veda sarılması

dünya yansa içinde yorganım yok sarılmasıdır.
koca kütük, odun, beton, taş gibi maddenin tüm katı hallerini yumuş yumuş yapar ama 30 saniyelik bişey bu.
neyse hikayenin bundan sonrasını anlatmayacağım sürpriz olsun spoiler vermeye gerek yok.

son sarılış olduğunu bildiğin için sıkı sıkı sarılırsın ve kokusunu içine çekersin. unutmak istemediğin için.. bir yandan içini hüzün kaplar çünkü bilirsin bir daha görmeyeceksin.

martın ortalarında üniversite öğrencilerinin zaten 3 hafta sonra görüşeceğiz kafası ile arkadaşlarıyla yarım yamalak yaptığı eylemdir. 3 hafta 9 ay oldu hala evdeyiz, hala kavuşamadık.

vedalardan hoşlanmayanlar için asla yapılamayan sarılmadır.

- bu seni son görüşüm olduğunu bilseydim, sarılmadan bırakır mıydım..?

gibi cümle duyduktan sonra keşke vedalardan hoşlansaydım dedirtir.

en çok sevilen kişinin en sona bırakıldığı sarılmalardır.

sadece kişilerle yapılmaz bu sarılma. insan kendiylede vedalaşır. bazen sarılan yaralarınızı saran insanlar olöaz sizde içimizdeki çocuğa sarılır ve eskisi gibi olamacak oluşunuza yanarsınız.

veda olduğunu bilmediğinde mi daha kötüdür, veda olduğunu bildiğinde mi?

yutkunamazsın o sarılma sırasında gözyaşımı tutayım da hüngür hüngür ağlarım vedalaştıktan sonra dersin. sonrasında hep keşke daha sıkı sarılsaydım keşke bir kez daha öpseydim diye ağlatır. keşke sevdiklerimize veda etmek zorunda olmasak.

benim gibi yengeç burcuysanız geçici felce kadar yolu olan sarılmadır.

vedalardan zerre kadar haz etmeyen ve sırf veda olmasın diye her yeri bir gün önceden sessizce terk eden ben için; sapasağlam binaya yanlışlıkla değen yıkım topu gibidir.

bu top başka bir bina için hazırlanmıştır fakat milimlik bir hata yapılır. binanın en güzel köşesine, tahminen bir insanın kalbine denk geliyor o yer, değer ve orayı yıkar. binayı yapan yapım ekibi çok üzgündür, bunlar da sanırım hücreler falan oluyor. ayrıca bakım ekibi de ağlamaktadır. *

çok dramatize etmeyeyim, neyse * ; biraz hüzünlüdür efendim. tabii hüznü yaşayan için. yaşamayan ne bilse veda sarılması olmaz onun adı, bu da böyle biline.

hep arasında kalmışımdır birine son kez sarıldığını bilmek mi daha acıdır?bilmemek mi?
birine veda etmek çok ağır bir yük. bir daha sarılamazsam diye bütün gücünle sarılırsın yine de yetmez. hele de herkese sarılıp da en sevdiğini en sona bıraktıysan vay haline.

süresi ne kadar kısa tutulursa sancısı o kadar az olacak olan sarılmadır. *

ilk defa sarılmıştım canım bildiğim birisine. ve aynı zamanda veda sarılmamızmış. bilemedim ki... bilseydim zamanı durdurmaz mıydım onun bedeni incecik kollarımın arasındayken...

bir daha görüşeceğinizi bilerek yapılanı, biriyle ilk kez tanıştığınızda merhaba derken sıkılan el gibi olanıdır; evet tamamen duygusuz değildir, evet kısa süreli de olsa duyulacak bir özlemin ilk parçasıdır ama bir daha asla görüşemeyeceğinizin farkında olarak, göz yaşları içinde, bir refleksten öte, asla dolmayacak bir boşluğu bir nebze olsun sizi boğmayacak ölçüde tutabilmek adına yapılanla karşılaştırılamaz.

hiç kimse böyle bir şey yaşamaz inşallah. inandığı güç neyse ona dua etsin ki böyle bir şeyle karşılaşmasın hiç kimse. hayatta her şeyi tecrübe etmeye de gerek yok kanımca.

ona armağan olarak kazağında birazdan kuruyacak olan damlalar ve sümükler bıraktığın bir sarılma da olabilir, dedikodunu yapacağını bildiğin teyzeni yollandırırken "yauv teyzem yine gel, nasıl özlemişim muhabbetini." diyerek yalanları sıraladığın samimiyetsiz bir gülümsenin eşlik ettiği bir sarılma da olabilir.

not: vedalardan kaçanları gördüm, yapman guzum. sonra hiç gitmemiş gibi hissetmenize engel olmak zor oluyor. bazen üzüntüyü ertelememek lazım.

vedalaşıp uzaklaştıktan sonra ağlatandır

6 ay öncesine kadar hissettirdiği şeylerden hiç haberimin olmadığı eylem. şimdiyse aklımdan çıkmıyor

boğazınız düğümlenir ne yaparsanız yapın o düğüm aynı şekilde kalbinizde düşmüştür çıkmaz ne boğazdan ne kalpten

olmasa daha iyidir. can yakar.

vedalar zor olur aslında hepimiz için. sonuçta veda ediyoruz anlam olarak belki de bir daha sarılamamak. kısa süreli vedalar hariç tabii. ama kısa süreliyse veda olur mu ki?

en zoru da veda ettiğinizi bilmeden veda etmektir. mesela ben bir yıl önce okuluma veda ettim. son kez arkadaşlarıma doya doya sarıldım. ama hiçbirimiz son kez birbirimize sarıldığımızı bilmiyorduk. ha arkadaşlarımı tekrar gördüm ama hep uzaktan. sarılamadım bile.

bir de sevdiğin bir insanın ölümü var. bazen sevdiğiniz insanlara son kez sarılırsınız ama onun bir veda sarılması olduğunu anlamazsınız. bazen de keşke bir kez daha sarılabilseydim bari veda edebilseysim dersiniz. vedalar genelde sevilmez. ama işte bir gün her şeye veda etmek zorunda kalıyoruz. bazen sarılarak ve bilerek bazen de sarılamadan ve bilmeden.

bir ay kadar önce çok sevdiğim insana* bir veda ettim sarılarak. onu bir kez daha görüp bir kez daha kollarımla onu sarmadan önce bir veda işte. elbet kavuşulur. ama işte o sarılma yok mu insanı bitiriyor.

vedalar çoktur yani benim için. kimisi kısa süreli kimisi gerçek veda, bir kez dahası olmayan. veda zaten kısa olmaz ki demeyin. bir daha ne zaman göreceğinizi bilmediğiniz birisinden ayrılırken sizin için o da veda oluyor. o sarılma da veda sarılması oluyor. keşke hiç gelmese o sarılmalar da hep yan yana olsak diyor insan.

ama şimdi bunları yazarken bir kez daha anladım da bahsettiğim o bütün vedalarda aslında ben veda etmedim. adı oydu evet ama o sevdiklerim hep kalbimde, gönlümde. hep kalbimizde, gönlümüzde olanlara nasıl veda edebiliriz ki değil mi?

belki ben tam açıklayamadıysam sonda demek istediklerimi mevlana çok güzel anlatmış. onu da buraya bırakayım tabii.

"vedalar gözüyle sevenler içindir, çünkü gönlüyle sevenler ayrılmaz."

aynen bu sözdeki gibi gerçekten gönlümüzle sevdiğimiz insanlar için veda yoktur bizde. çünkü kalbimizdeler zaten hep. nasıl kalp bedenden ayrı olamazsa ben de sevdiklerimden ayrı olamam. evet bazen veda ederim, sarılır öperim, ama bilirim ki, aslında yüreğimde bir veda yoktur benim.