sevgisizlik

belki çok klişe olucak ama içimde bulunan son yaşama hevesini ve güven kırıntılarını bitiren, ruhumun ölmesinin sebebi olan şeydir. umarım bunu başaran kişi tekrar bana ulaşmak gibi bir hata yapmaz...
bunu başaran kişi bana tekrar ulaştı ve tekrar hayal kırıklığı yaşattı. benim gibi aptal olup insanlara ikinci şansı vermeyin :')
bunu yapan kişi ile tekrar konuştuk, tekrar şans vermek istedim ama yine aynı hataları yaptı. sevgi gözü kör ediyor, şans vermek zorunda kaldığınız biri sizi her defasında hayal kırıklığına uğratır. belki acıdır ama ayrılıkları kabul etmediğiniz her an daha fazla yara alırsınız. umarım bunu yapmazsınız.

ıki şey insana asla yapmam diyeceği şeyleri yaptırabilir biri aşk digeride sevgisizlik.

dünyadaki bütün savaşlar küçüklüĝünde iken sevilmeyen insanların yüzünden çıkmıştır.
bir sırıtış savaş başlatır.
bir gülümseme savaşları durdurur.
sevgisizlik cehennemdir. sevgisiz insanlar , toplumun dışladığı insanlardır. homofobik, lezbiyen ,gay, uzun, cüce, sevilmedikleri için farklı olmayı seçmiş, ya da farklı oldukları için sevilmemişlerdir. sevin efendim. sevmek bedava.

çok ama çok yaralayıcı bir duygu. çok zor anlar yaşadığında insan sevgiye tutunabiliyor ancak her şeyiniz olmasına rağmen sevgisiz hissediyorsanız insanı içten içe öldürüyor bu duygu.

seversin dünyayı doludizgin
ama o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanında seni sevmesi şart mı?
yani tahir'i zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
tahir ne kaybederdi tahirliğinden
tahir olmak ta ayıp değil zühre olmakta
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil...

n.hikmet

sevginin fazlası da yokluğu da zarar derler. iyi demişler. sevgisizlikle bu yaşa gelmiş olmak ayrı bir yarayken içimi acıtan diğer şeyin doğuranın sevmediğini başkasının niye seveceği..

hakkında sayfalarca yazabileceğim bir duygu, yakından tanırım (acının tatlı tebessümü)

kafa sözlük'te genele uymayan fikirlerinizi belirttiğinizde şahsınıza hakaret olarak fırlatılan sözcük.

herhalde insanların aklına küçükken babasından palaskayla dayak yiyen biri falan geliyo..
ben babamı döverdim.

muzdarip olduğum duygu. babam eskiden beton mikseri kullanırdı ve beni içine atardı. bir iki saat dönerdim ben. sonra dışarı çıkınca who is your daddy? derdi. bu yüzden negatifim be sözlük. bu yüzden tuvalette bile kitap okuyanlara gıcığım.

ileride başımıza büyük dertler açacak olan eksikliktir. tıpkı hayati vitaminlerden olan: b-12, d vitamini ve c vitamini gibidir. eksikliği sizi öldürmez; ancak süründürür.

hiç yaşamadığım duygu. bu yüzden kendimi çok talihli addediyorum.

kendini hemen belli eden bir durum. ben direkt teşhisi koyuyorum. bunu kimse sevmemiş diye.

iğrenç toplum yaratır.

bugün bir işimi halletmek için dışarıdayım. köşeye çömmüş, sigarasını içerken pis pis etrafı kesen klasik keko grubuplarından birini gördüm.

ister istemez düşünmeye başladım. bu adamları bu hale getiren şey neydi?

evet, eğitimsizlik, orda okeyiz. peki başka? bir kadın geçerken arkadaşını dürtüp "oğlum karının g.tüne bak, bunu var ya alacaksın...." diye başlamasının sebebi ne?

sevgisizlik işte anasını satayım.

şu ana kadar hiçbir kadın, yanyana yatarken ellerini tutup "sen olduğun sürece hiçbir şey s*kimde değil. aşığım sana" dememiş buna.

kötü bir gününden sonra hiç "ne olursa olsun geçecek, yanındayım, dünya bir yana, sen bir yana" diyen olmamış.

babası da annesini sevmemiş. annesi de babasını. belki dayakla büyümüş. annesi pasif kaldığı için o da kendiyle beraber ezilmiş. o da ezmeyi öğrenmiş. ayırmayı öğrenmiş.

%100 eminim ki benim arkamdan da"tipe bak anuna koyım. küpe piercing falan. top la bu" demiştir.

bu, içinde bulunduğu ortamla beraber çığ olmuş. büyümüş.

sonra kadını ikiye ayırmaya başlamış.

a) or.spu.
b) evlenilecek temiz kadın.

hayatında bir kişi koşarak kollarına atlasaymış, bu kişi kurtarılabilirmiş. bambaşka olabilirmiş.

üzücü.

(bkz: toplumsal baskı)

daha küçük yaşlarımda hayatın erkenden tattırdığı şeyler sağ olsun öfkeyle bir düşünce şekillenmişti aklımda. zaman zaman unutup, zamana kapılıp giderken öyle noktalarda yeniden karşıma çıkıp kendini hatırlatan bir düşünce olmuştu benim için. insan sevgiye tutunur yazmışlar entrylerin bir çoğunda, hem aynı fikirdeyim hem de değilim. sevgisizliğe de tutunabiliyor bazı zamanlarda. istemli olarak değil çünkü herkes sevgi görme lüksüne sahip olamıyor. sevgisizliğe nasıl tutunur diyeceksiniz? şöyle izah edeyim; hayatınızda öyle zamanlar oluyor ki tüm sevdiklerinizin bir bir sırt dönüşlerine şahit oluyorsunuz. gerçekten sevilmediğinizi anlayınca bir içinizi boşluk kaplıyor, eskiden onların sizi sevdiğini düşünerek doldurduğunuz. herkesin de tutunduğu bir inancı, daha iyisini isteyebileceği biri yok malumunuz. güvenebileceğiniz en sağlam şeyin kendiniz olduğunu fark ettiğinizde devam edebiliyorsunuz tutunup düşmemeye. bu da akıllarda bir soru belirtiyor, eğer ben kendime tutunuyorsam insanlarda kendi iyiliklerini düşünerek kendi taraflarını tutmuyorlar mıdır ilişkilerinde? çok doğru… duygusal biri olarak ve içimdeki bu insan sevgisine nazaran, ergenlik isyanlarımla kendi kendimi sevgisizliğe inandırmıştım. hala sevginin bir alışkanlık, farkında olmadan bir çıkar ilişkisi sonucu doğan bir bağımlılık olduğu görüsündeyim. eğer kendi hissettiğiniz, paylaşmayı istediğiniz bir sevgi ile dolup taşıyorsanız önce kendi bardağınıza koyun. sonra diğer bardaklarla paylaşabilirsiniz zaten. bencillik değil bu dediğim, sevgisizlik hissiyatını başkaları ile yıkmak yerine kendi kendine kaldırmak. çocukluğumuzdaki gibi safça kalbimizi açmak mümkün değil bu zamanda, iyi bir tezat ya en bencil sevenler de çocuklar.

insan ruhundaki en büyük eksikliktir. bedeni ve ruhunda hasarlar bırakır.

bizim kuşağın çoğu, anne babalarından doğru düzgün sevgi görmemiş, çocukluğunu yaşayamamış ve katı bir disiplinle baskı altında büyümüş ebeveynlerin çocuklarıdır. haliyle bizler de onlar tarafından yeterince sevgiyle büyütülmedik. nasıl davranacaklarını bilmiyorlardı çünkü, çocuk sayılırlardı. çocuklarıyla beraber büyürken onlara nasıl yaklaşmaları gerektiğini zaman geçince anlamışlardı. bizi besleyecek sevginin yetersizliğinden ötürü büyüyüp olgunlaşmaya başladığımız dönemlerde karşımıza çıkan o malum insanlardan gördüğümüz gerçek ya da sahte, sevgi dolu eylemler ve ilgi karşısında ne yapacağımızı bilemeyişimiz bundandı. sustuk, mahcup olduk, zaman ilerledikçe kaleme kağıda sarılıp meramımızı anlatmaya çalıştık. düşe kalka alıştık ve noksan olan ne varsa hızla kapatmaya çabaladık...

yaşadığımız şu topraklarda ne denli olumsuz şartlarda olsanız dahi evlatlarınıza sevgiyle yaklaşın. eylemleriniz sevgiyle dolu olsun. onları büyütüp yetiştirirken yürekten kucaklamaktan, değerli bir birey olduklarını hissettirmekten çekinmeyin. fikirlerine önem verin. dünyaya gelmelerine vesile olan birlikteliğinizin kaynağının ve tohumlarını ektiğiniz bir oluşlarınızın her anının aşktan geldiğinin farkındalığıyla, onlarla beraber geçireceğiniz bu kısacık ömrün her saniyesinin ne denli kıymetli olduğunu hiçbir zaman unutmayın, unutturmayın.

sevgisizlik derin bir boşluk ve ağır bir yük.

geçmişin ve çağımızın en büyük sorunu üstelik öyle bir halde ki ne insana ne hayvana ne doğaya ne de kendimize karşı en ufak bir sevgi kırıntısı kalmış içimizde...

sonucunda yalnizlik duygusunu tetikleyen durum.

sevgisizligi cok iyi biliyorum. cunku ailem tarafindan bile kabul gormedim. asla onaylanmadim. kimsem yok. yalnizim. telefonumda arayabilecegim ve sorunlarimi anlatabilecegim bir kisi bile yok. bazi insanlara gore sadece et parcasiyim bazilarina gore var bile olmadim. sanirim bu duyguyu bu dunyada en iyi bilenlerden biriyim.

sevgisizlik bu dunyada yasanilabilecek en aci deneyimlerden biri. en hakli arzularinizdan birisini yasayamamak cok aci verici bir sey. en azindan ailem beni sevsin isterdim. ailenizin ve sevdiklerinizin degerini bilin.

nefrete yol acar. sevilmeyen 1 insan da kimseyi sevmez, onlara kotu davranarak intikam alir kendince.