günlüğü yakmak

içine hislerinizi döktüğünüz sayfaların yakılmasıdır. 10 yıl olmuş vay be.

içinde yazılan sözlerin ziyan olması sonradan çok üzse de insanın geçmişini ardında bırakmasını ciddiyetle eyleme döküş biçimi. ne yaşadın kardeş?

eski günlüklerimi yakmayıp çöpe atmıştım yıllar önce. yakmadığım için hâlâ pişmalık duyarım.

yakmadım ama şey yapmışlığım var lavaboya koyup ıslattım sonra da yumuşak yumuşak parçalamıştım. keyifliydi baya.

burn book tarzı bir günlük ise kazığa bağlanıp yakılması caiz olan günlük tipidir.

günlüğümdeki fazla dramatik serzenişlerim için fazla dramatik bir son olurdu.

ben daha beterini yaptım. üç ajanda günlüğü kaybettim.

sevdiğim bir eylemdir lakin son zamanlarda pişmanlığı geliyor ufaktam
günlüklerimi yakınca yaşadığım şeyleri de yakıp atmış gibi hissediyorum böyle resmen içim rahatlıyor ama dediğim gibi büyüdükçe yakmasan da olurmuş ve olm diyorum kendi kendime

evinde saygı olmayan insan. okunmasından korkan insan.

insanın içini paramparça eden eylem.
bu zamana kadar çok sözlük tuttum. sadece birine zarar vermiştim. detarjanla silmeye çalıştım*, karaladım, ojeyle boyadım, yaktım*, yırttım... şimdi olsa s**tir çekiceğim bir durum yüzünden en güzel yıllarımı yazdığım o günlüğü perişan etmiştim*. ben yaptım siz yapmayın. okumaya dayanamadığınız anılarınız yoksa bırakın olduğu gibi dursun. güncel halinizle eski anıları okumak ilginç bir deneyim oluyor.

zeki müren'in bir buhran sırasında yapıp, ardından pişman olduğu eylem. o dönem, ev arkadaşına: ben neden günlüğümü yaktım? diye sorar... arkadaşı ise; çok engel olmaya çalıştım ama mani olamadım, diye yanıtlar. bunun üzerine zeki müren, pişmanlığını dile getirir... keşke yakmasaydım diye hayıflanır. fakat iş işten çoktan geçmiştir...

kim bilir yakmasaydı neler neler okuyacaktık...

ilk ve tek günlüğümü yakmıştım. 8 9 yaşlarında tuttuğum günlüğü. lisede o çocuğun hissettikleri içime oturdu ve çok sevdiğim öğretmenimin hediye ettiği günlüğü yaktım. bazı şeylerin asla geri dönüşü olmayacak. ben bana o günlüğü yaktıranı affettim ama geride bıraktım. farkında değil ama hayatımda da değil. şimdi yeni bir günlüğüm var içi umut dolu. buna hiç cesaret edemeyeceğimi düşünürdüm ama o günlüğü yakmayı bile atlattım.

akıllıca bir iştir.

nice sanatçılar bestelerini, şiirlerini ortadan kaldırıyorlar.
belki de çok sanatlı işler de arada yok olup gidiyor...
bizim dandirik günlüklerimizin lafı mı olur?

ben çöpe çokça günlük attım. hatıralarım unutabilmek içindi. kısmen yararlı oldu diyebilirim.

nasıl kıyabildiniz gelip geçici kötü anılar için o güzel hatıralara? bir yılda bile açıp kendi değişimini görmek unuttuğun güzel bir hatırayı hortlatıp yeniden mutlu olmak gibisi var mı? bebeklerim onlar benim kıyamam yakmaya yırtmaya.

askerde iken günlük değil de önemli olayları ve duygu-düşüncelerimi yazdığım bir defterim var. ne olursa olsun o defteri yakmam. sonuçta acısıyla tatlısıyla koskoca altı ayın birikimi ve gözlemi var orada. acı hatıraları zaman zaman gözden geçiriyorum ve bazı yerlere gülüp geçiyorum efendim. yıllar geçtikçe değerlenir onlar yakmayın, benden söylemesi.

geçmişini yakmaktan farksız olan eylem.

2004 yılından beri günlük yazıyorum. onunla beraber büyüdüm. hayatımın belli bölümleri burda, biliyorum. bir nevi en yakın arkadaşım, sırdaşım. gerçek hayatla bağdaştırdığında seni asla arkandan vurmayacak, hep seninle kalacak olan ve sana gerçekleri gösteren tek şey. neden onu yok etmek isteyeyim ki? siz onu değil, orda yazan can sıkıcı ve üzücü hatıraları yaşatanları yok etmek istiyorsunuz. günlüğünüzü yakmak yerine o kişileri hayatınızdan çıkarın ve eğer kızgınlığınız kendinize ise kendinizi affedin.
günlük öyle bir şey ki, hayatınızı bir roman gibi okuyabiliyorsunuz. daha güzel ne olabilir? doğrunuzu yanlışınızı, hatalarınızı gözlemlemek; başarılarınızı, mutluluklarınızı tekrar yaşayıp mutlu olmak... tam bir duygu şöleni. bu hayat sizin hayatınız, ve günlüğünüzde siz'siniz. neden kendinizi yakasınız? yapmayın, yaptırmayın.

eğer bana bir şey olursa yerini arkadaşım biliyor. telefonumla beraber günlüğümü yok edecek. keza ben de onun için aynı şeyleri yapacağım.

günlük yakmak, bana delilleri karartmak gibi geliyor bu yüzden. geçmişten iz bırakmamak.

yakmadım hiç ama daha öncesinde paramparça etmişliğim var. çok pişmanım. unutuyorum, hatırlayamıyorum, özlüyorum. hayatımın bir noktası yokmuş gibi hissediyorum zaman zaman sırf bu yüzden. çocukluğumdan beri her şeyimi yazarım günlüklerime. günlük yazmak benim hep sığındığım ilk nokta olmuştur. bu yüzden bir günlüğümü paramparça edip yok etmiş olmak üzüyor beni. ama ölümümden sonra yakılmasını isterim. bana özeldi, öyle de kalsın.