babamı baba olarak göremiyorum, annemi anne olarak göremiyorum. evde diken üstünde yaşıyorum, başka birinin evinde oturuyormuş gibi rahatsız hissediyorum kendimi.
hani en sevdiğin yemeği bitirdikten sonra, anne bir tabak daha koyar mısın? dersin ya. ha işte onu diyemeyecek kadar yabancı hissediyorum.
ya arkadaşlar bunun türkçülükle veyahut farklı bir ideolojiyle bir ilgisi yok. çocuk hasta bu kadar.
uzatmaya, fazla düşünmeye, sorgulamaya gerek yok. bir komünist şöyle diyor mu, bugün tüm ülkücüleri öldürmem gerek diyip arınma gecesi gibi bıçağı alıp herkese saldırıyor mu?
veyahut bir ülkücü aynı şeyi yapıyor mu? hayır. hasta yani normal biri o yazıları yazmaz.
hatta bir bölümündeki sözünden bahsedeyim; aşk, zayıf insanların harcı değildir. romantik olmak çok fazla umut gerektirir. sanırım kastettikleri şu, sevdiğin birini bulduğunda bu sana umut gibi gelir.
çocuktum ve canım çikolata çekmişti. anneme ısrarla para ver para ver demiştim o da yok demişti en son yine yalvardığımda beni döndürüp duvara fırlatmıştı ve ben koşarak mutfağın en ücra köşesinde oturdum. ellerim felç geçiriyordu ve inanılmaz derecede acı çekiyordum. 5 dakika boyunca ağlamadan geçmesini bekledim ve kimseye söylemedim.
normal sözlük'ü kullanarak 3. parti dahil tarayıcı çerezlerinin kullanımına izin vermektesiniz.
Daha detaylı bilgi için çerez ve
gizlilik politikamıza bakabilirsiniz.
online yazar listesini görmek için lütfen giriş yapın.