toprak kokusu yazar profili

maalesef günden güne hayatımızın merkezine oturdu bu parasızlık problemi. şimdilerde liselilere baktığımda çoğu zaman iki cümlelerinden birinin ''ama ona para yok ki '' olduğunu farkediyorum. bu durum tabiki keyfimi kaçırıp, ister istemez bu duyduklarım beni kendi 15-16 yaşlarımı hatırlamaya itiyor.

(hiçbir zaman durumu çok iyi bir çocuk olmasam da) biz o zamanlar, okuldan çıktığımızda genelde planlarımızı pahalılık yerine lokasyona göre yapardık. hayatın ilk isyan etme dönemine denk gelen bu yaşlarda, en azından cepte akrebin olmadığını bilmek bize eğlenebilmek ve sınırları zorlamak için fırsatları önümüze sunardı. şimdi düşündüğümde kendimi niye bu kadar zorlamışım dediğim yemek yeme iddiaları, defalarca el oynanan bowlingler, parklarda kurulan o her şeyin olduğu dost meclisi sofraları ve aileden gizli saklı yapılan onlarca deneyim hayatımda gülümseyerek hatırladığım anılar olarak hafızamda en güzel yerleri almış durumda.

lakin günümüzde, koronavirüs dönemi sonrası hayat artık bana o eski günlerdeki tadını vermemeye başladı. günden güne insanlar daha materyalist ve gözü açık hale büründü. bunun doğal sonucu olarak da insanların birbirine toleransı azaldı ve o eski samimi ortamlar maalesef yok olma raddesine geldi.

kısacası yazımı şu cümlelerle özetlemek fena olmasa gerekecek ki: o yaşlardayken biz ergenler '' o yere nasıl gidebiliriz ki ?'' diye konuşurduk, günümüz ise maalesef '' iyi de oraya gitmek bize kaç liraya patlar?'' durumuna dönmüş durumda. bunun sonucunda aslında hayatta çok güzel bir anı olarak hafızalara kazınacak onlarca gezi, hiç başlamadan, daha para engelini geçemeden, planlama aşamasına bile gelemeden yok olup gidiyor. maalesef bu vaziyet, o kanın kaynadığı değerli yıllar için çok ama çok acı bir durum...

dipnot: siz yine de iyimser kalmaya devam edin. bahaneler mutluluk getirmiyor, dışarı çıkın ve o geri gelmeyecek anların keyfini çıkarın. unutmayın ki zor zamanlar güçlü insanlar yaratır :)

çaylar demlenmiş, kolalar alınmış, çekirdek paketi açılmış, cipsler dizilmiş, okey takımı kabından çıkarılmış, o meşhur dikdörtgen masa kurulmuş, kafa dengi dostlar ard arda dizilmiş. okey bu gecenin toplanma bahanesi olsa da asıl zevki veren o sular seller gibi akacak sohbetler olacaktır. siyasetten ekonomiye ilişkilerden aile sorunlarına saatlerin ışık hızında aktığı o mistik geceler, ağızda bağımlılık yapacak kadar tat bırakır.

bir bakmışsınız, kendinizi gecenin üçünde çene çalmaktan acıkan midenin etkisiyle çiğ köfte söylerken bulursunuz. ardından yemekler yenince koşarak kart oynamaya geçersiniz. güneşin doğuşuyla noktalanan bu samimi ortamlı üniversite hayatı geceleri, hayatta çok az şeyde tadı bulunabilecek kadar keyiflidir. hatta bir de ertesi gün tatilse ve okulunuz yoksa oh işte o zaman keyfinize diyecek yoktur..

hata yaptığını kabullenemeyen ve sırf karşısındaki insandan özür dilememek için her türlü yolu deneyen insanlardan hiç haz etmiyorum. geçmişte çokça rastladığım bu toksik kişiler, agresif ve sinirli tavırlarıyla insanın hayat enerjisini emmekten başka bir işe yaramazlar.

kısacası bu insanları çevrenizden uzak tutmak için herkese önerim; şapkasını önüne koyup yaptığı yanlışlarını kabullenebilen, bunları telafi etmek için çabalayan olgunlaşmış insanlarla ilişki kurun. emin olun günün sonunda çok daha huzurlu bir hayatınız olacak..

edgar degas & the ballet class (1874)

''daha önce yıldızların altında güzel bir gece geçirdiyseniz, herkesin uyuduğu o saatlerde, yalnızlığın ve sessizliğin ortasında gizemli bir âlemin belirdiğini bilirsiniz.''

değirmenimden mektuplar & alphonse daudet

''beş para eder mi varlığın ?
ki yokluğun beni acıtsın
alem eğilsin önünde , ben eğilmem''

-emre aydın & kim dokunduysa sana ona git (2006)

-bu seneki art ankara sergisinde incelediğim yüzlerce tablo içerisinde, bana sayılı estetik hazlardan birini yaşatan mevlüt akar'ın o soyut tablosu. söz konusu yapıt, günün birinde hali vaktim yerinde olursa evime asmak isteyeceğim nadide eserlerden bir tanesi..

size söylemem gerekir ki, ben yapım gereği hayatım boyunca hep inatçı ve hırslı bir insan oldum. yapamadığım şeyler için saatlerce uğraştığım, zoruma giden şeyleri düzeltmek için günlerce emek verdiğim çok oldu. doğal olarak bu aç kişiliğim, beni iddialarda ve oyunlarda geçmişte hep hassas biri yaptı. çocukken bazen hileler yaptım bazen ise kaybetmeyi kabullenemeyip mızıkçılıklara başvurdum. tabiki her şey zamanında güzel olduğu için, şimdilerde büyüyüp zamanın yolcusu oldukça; artık bu olaylara bakışım çok farklılaştı.

yazımın konusuna gelecek olursak, ben bu çekişmelerde artık değer verdiğim insanlara jestler yapmaya başladım. gün geldi tavla oynarken bilerek hata yaptım gün geldi onlarla asla kazanamayacağımı bildiğim iddialara girdim. karşımdaki kötü bir gün geçirdiğinde veya şanssızlığın verdiği umutsuzluğa düştüğünde, ben onlara bu oyunlarda yaptığım bu pozitif ayrımcılıkla onları gününü bir nebze güzelleştirmekten çok keyif alır hale geldim.

kısacası sayın yazarlar, zamanla farkettim ki hayatta her şey kazanmaktan ibaret değil. çevrendeki canı sıkkınken yaptığın hiçbir kutlama o gerçek mutluluğu insana vermiyor, bazen kaybederek de mutlu olmayı bilmek gerekiyor. benden size öneri, siz de sevdiklerinize destek olun ki onların mutluluğunu paylaşarak, hayatta gerçek huzura ulaşmaya daha da yaklaşın..

yıllar önce; evlere kapandığımız, baharın yeşilliğinin güzelliğini camdan özlemle izlediğimiz o covid döneminin günlerinden biriydi. online derslerden canım sıkılmıştı, artık evde duvarlar üstüme üstüme geliyordu. hızla üstümü değiştirdim, maskemi taktım ve aşağıya indim. mahallem yürüyüş yapan insanlarla doluydu, parklardaki yürüyüş yolları sanki araba yolu gibi insan trafiğinden yürülemez hale gelmişti. doğal olarak o bahar aylarında insanları evde tutmak imkansızdı ve bizler dışarıda nefes almaya muhtaçtık.

ben yürümeye devam ederken zamanla hava iyiyden iyiye kapandı ve sonunda bulutlardan o güzel bahar yağmurlarından biri yağmaya başladı. fakat bu beni hiç rahatsız etmedi çünkü o sıcak havalarda saçlarıma yavaş yavaş yağan damlacıklar, ben dışarıyı bu kadar özlemişken keyfimi kaçırmaya yetmezdi.

konumuza gelirsek, yolda yürürken aynı zamanda telefonumda ekşi sözlükte geziyordum ve rastlantı eseri normal sözlüğün başlığına denk gelmiştim. küfürsüz bir sözlüğün türkiye'de olabileceği o yıllarda hiç aklıma gelmemişti. yaptığım ufak bir araştırmadan sonra, ekşinin kaosundan bıkan ben bu küçük yeni sözlüğe kayıt olmaya karar vermiştim. tabi bunu ayakta yapamayacağım için parktaki tavanı kapalı kamelyalardan birine oturdum. ve işte o yağmurun ıslattığı çimenlerin karşısında nefes aldığımda, ben ''toprak kokusu'' sözlük hayatımda bana eşlik edecek o sevdiğim mahlasımı bulmuştum..

klişe olacak biliyorum ama bir söz ne kadar kalp kırıcı olursa olsun, o söz eğer değer vermediğiniz birinden geliyorsa size hiç etkisi olmaz. bugün ise maalesef aksine ben sevdiğim birinden beni yaralayan bir söz işittim. karşı taraf bunda belki ciddi değildi ve bir anlık hışımla söyledi bilmiyorum ama bunu duymak gerçekten benim canımı yaktı.

durumu anlamanız için anlatmam gerekir ki ; ben yapım gereği sadece sevdiğim insanlara karşı konuşkan biriyimdir yani elektriğimin uyuşmadığı insanlara beton kadar soğuğumdur. bu yüzden dışarda beni gören insanlar ilk başta beni çok anlayamazlar ve egolu sessiz biri gibi algılarlar.

işte ''seninle uzun konuşulmuyor'' cümlesi, bugün benim canımı sıkan söz oldu. dışardan baktığınızda size çok şey anlam ifade etmeyebilir ama benim için manası büyük. evet ben çok konuşan biri değilim ama sevdiğim insanların beni genelde gevezelik kadar konuşkan bulduğu biriyim. ne kadar önemli işim olursa olsun; değer verdiğim biri konuşmaya ihtiyacı varsa ben hep yanında olmaya çalışırım, onlarla konuşurken hassas ve kibar olmaya özen gösteririm. işte bu kadar sıcakkanlı olduğum insanlardan birinden, böyle bir düşüncesiz söz işitince kendimi çok kırgın bir halde buldum.

kısacası beni o sevimsiz kelimeler değil de en çok o ağzından duymayı hiç beklemediğim kişi üzdü, işte böyle sözlük. yazdım belki rahatlatır diye..

-evimizin çiçeği burnunda yeni sakini kaktüsümüz, sonunda bilgisayarımın yanında yerini aldı. kendisini kaktüslerin radyasyonu emdiği mitine dayanarak aldık ama ufak bir araştırma sonrasında bu bilginin gerçek olmadığını farkettik.

fakat günün sonunda; bu radyasyon efsanesinin doğru olmaması ve kendisinin de gayet dikenli bir birey olmasına rağmen, sevimli görünüşüyle yeni bitkimiz gönüllerimizi kazanmayı başardı. siz de kaktüstür çirkindir deyip geçmeyin, karşınıza öyle güzel bir kaktüs çıkıyor ki sonra pişman oluyorsunuz ..

renkli şemsiyelerin, girdikleri her ortamı bu kadar güzelleştirebilmesine inanamıyorum. içinde dolaştığım beton dolu o kara şehre, getirdikleri renklerin canlılığı her gördüğümde beni gülümsetip günümü güzelleştirmeyi başarıyor.

bu dekoratif stiline ilk defasında yıllar önce ege sokaklarında denk gelmiştim ve zamanla ülkemizin dört bir yanına dağıldı. tarihi çarşıların içi olsun kafeler caddesi olsun girdiği her yere yakışmayı başardı. çok da güzel oldu, umarım ileride geleceğimiz de bu şemsiyeler kadar renkli olur...

-söz konusu fotoğraf, ankara şehirlerarası otobüs terminali (aşti)'nin metro girişi

çünkü normal sözlüğe emek vermeyi hoş buluyorum. gündelik hayatın koşuşturmacasında kendime bir nefes alma fırsatı olarak gördüğüm bu siteyi seviyorum.

demliyorum çayımı, geçiyorum ekranın başına ve kendimi dışardaki dertlerden kısa da olsa izole ediyorum. belki günde 1-2 tanım zor yazıyorum ama özenle yazdığım o tanımları, dışardan gurur duyan bir ebeveyn gibi izliyorum. günlük edebi açlığımı burada gidermenin keyfini çıkarıyorum.

sözlükte tanımlarına emek verip burayı daha güzel bir yer yapan herkese sevgilerle..


-işte bu da bugün bana eşlik eden rezene çayım.

''aydınlık neyin oluyor senin
gökyüzü akraban filan mı
beni bulur bulmaz gözlerin
şimşek çakıyorum yalan mı
...
elime dokunduğu an elin
güneşler açıyorum sahi ondan mı''


-usta şair atilla ilhan

bu sabah anneannemin evine kahvaltı yapmaya gittim. her bayram sabahı klasiği olduğu gibi gece geç yatıp, sabah da erken kalktığım için uykusuzluktan ayakta duracak halim yoktu. hızlıca seleflerinden daha küçük olan ailemdekilerle bayramlaşmaları tamamladım ve sonra sıra evin en yaşlısı anneanneme geldi.

elini öpüp ona sıkıca sarıldım. işte ben , o sarılmadaki yumuşaklığı dünyadaki en rahat yastıkla bile denk tutamam. ''belki de o sarılmayı öyle güzel hissetmemin nedeni, hayatımda kalan zamanının değerini bilmek içindir '' ...

-sabahki kahvaltı yaptığımız odanın o güzel manzarası. herkese iyi bayramlar sözlük.

''la belle indifference'' orijinal nicki, özenle yazdığı tanımlarıyla; en çok dikkatimi çeken yazarlardan biri. artık kalitesine o kadar alıştım ki o yazmışsa zaten iyidir diyebiliyorum. ayrıca sözlükte dolaşırken her gün farkında olmadan en az 3-4 tane entrysini beğenmiş oluyorum. yazdığı yazılarda, iletişim becerisinin ne kadar iyi olduğunu ben buradan yüzlerce kilometre uzaktan görebiliyorum.

son olarak ben ''toprak kokusu'', nazik yazarımızı tebrik ediyor; ona buradan iyi dileklerimi gönderiyorum...

başka bir evrende, en güzel halinle...

''ver ver ateşe evimizi, bizi, ikimizi
bir iz bırak burda
iz bırakanlar unutulmaz''

manga-vega düeti (2002)

ayça özefe- seni dert etmeler (aslında madrigal grubunun şarkısıydı)

- melek gibi bir sesi var. kulaktan girince, direk kalbinize dokunuyor.

yağmurdan sonra gelen toprağın kokusunda
buluşuruz seninle sanki başka diyarda..

-sertab erener