynı anda hissettim ki.. daha çok konuşurum ama yazdıklarımın uzunluğuna bakıp burada durduruyorum artık kendimi. bana ufak notlar olsun diye bıraktığım tanımlar haddini aşıyor bazen. (:

durmadan rüyama girerler, ormanda ekmek kırıntısı
gündüz gürültüsü, aşkın avuntusu, bu kimin sıkıntısı
benim mi bütün kurduğum hayaller
of, kim evde yok
ne kadar sevdim seni, ne kadar çok

büyük ev ablukada - çamur (mutsuz parti canlı şekli)

bilseydim ileride bir veda geleceğini son görüşmemizde öylece bırakır mıydım? uzaktan ona gülümseyip gider miydim hiç?

o sebebi bulmak.

2016. sonra güncelleyeceğim burayı.

yaklaşıyor. 29 ekim (':

yakmadım hiç ama daha öncesinde paramparça etmişliğim var. çok pişmanım. unutuyorum, hatırlayamıyorum, özlüyorum. hayatımın bir noktası yokmuş gibi hissediyorum zaman zaman sırf bu yüzden. çocukluğumdan beri her şeyimi yazarım günlüklerime. günlük yazmak benim hep sığındığım ilk nokta olmuştur. bu yüzden bir günlüğümü paramparça edip yok etmiş olmak üzüyor beni. ama ölümümden sonra yakılmasını isterim. bana özeldi, öyle de kalsın.

buradan bu videolarıyla kendilerine olan hayranlığım başlamıştır. kısa sürede çok özel bir hale geldiler benim için. herkese tavsiyemdir. aynı zamanda türkiye'ye gelişlerini de kaçırmış bulunduğum için bir miktar üzgünüm...