yangınvar yazar profili

"hiçbir karşılaşma tesadüf değildir."

kader, insandan vazgeçmiyor. an be an yeniden ve yeniden yazılıyor. öyle anlar geliyor ki yapmam dediğin şeyi yapıyorsun, katlanamam dediğin şeye katlanıyorsun, sevemem dediğini seviyorsun, gidemem sanırken bir anda çekip gidebiliyorsun, öldüm diyorsun ama yine de yaşıyorsun.

her sınavda ve her yolculukta aslında en çok kendine yaklaşıyorsun. karşılaşmalar, kaderin mürekkebine dönüşüyor. bu yüzden her karşılaşma aslında bir sınavın hikâyesini örmek için ilmek ilmek çoğalıyor. olmadık yerlerde, en olmadık zamanlarda birileri geliyor hayatına, birileri gidiyor hayatından. 'bütün bunların anlamı ne?' diye düşünürken, kendini kusursuz bir öykünün içinde buluveriyorsun. bir de bakıyorsun ki kendi öykünün içinde yolcu olmuşsun. gittiğin her yer sana çıkıyor, sevdiğin herkes senden bir parça... yani başkalarında bile aslında kendinden bir parçaya çekiliyorsun.

“hiçbir çiçek ne kadar güzel koktuğunu kanıtlamak için dalından kopmaz.

kendinizi göstermek için özünüzden kopmayın. bırakın var olduğunuz yerde bilsinler değerinizi.

koparsanız, solarsınız."

kalbiniz ne kadar iyi olursa olsun, sonunda insanlara onların davrandığı gibi davranmak zorunda kalıyorsunuz... *

"her gün ne kadar yetersiz olduğumu daha iyi anlıyorum. aptal olmak gayet normaldir ancak ben 18 yaşımda kendimi tam bir dâhi zannediyordum. gün geçtikçe ne kadar ahmak olduğum anlıyorum."

"deneyim, her türlü maddi kazançtan daha değerlidir."

"hayatta yapacağınız en önemli kariyer seçimi, eş seçiminizdir."

"para ile ilgili üç büyük yetenek vardır. bunlar; kazanmak, elde tutmak ve büyütmektir. bunların üçü de birbirinden farklı yeteneklerdir."

"çocuk sahibi olmak korkunç bir şeydir ancak çocuk sahibi olmak aynı zamanda muhteşem bir şeydir."

"tüm bilimsel çalışmaları bir kenara bırakın. 8 saatlik uyku düzeni vücut için çok önemlidir."

"yiyip içtiklerinize dikkat edin. her geçen yıl porsiyonlarınızı biraz daha küçültün.* yaş ilerledikçe ne kadar spor yaparsanız yapın bir faydası olmuyor çünkü."

"insanların sizin hakkınızda ne düşündüğünü önemsememek için gerçekten çaba sarf edin. bu benim için halen çok zor ama halen uğraşıyorum ve öğreniyorum."

"mükemmel olmak imkansızdır. herkesin mükemmel kriterleri farklıdır. yapabileceğiniz en iyi şey; kendinizin en iyi, en mükemmel versiyonuna ulaşmaya çalışmak olacaktır."

"öfke aslında gerçek bir his değildir. öfkeyi ortaya çıkaran şey korkudur. öfkelenmeden önce sizi korkutan şeyin ne olduğunu bulmaya çalışın."

ben sevemiyorum artık kimseyi. sevemiyorum. aslında sevmek de sevilmek de istiyorum ama olmuyor. bir kere kırılınca, devamı gelmiyor bazı şeylerin.

hayallerinin başındaki kişi değişmek zorunda kalınca o hayaller tekrar kurulmuyor, üstüne yıkılıyor. altında kalıyorsun..

kalbim acıyor bi de böyle olunca o nasıl hayatına devam ediyor, sen de etsene, durma diyorum ama yapamıyorum.

ona karşı olan sevgim geçti aslında ama kalp kırıklığım asla geçmiyor. birini sevmek istediğim anda düşünceler içerisinde boğulmaya başlıyorum. korkuyorum aslında aynı şeyleri yaşamaktan, ya da birini seviyorum sanıp sevmediğimi farketmekten. çünkü bu duyguyu yaşadım başkası yaşamasın istiyorum. ben öyle yapacak biri değilim, biliyorum diyorum ama o da değildi..

sevgi aslında insana iyi hissettirir ama ben kötü hissetmeye başladım. o neden öyle oldu ki? ben böyle hissetmeyi cidden haketmiş miydim?

"lütfen, kalbinizden sadece sevgiyi içeri alın. insanlara nasıl hissettiğinizi söyleyin ve çok fazla hayatlarında olma konusunda endişelenmeyin.

insanların sizin için görünmesine izin verin. insanlar size bu dünyada iyilik olduğunu hatırlatsınlar.

hassas olun hissettiklerinizden korkmayın. her arızada güzelliği bulmaya çalışın, ilerlemeye çalışın ve bırakın hayatı sevginin akışına. yaşadıklarınıza rağmen ögrenmeye ve yeni başlangıçlara inanmaya çalışın.

arkadaşlarınızın yüzlerini sevin, kırılan parçalarına tekrar tekrar sarılın. yüksek sesle gülün ve yüksek sesle umut edin ve yüksek sesle yaşayın ve kendinize karşı nazik olun ve etrafınıza karşı nazik olun.

bağlanın, bağlanın, bağlanın kim olduğunuzun her parçasıyla, kocaman kalbinizin her santimiyle. sizi derinden hissettiren insanlarla bağlantı kurun. gözlerinize yaş getiren anlarla bağlantı kurun. ellerinizi titreten şeylerle bağlantı kurun.

hayatta olduğunuz için ne kadar şanslı olduğunuzu fark etmenizi sağlayan şeyleri kucaklayın. lütfen, sadece bağlanın çünkü güzel şeyler her gün yok oluyor.

kalbinizin onlardan biri olmasına izin vermeyin."

bir insanı hayatından çıkarmak diş çektirmek gibi. dişin çekildiği zaman rahatlarsın, ağrısı ve acısı dinmiş olur. ama dilin yüzlerce kez dişinin eskiden olduğu yere gider.

artık canını yakmaması fark etmeyeceğin anlamına gelmiyor. bir boşluk bırakıyor, bazen kendini onun eksikliğini hissederken buluyorsun. bu durum biraz sürüyor, ama zamanla geçiyor.

dişi çektirmeyip de bıraksa mıydın? hayır, çünkü canını çok yakıyordu.

seni mutsuz eden her insanı da böyle aniden çıkarabilirsin hayatından. yokluğuna alışman zaman alır, ama alışırsın. insan, her şeye alışır.

canının yanmasına müsaade etme.

neyzen tevfik hepimizin malumu, oldukça küfürlü bir dil kullanan ama hiciv ustası bir şairimizdir. yazmış olduğu bir rubai var ki bugünlere ithafen yazılmış olması kesindir...

-ekmek herkese yetecekti aslında.
tarlaya karga dadandı, ambara fare, fırına hırsız, memlekete harami...
geldikleri gibi gitmediler.
kimi itini bıraktı, kimi bitini... kimi de p*çini.
yoksa bu kadar ş*r*fsizin bizden olması mümkün değil...

"ars longa, vita brevis, occasio praeceps, experimentum periculosum, iudicium difficile..."

"sanat uzun, hayat kısa, fırsatlar kaçıcı, deneyimler aldatıcı, karar vermek zordur...”

adamın çocukluktan kalma yara izi yoktu. kalbini ve bedenini çok iyi muhafaza etmişti.

günlerden bir gün ansızın kadın çıkıp geldi ve otuz senenin acısını çıkarırcasına bir daha kapanmayacak yara açtı...

ben her zaman bakmak ile görmek arasında ve dinlemek ile anlamak arasında bir fark olduğunu düşünenlerdenim.

allah göz sağlığımıza zeval vermediği sürece hepimiz gözümüzün alabildiğine gayet net bir şekilde bakabiliriz değil mi? ama ne yazık ki göremeyiz. kulağımız her seyi duyar ama anlayamayız.

görmek ve anlamak kalpten gelen bir eylemdir.

bunu farkındalığı olan insanlar yapabilir. anlaşılmak insanın en temel ihtiyacıdır aslında. sakın kimseyi ve hiçbir şeyi dışarıdan gördüğün kadarıyla yargılama, ilk önce anla.

insanın özü neyse gördüğü de odur. yani bir başka deyişle, neyi düşünürsek ona dönüşürüz aslında. *

halil cibran tarafından yazılmış, felsefi ve ilahi aşk tarzında eserdir. kitabın bir çok bölümü fazlasıyla okunmaya değer ancak benim dikkatimi şu kısım çekmişti;