xenixis yazar profili

say yayınları baskısı var elimde. ışıtan gündüz isimli bir zat çevirmiş. çevirmez olaymış. ben bu kadar önemli ve kilometre taşı olan bir yapıtın bu denli kötü olabileceğine ve derdini anlatma yetisinden yoksun olacağına inanmıyorum çünkü orijinal dilinde. gerçekten, hayatımda hiç bu kadar kötü bir çeviriye denk gelmemiş olabilirim. cümleleri takip etmek ve anlamak bir zulüm ama fromm hatrına sonuna dek gideceğim.

yeşil yol.

kendisi beni ağlatan ilk kitaptır hatta.

sözlüğe ara sıra "ya niye burayı boşluyorum ki?" diye bir hevesle giriyorum, kısa süre sonra bunun gibi üç beş cahil başlık görüp sebebimi hatırlıyorum ve genelde çıkıp gidiyorum, ama bu sefer cidden yeter. açıkça dalacağım alınan da alınsın. arkadaşlar siz gerizekalı mısınız? hangi devirde yaşıyorsunuz, neden bahsettiğinizi anlayabilecek kadar kafanız çalışıyor mu? hadi sağa sola bakmıyorsunuz ve mental hastalıklardan mustarip insanları görmüyorsunuz onu anladık, elinizin altındaki kaynakları da mı arada kurcalamak, "neymiş ki bu bir bakayım" demek aklınıza gelmiyor? illa mala anlatır gibi mi anlatalım? yaşınıza falan vermiyoruz bu arada, direkt cahilliğinize veriyoruz.

mental hastalıklar genetik, sosyal çevre, çocukluk-ergenlik dönem travmalarından beslenen ve kişinin hayatını, kontrol altına alınana dek tam bir cehenneme çeviren hastalıklardır. belli ki yaşamamışsınız, allah şifa vermeye devam etsin, yaşamayın da zaten. ama bu hastalık övünülecek bir şey değil, "cool" bir şey de değil. öyle demeye de bayılıyorsunuz ya.

insanın hayatı kayıyor, ilişkileri mahvoluyor, uyku düzeni yemek düzeni altüst, sürekli atak, birçoğunda ömür boyu ağır ilaç kullanımı, ikide bir kan tahlili, terapiler, muayeneler, kendine zarar verme davranışları, içine kapanma, ağlama, kendinden nefret etme, nefret ettiği şeye anlam veremedikçe öfkesini kendisinden çıkarma, duyguları regüle edememe, sürekli oradan oraya savrulma, neye güveneceğini inanacağını bilememe... daha devam edeyim mi?

"şöyle ölüyom böyle ölüyom"muş... pislikler.

varlığımın en ufak parçasına kadar tiksiniyorum.

ergenlik döneminde değilseniz ve karşı taraf sizi taciz etmiyorsa yapmamanız gereken eylem. ağzımız var dilimiz var, birinden hoşlanmadığımızı ya da çeşitli sebeplerden ötürü görüşmek istemediğimizi makul bir dille belirtmek bu kadar zor değil.

çok geç izlemeye başladığım ama geç olsun güç olmasın dediğim dizidir.

2.sezonunun final bölümündeyim, house'un ekiptekilerin taklidini yaptığı sahnede kahkahama engel olamadım.

sahne için tık

sizde de oluyor mu bilmiyorum ama yaş aldıkça böyle saçma sapan, sakil, cahil, asla nesnel bir çıkarıma ya da istatistiğe dayanmayan ve bazı kuyruk acısı mağdurlarının artlarından salladığı genellemeler artık bana sadece göz devirtip "he abim he" dedirtiyor.

uzun uzun açıklama gereği duymuyorum, uğraşamayacağım da. hedef kitlesinin kendisini sallamadığı ortalama bir türk erkeğinin, gerçeklik payı olmayan beyanı. thank you, next.

uzun süredir oturduğum koltuktan yataktan kalkarken "ayayayay" diyorum ve refleksif olarak yavaş hareket ediyorum.

birkaç senedir dinlemediğim, an itibariyle rastgele şekilde kulaklığımda yankılanan biricik şarkı.

yanlarına kalmayacak tüm kutsal olmayan acılar için!

maalesef olmamış olan film.

güzelim podcast projesini youtube'a geçirdiklerinden beri aralarındaki diyaloğun dinleyiciyi de içine çeken elektriğinden yoksunlar. iki üç bölümünü kendimi zorlaya zorlaya izledim, devam ettiremedim, derken film çıktı. her yerde inanılmaz şekilde pr kasıldı, mesut huyu olduğu üzere eleştirel yorumları teker teker sildi derken gidip izleyeyim dedim. koskoca salonda filmi izleyen, benim dışımda sadece 1 kişi vardı, o da bir yerden sonra çıktı sanırım zira ışıklar açıldığında salonda tektim. sonra izleyicilerin sosyal medyada paylaştığı fotoğraflara da dikkatli baktım, salonlar genel olarak boş. ön gösterimlerin biletlerinin hızla tükenme sebebi de muhtemelen fazlı, anlatan ve mesut'un da bu gösterimlere katılması olmuş.

kısa ve acısız belirtmeliyim ki, film gerçekten çok kötü. yeni bir şey deneme/para kazanma motivasyonlarından bağımsız konuşuyorum, elbette bir beklentiyle yapmışlar filmi ama bittikten sonra oturup izlememişler mi yayınlanmaya karar vermeden acaba? herhangi bir meksika podcastinin üç dakikasını açıp dinlediğimde kahkahalara boğulan bir kişi olarak, film boyunca sadece birkaç kere tebessüm ettim, o anlar da role giremeyip kendileri olarak davrandıkları doğal anlardı. kurgu çok daha katmanlı, tatmin edici işlenebilecekken zayıf kalmış, sahne geçişleri muazzam derecede amatör. senaryoya gelince, podcast bölümlerinde zaten çokça konuşulmuş olan konulardan birer tutam alınıp küçük küçük geçiştirilmiş diyaloglardan ibaret. abiler siz bunları zaten konuştunuz, kendiniz gibi doğal olarak konuşup podcaste koydunuz biz de kahkahalarla dinledik. yapmacık ve yüzeysel şekilde filme yedirmek neden? resmen kendi orijinal mizahınızı harcamışsınız ve dinleyiciyi de attan indirip eşeğe bindirmişsiniz. bir filmin komik olmayan ve amacını unutmuş parodisiymiş gibi.

eşleri dostları hayatlarında izledikleri en komik filmmişçesine reklamını yapmaya devam edecektir fakat gişede çakılacak gibi duruyor. uğraşmışlar didinmişler emeklerine sağlık ama biraz da hak ettiler. tutan tarifin ölçüsünü daha fazlasının hırsıyla bozdular, sonuç da bu oldu. ben eski meksika açmazı bölümlerini döndürüp döndürüp dinlemeye devam edeceğim. bu güzel projenin de ömrü bu kadarmış.

iktidarın katliamı sonucunda evladını kaybeden bir annenin cümlelerini okuyorum.

çorlu için adalet. kaza değil katliam.

olivia rodrigo'nun yeni albümü guts'ın, beni değişik düşüncelere ve hüzünlere gark eden kapanış şarkısı. içinde çok güzel ve sarsıcı bir sorgulama barındırır:

"they all say that it gets better
ıt gets better the more you grow
yeah, they all say that it gets better
ıt gets better, but what if ı don’t?"

cuma günü, mesai bitişine yarım saat kala.

gün geçmiyor ki yobazlık ve vicdansızlığın tiksindirici karışımı başımızdan aşağı boca edilmesin.

yaşadığımız devri coğrafyayı falan geçtim, bunlar geçerli mazeretler değil kendi evladını senin doğru bildiğin paslı kalıplara girmemeyi seçiyor diye kapının önüne koymak. kız erkek fark etmeksizin bir çocuk dünyaya getirdiğinizde bu çocuğun sizden doğan ama sizden ayrı, farklı olan bir birey olduğunu ve aklı ermeye başladıktan sonra kendi kararlarına göre yaşam tarzı belirlemeye hakkı olduğunu ne zaman o kalın kafalarınıza sokacaksınız acaba? başını açar kapatır, içki içer içmez, evlenmeden cinselliğini yaşar yahut yaşamaz, hemcinsiyle birlikte olur yahut olmaz, mensup olduğu bir din vardır yahut yoktur, size ne? size ne yahu? bu insanı dünyaya getirmeden önce sizden farklı bir zihniyetle yaşama ihtimalini içiniz almıyorsa ve bu ihtimal karşısında yapmayı planladığınız şey evladınızı sokağa atmaksa, üremeyin kardeşim bu kadar basit. sizin vicdansızlığınızın travmasını hiçbir suçu olmayan evlatlarınız niye çeksin?

ebeveynlik ehliyeti uygulaması gelir de bir de ölmeden görürsem huzuruma diyecek olmaz.

her duyduğumda aklıma tatlı hayat dizisinin şu sahnesini getiren ve kahkaha attıran kelime:

birini "yanlış kişi" olarak nitelendirme ön kabulünü subjektif bir düzlemde yaptığımızdan, geçersiz bir argümandır. bana yanlış olan başkasına doğrudur - ve tabi ki tam tersi de mümkün.

bünyeyi birden istila eden özlem, hafif içilmişse biraz göz dolması, hüzün, bir tutam öfke (kime ya da neye olduğu muğlak), buruk mutluluk, kapanış.

26 yaşında bir kadınım. ruh halim nasıl olursa olsun günlük çalma listemde ağırlıklı olarak ben müzik dinlerken on metrelik radyusumda kimsenin bulunmak istemeyeceği, bulunanların da "miksere bir avuç vida atılmış gibi sesler çıkıyor bunlardan" şeklinde yorum yaptığı death metal grupları bulunur. onlar dışında da en hafifi progresif, hadi olsa olsa alternatiftir.

lakin bu kızcağızı ne zaman dinlesem içimden 17'lik bir ergen çıkıyor ve o dönemde zerresini yaşamadığı aşk acıları çekiyor arkadaş. akran zorbalığı, kıskançlık, hayal kırıklığı duyguları liseli bir ergende nasıl sirayet ediyorsa aynı o şekil hissediyorum bu yaşımda.

sour albümü hayatımda en çok dinlediğim albümlerin arasına girmiştir. şimdi de kıpır kıpır bir heyecanla guts'ın çıkışını bekliyorum. beni bu yaşta pop dinleyicisi yapmış hatundur, pişman da değilimdir.

özellikle son iki ayda mental sağlığımı muhafaza etmeme yardımcı olan, ufkumu genişleten ve hayatta kalmam için gerekli olan serotonin hormonu salgısını lustralden daha fazla tetiklediğini düşündüğüm ama bunu kanıtlayamadığım müthiş ötesi podcast.

şiddetle tavsiye etmekteyim:

open.spotify.com/show/2IXAs...

yazılanları okudum, hepsini tek bir genel kategoride toplayabiliriz: sınır tanımamazlık davranışı.

karşınızdaki kişi ne zaman size ne zaman kendisine odaklanması gerektiğini belirten sınırları göremiyorsa yahut görmezlikten geliyorsa, sizin kendinizi fiziksel ve mental olarak korumak için çizdiğiniz sınırlara saygısızsa, sabrınızın ve iyi niyetinizin sınırlarını sizi yıpratacak ve bundan primlenecek kadar zorluyorsa ve verdiğiniz tüm şanslara rağmen aynı davranış şemasını koruyorsa, artık yol vermenin zamanı gelmiştir hatta geçiyordur arkadaşlar. istisnalar var mı bilmem, ben hiç denk gelmedim ama şayet varsa bile kaideleri bozmaya yetmiyorlar. kimse sizden değerli değil, kimse vazgeçilmez değil. zarar görüyorsanız, mutlu değilseniz hayatınızda da yeri yok demektir.

çevre illerdeki bazı fabrikaların servis kalkış durağıdır aynı zamanda. sabahın beşinde kendisine ulaşmak üzere söğütlüçeşme metrobüse binerken az sövmemişimdir.

cevizlibağ'ı bile özleyeceğim aklıma gelmezdi.