toprak kokusu yazar profili

renkli şemsiyelerin, girdikleri her ortamı bu kadar güzelleştirebilmesine inanamıyorum. içinde dolaştığım beton dolu o kara şehre, getirdikleri renklerin canlılığı her gördüğümde beni gülümsetip günümü güzelleştirmeyi başarıyor.

bu dekoratif stiline ilk defasında yıllar önce ege sokaklarında denk gelmiştim ve zamanla ülkemizin dört bir yanına dağıldı. tarihi çarşıların içi olsun kafeler caddesi olsun girdiği her yere yakışmayı başardı. çok da güzel oldu, umarım ileride geleceğimiz de bu şemsiyeler kadar renkli olur...

-söz konusu fotoğraf, ankara şehirlerarası otobüs terminali (aşti)'nin metro girişi

bugün dışarıda bir tuvalette yüzümü yıkıyordum. tuvalette benim haricimde biri daha vardı. ben işimi bitirip kapıya doğru giderken göz göze geldik. bana selam verdi, ardından aynada kendinde değişim var mı diye baktığını; kilo vermek için uğraştığını söyledi. ben de onu tebrik edip devam etmesini söyledim, bana dürüst olmamı isteyip çok mu şişman gözüktüğünü sordu. aslında sokaktaki normal birinden farkı yoktu, ben de ona gayet iyi olduğunu söyledim. o ise arkadaşlarının onla şişman olduğunu söyleyerek alay ettiklerini anlattı, ben de arkadaşlarının şaka yaptıklarını öyle sıkıntılı bir durum olmadığını tekrar yineledim.

ardından dışarı çıktım, biraz zaman geçtikten sonra tekrar karşılaştık. yanıma gelip kendini tanıttı, ve gerçekten samimi bir gülümsemeyle benle tanıştığına memnun olduğunu söyledi, mutlu olmuştu. ben de dürüst olmak gerekirse şaşırmıştım, çünkü bugünlerde insanlar olarak o kadar birbirimize uzaklaştık ki dışardan rastgele birinin gelip kendini tanıtması bana garip geldi. ardından ona iyi günler dileyip odadan çıktım ve yolda yürürken düşüncelere daldım...

biraz süre geçtikten sonra, dışarda ''o kişiyle şişman diye alay eden insanları vücutlarını gördüğümde'' aslında kendilerinin de fit olmakla uzaktan yakından alakaları olmadığını farkettim.

dolayısıyla bugün tekrar hatırladım ki birbirimizin hayatını cehenneme çevirenler biz insanoğlundan başkası değildi.

en sonunda hassas ve nazik bir insanı az da olsa neşelendirmenin verdiği mutlulukla evimin yolunu tuttum ve şimdilerde huzur doluyum...

-evimizin çiçeği burnunda yeni sakini kaktüsümüz, sonunda bilgisayarımın yanında yerini aldı. kendisini kaktüslerin radyasyonu emdiği mitine dayanarak aldık ama ufak bir araştırma sonrasında bu bilginin gerçek olmadığını farkettik.

fakat günün sonunda; bu radyasyon efsanesinin doğru olmaması ve kendisinin de gayet dikenli bir birey olmasına rağmen, sevimli görünüşüyle yeni bitkimiz gönüllerimizi kazanmayı başardı. siz de kaktüstür çirkindir deyip geçmeyin, karşınıza öyle güzel bir kaktüs çıkıyor ki sonra pişman oluyorsunuz ..

size söylemem gerekir ki, ben yapım gereği hayatım boyunca hep inatçı ve hırslı bir insan oldum. yapamadığım şeyler için saatlerce uğraştığım, zoruma giden şeyleri düzeltmek için günlerce emek verdiğim çok oldu. doğal olarak bu aç kişiliğim, beni iddialarda ve oyunlarda geçmişte hep hassas biri yaptı. çocukken bazen hileler yaptım bazen ise kaybetmeyi kabullenemeyip mızıkçılıklara başvurdum. tabiki her şey zamanında güzel olduğu için, şimdilerde büyüyüp zamanın yolcusu oldukça; artık bu olaylara bakışım çok farklılaştı.

yazımın konusuna gelecek olursak, ben bu çekişmelerde artık değer verdiğim insanlara jestler yapmaya başladım. gün geldi tavla oynarken bilerek hata yaptım gün geldi onlarla asla kazanamayacağımı bildiğim iddialara girdim. karşımdaki kötü bir gün geçirdiğinde veya şanssızlığın verdiği umutsuzluğa düştüğünde, ben onlara bu oyunlarda yaptığım bu pozitif ayrımcılıkla onları gününü bir nebze güzelleştirmekten çok keyif alır hale geldim.

kısacası sayın yazarlar, zamanla farkettim ki hayatta her şey kazanmaktan ibaret değil. çevrendeki canı sıkkınken yaptığın hiçbir kutlama o gerçek mutluluğu insana vermiyor, bazen kaybederek de mutlu olmayı bilmek gerekiyor. benden size öneri, siz de sevdiklerinize destek olun ki onların mutluluğunu paylaşarak, hayatta gerçek huzura ulaşmaya daha da yaklaşın..

-bu seneki art ankara sergisinde incelediğim yüzlerce tablo içerisinde, bana sayılı estetik hazlardan birini yaşatan mevlüt akar'ın o soyut tablosu. söz konusu yapıt, günün birinde hali vaktim yerinde olursa evime asmak isteyeceğim nadide eserlerden bir tanesi..

bu sabah anneannemin evine kahvaltı yapmaya gittim. her bayram sabahı klasiği olduğu gibi gece geç yatıp, sabah da erken kalktığım için uykusuzluktan ayakta duracak halim yoktu. hızlıca seleflerinden daha küçük olan ailemdekilerle bayramlaşmaları tamamladım ve sonra sıra evin en yaşlısı anneanneme geldi.

elini öpüp ona sıkıca sarıldım. işte ben , o sarılmadaki yumuşaklığı dünyadaki en rahat yastıkla bile denk tutamam. ''belki de o sarılmayı öyle güzel hissetmemin nedeni, hayatımda kalan zamanının değerini bilmek içindir '' ...

-sabahki kahvaltı yaptığımız odanın o güzel manzarası. herkese iyi bayramlar sözlük.

-ilkbahar hasta olduğu için sahneye sonbaharın çıktığı bir günden kalan..

çünkü normal sözlüğe emek vermeyi hoş buluyorum. gündelik hayatın koşuşturmacasında kendime bir nefes alma fırsatı olarak gördüğüm bu siteyi seviyorum.

demliyorum çayımı, geçiyorum ekranın başına ve kendimi dışardaki dertlerden kısa da olsa izole ediyorum. belki günde 1-2 tanım zor yazıyorum ama özenle yazdığım o tanımları, dışardan gurur duyan bir ebeveyn gibi izliyorum. günlük edebi açlığımı burada gidermenin keyfini çıkarıyorum.

sözlükte tanımlarına emek verip burayı daha güzel bir yer yapan herkese sevgilerle..


-işte bu da bugün bana eşlik eden rezene çayım.

klişe olacak biliyorum ama bir söz ne kadar kalp kırıcı olursa olsun, o söz eğer değer vermediğiniz birinden geliyorsa size hiç etkisi olmaz. bugün ise maalesef aksine ben sevdiğim birinden beni yaralayan bir söz işittim. karşı taraf bunda belki ciddi değildi ve bir anlık hışımla söyledi bilmiyorum ama bunu duymak gerçekten benim canımı yaktı.

durumu anlamanız için anlatmam gerekir ki ; ben yapım gereği sadece sevdiğim insanlara karşı konuşkan biriyimdir yani elektriğimin uyuşmadığı insanlara beton kadar soğuğumdur. bu yüzden dışarda beni gören insanlar ilk başta beni çok anlayamazlar ve egolu sessiz biri gibi algılarlar.

işte ''seninle uzun konuşulmuyor'' cümlesi, bugün benim canımı sıkan söz oldu. dışardan baktığınızda size çok şey anlam ifade etmeyebilir ama benim için manası büyük. evet ben çok konuşan biri değilim ama sevdiğim insanların beni genelde gevezelik kadar konuşkan bulduğu biriyim. ne kadar önemli işim olursa olsun; değer verdiğim biri konuşmaya ihtiyacı varsa ben hep yanında olmaya çalışırım, onlarla konuşurken hassas ve kibar olmaya özen gösteririm. işte bu kadar sıcakkanlı olduğum insanlardan birinden, böyle bir düşüncesiz söz işitince kendimi çok kırgın bir halde buldum.

kısacası beni o sevimsiz kelimeler değil de en çok o ağzından duymayı hiç beklemediğim kişi üzdü, işte böyle sözlük. yazdım belki rahatlatır diye..

yıllar önce; evlere kapandığımız, baharın yeşilliğinin güzelliğini camdan özlemle izlediğimiz o covid döneminin günlerinden biriydi. online derslerden canım sıkılmıştı, artık evde duvarlar üstüme üstüme geliyordu. hızla üstümü değiştirdim, maskemi taktım ve aşağıya indim. mahallem yürüyüş yapan insanlarla doluydu, parklardaki yürüyüş yolları sanki araba yolu gibi insan trafiğinden yürülemez hale gelmişti. doğal olarak o bahar aylarında insanları evde tutmak imkansızdı ve bizler dışarıda nefes almaya muhtaçtık.

ben yürümeye devam ederken zamanla hava iyiyden iyiye kapandı ve sonunda bulutlardan o güzel bahar yağmurlarından biri yağmaya başladı. fakat bu beni hiç rahatsız etmedi çünkü o sıcak havalarda saçlarıma yavaş yavaş yağan damlacıklar, ben dışarıyı bu kadar özlemişken keyfimi kaçırmaya yetmezdi.

konumuza gelirsek, yolda yürürken aynı zamanda telefonumda ekşi sözlükte geziyordum ve rastlantı eseri normal sözlüğün başlığına denk gelmiştim. küfürsüz bir sözlüğün türkiye'de olabileceği o yıllarda hiç aklıma gelmemişti. yaptığım ufak bir araştırmadan sonra, ekşinin kaosundan bıkan ben bu küçük yeni sözlüğe kayıt olmaya karar vermiştim. tabi bunu ayakta yapamayacağım için parktaki tavanı kapalı kamelyalardan birine oturdum. ve işte o yağmurun ıslattığı çimenlerin karşısında nefes aldığımda, ben ''toprak kokusu'' sözlük hayatımda bana eşlik edecek o sevdiğim mahlasımı bulmuştum..

çaylar demlenmiş, kolalar alınmış, çekirdek paketi açılmış, cipsler dizilmiş, okey takımı kabından çıkarılmış, o meşhur dikdörtgen masa kurulmuş, kafa dengi dostlar ard arda dizilmiş. okey bu gecenin toplanma bahanesi olsa da asıl zevki veren o sular seller gibi akacak sohbetler olacaktır. siyasetten ekonomiye ilişkilerden aile sorunlarına saatlerin ışık hızında aktığı o mistik geceler, ağızda bağımlılık yapacak kadar tat bırakır.

bir bakmışsınız, kendinizi gecenin üçünde çene çalmaktan acıkan midenin etkisiyle çiğ köfte söylerken bulursunuz. ardından yemekler yenince koşarak kart oynamaya geçersiniz. güneşin doğuşuyla noktalanan bu samimi ortamlı üniversite hayatı geceleri, hayatta çok az şeyde tadı bulunabilecek kadar keyiflidir. hatta bir de ertesi gün tatilse ve okulunuz yoksa oh işte o zaman keyfinize diyecek yoktur..

şehir keşmekeşinde doğa anadan renkli esintiler..

''bahçeli bir eve geçersem ilk fırsatta yalnız bir köpeğe yuva olacağım''

bugün evden çıktım, otoparka giderken sitenin bahçesinde bir golden gördüm. sahibi telefonla konuşurken o mutluluk içinde çevreye gülücükler saçıyordu. gayet bakımlı, tüyleri tertemiz dikkat çeken bir köpekti. sahibine o kadar hayran bakmasına rağmen sahibi telefonla konuştuğu için, köpeğin artık yerinde durmaktan sıkıldığının farkında değildi. başını okşayarak yanlarından geçip gittim.

yolda yürürken köşeyi dönünce ise her zaman bizim sitenin önünde bekleyen köpeğe denk geldim. sokak köpeği olmasına rağmen, günün belli saatlerinde hep bizim burada dururdu. bir ismi bile yoktu ve tek başına öylece otururdu. genelde sıkılıp çevresine meraklı bakışlar atardı. bazen ben onun yanına geldiğimde beni takip ederdi gezerdik arkamdan ayrılmazdı. onu göremesem bile mamasını yerine bırakırdım, onun yiyeceğini içten içe bilirdim.

ama işte bugüne geldiğimizde o tertemiz golden'ı gördükten sonra onun aslında ne kadar yorgun ve yıpranmış olduğunu farkettim. yağmurlar ve soğuk onun bakışlarına dahi donukluk getirmişti. işte o an içim bir cız etti. hissettiğim şeyi kelimelere dökmem imkansız fakat o güzel yavrunun aslında daha güzel bir hayatı hakettiği ve küçük bir apartman dairesinde yaşamamın durumu imkansız hale getirmesi canımı çok yaktı..

yağmurdan sonra gelen toprağın kokusunda
buluşuruz seninle sanki başka diyarda..

-sertab erener

kendini kolay ifade edebildiği için küfre başvurmayı tercih etmemesi. ne demişler kendini anlatamayanlar küfürlü konuşur.bu sözlüktekiler de ne güzel kendini ifade edebiliyor.

-ismail abi diyor ki; o gemi bir gün gelecek..