varna-serenad yazar profili

girmem bu bahçeye, yemem bir meyve daha,
haramdır nefsime

ayrilik ne biliyor musun?
ne araya yollarin girmesi,
ne kapanan kapilar,
ne yildiz kaymasi gecede,
ne ceplerde tren tarifesi,
ne de turna katari gökte.

insanin içini dökmekten vazgeçmesi ayrilik!

ipi kopmus boncuklar gibi yollara döktügü gözlerini,
birer damla düs kirikligi olarak toplamasi içine.
ardinda dünyalar isiyan camlar dururken,
duvarlara dalip dalip gitmesi.
türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrilik.
saçina rüzgar, sesine isik düsürememek kimsenin.
çiçekçilerden uzaga düsmesi insanin yolunun.
günesin bir ceza gibi dogmasi dünyaya.
iki adimdan biri insanin, sevincin kundakçisi,
hüznün armasi ayrilik.

o küçük ölüm!

usta dokunuslarla bizi büyük ölüme hazirlayan.

ayrilik, o köpüklü öpüslerin ardindan gidip agzini yikadiginda baslamisti.
ben bulutlari gösterirken,
“bulmacanin bes harfli yemek sorusuna” yanit aramanla halkalanmis,
“askin sarabinin agzini açtim, yar yüzünden içti murt bende kaldi”
türküsü tenimde dügümlenirken, odadan çikisinla yolunu tutmus,
daglarda öldürülen çocuklarin fotograflarini bir kenara itip,
“bu etegin üstüne bu bluz yakisti mi? ”
diye sordugunda varacagi yere varmisti çoktan.

simdi anliyormusun gidisinin neden ayrilik olmadigini,
bir yapragin düsmesi kadar ancak, acisi ve agirligi oldugunu.
bir toplama isleminin sonucunu yazmak gibi bir deger tasidigini.
bosluga bir bosluk katmadigini, kar yagdirmadigini yaz ortasinda....

ne mi yapacagim bundan sonra?

ayak izlerimi silmek için sana gelen bütün yollari tersinden yürüyecegim önce.
siir yazmayacagim bir süre,
fotograflarini günese koyacagim, bir an önce sararsinlar diye.
hediyelik esya satan dükkanlarin önünden geçmeyecegim.
senin için biriktirdigim yagmur suyunu, bir gül agacinin dibine dökecegim.
falci kadinlara inanmayacagim artik.
trafik polislerine adres sormayacagim,
gelecege isik düsüren bir gülüsle gülmeyecegim kimseye....

ne yapacagimi saniyorsun ki?

tenin tenime bu kadar sinmisken,
ömrüm azala azala önümden akarken,
gittigin gerçek bu kadar herkese benzerken..
senin korkularini, benim inceligimi doldurup yüregime,
biraktigin boslugu yonta yonta binlerce heykelini yapacagim.

bir adın kalmalı geriye
bir de o kahreden gurbet
beni affet
kaybetmek için erken, sevmek için çok geç…

.... ağlama sakın çocuk, ağlama
korkmayana zarar gelmez, bunu bil.
sevgini hep söyle, saklama.
aklından korkuyu, gözlerinden yaşı sil.

bir günah işledim bin af diledim
üstünde durmasan ne kaybederdin?
hemen her fırsatta bir tokat gibi
yüzüme vurmasan ne kaybederdin?neyin eksilirdi beni affetsen ?
ne vardı kalbimi tekrar fethetsen !
ne olur birazda bizden bahsetsen
hep onu sormasan ne kaybederdin?evli olmasakta keyfe kederdi
gönül nikahımız bize yeterdi
şeytana uyupta bu kadar derdi
başına sarmasan ne kaybederdin?yakamı tutmasan yargılar gibi
ahiret gününde sorgular gibi
her yerde hatamı sergiler gibi
önüme sermesen ne kaybederdin?üstüme gelmesen sıkana kadar
üzmesen canımdan bıkana kadar
dağ gibi sabrımı yıkana kadar
dilini yormasan ne kaybederdin?

al ekmeğimi benden
istersen havayı da ;
ama gülüşünden mahrum etme beni.
koyma gülsüz ve çiçeksiz beni
sevinciyle çoşarak parıldayan sudan
ve senden yayılan
gümüşün kıcılcımlarından.....
pablo neruda

bahtı açık olsun... tahtını verirsinde, bahtını veremezsin...

sen
yürümelisin,
beni bırakarak…

kadın sustu.

sarıldılar

bir kitap düştü yere…
kapandı bir pencere…

ayrıldılar..
bir ayrılış hikayesi n.h

gideyim bu gece sessiz bir gemi gibi
geceye işlemesin bile yokluğumun varlığı
liman kaldırsın bütün hatıralarımı yaşanmamış gibi
ufukta unutsun o son gecenin sabahını

hiç yelken açmamış saysın o limandan o gemi
ne gemi hatırlasın limanın varlığını
nede liman hatırlasın geminin yaşanmışlıklarını
limanda unutsun gemiyi gemide unutsun limanı

yeni yelkenler de açmasın ufka gemi
yok oluşa sürsün dümeni
ve saygı duysun hatıratını yıktığı limana gemi
öyle bi yok olsun ki gemi
deniz bile hatırlamasın
dalgarıyla seviştiği gemiyi.

en aydınlık anları karanlığa çeviren hataların birinden hatta en can alıcısından ders almakta güzel şey ama bu kadar yakmasın canımızı ölmeyecek miyiz en nihayetinde.

beğenmek kolay, sevmek zordur.
çünkü, iz bırakacak bir şeylerin yaşanmasını bekler sevmek...
(mesela gece girerken yatağa yanlız olduğun halde onla girmek
alışmak ona ve unutmayacak gibi hissetmek
unutmayacağınıda bilmek,
acı verecek ama gerçek)

seversin dünyayı doludizgin
ama o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanında seni sevmesi şart mı?
yani tahir'i zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
tahir ne kaybederdi tahirliğinden
tahir olmak ta ayıp değil zühre olmakta
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil...

n.hikmet

aşk dediğin nedir ki
tenden bedenden sıyrık
çocukların içinde
yaşadığı bir çığlık

aşk dediğin nedir ki
histen nefesten bir varlık
umutsuzluk içinde
karanlığa son ıslık
a.h.tanpınar

ilişkiler yarıda biter çünkü
kadın haklı
adam aşıktır.

karşındakini tanırsan bilirsin ki olmayacak sen istersen adanaya deniz getir o sana gelmeyecek. kendini düşünmezsin böyle bi topa girersen daha çok üzülür diye düşünürsün oysa belkide öyle değil oda seni bekliyordur ama bu ihtimali göz ardı edemezsin. dersin ben zaten yanmışım onuda yakmayayım. kül olana kadar yanmalı insan demişti sonra yeniden doğmalı küllerinden doğdum mu sence küllerimden?

ait olmak istediğin yerde olamamaktan kaynaklanan bir çeşit ruhsal bozukluk

hiç susmamak isterken konuşamamak

tek başına gece yatağa girmek.

bir sen gelmedin gelseydin deniz kurumazdı. s.a