yirmilisekiz yazar profili

gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
toprağı rüzgârı denizi göğü
o her zaman bir insanla anlamlı
tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı
unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların
ve ucuz korkuların kör kuyularına
daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.

fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan
koşaradım gidiyorsunuz işinize değişmeyen yollardan.
kurulmuş saatler gibi günboyu çalışıp tekdüze
uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize.
ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz
unuttunuz başkalarının acısını duymayı
küçük çıkarların büyük kurnazları
alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı
sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım
unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek
düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst
dışa vurmayı duygularınızı
unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.

gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
-ki bu en büyük kötülüktür size-
yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla
denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi
gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar
uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz
sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde
insanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke
anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz.
ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan
bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına
koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim
koşaradım
duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde... *

ayrı ayrı acılar çekiyoruz
aynı yerlerimiz kanıyor
salıncaktan düştüğünde bir çocuğun
ya da koşarken bir taşa takıldığında
kanaması gibi dizinin hep aynı yerinden
büyüyünce de kalbimiz sızlıyor
farklı acılarla aynı telinden

zübük
aziz nesin'in, suşehri'nde geçen romanı.
şimdilerde ikinci perdesini yaşadığımız ama tekrar kaleme alınmayacak olan o kitap. filmi de varmış ama tvlerde göremiyoruz maalesef*

erkek kardeş

panik yok
aynı gemideyiz
rahat olun
aynı gün öleceğiz*

kederli ömrümün
kısa açan çiçeği
bahar işte
tekrar sana
çiçeklensin diye yüzüm
noktalanma,
...
birhan keskin

aynada gördüğüm kafam
başka kafamdaki adamdan
...

her şeyi yapıyor da
kendinden gidemiyor insan
kendini bırakıp, nerede olursa olsun
kaçıp kurtulamıyor..

dünden beri düşünüp cevap bulamadığım soru. sadece evrensel olarak değil, ülkesel boyutta da bir cevabım yok

pamuk gibi yapan bir not :)))))) *

benim zamanımın genç yetenekleri şimdinin teknik direktörleri..

böyle bir kabile yıllardır var. hindistanda hükümetin yasak koyduğu bir ada*

demişti lisede edebiyat hocam. çok severmiş bu sözü. fikrini değiştiremediğim ve asla değişmez dediğim ablam bile bakış açısını değiştirebildiyse; değişir, herşey gibi insan da değişir.*

yağmurlu havayı bilmem ama kitap & kahve ikilisini yapmak için kesinlikle evde yalnız olmaya ihtiyaç vardır*

rüzgâr yelkensiz de olsa gene rüzgârdır.
ama rüzgârsız yelken bir bezdir. *

teoman _ aşk kırıntısı *

öğrenciyi gerçekten haklı bulanlar mı var?
değil öğretmenlikte hangi meslekte olursa olsun bir insanı iş saati dışında, iş ile ilgili rahatsız etmek ne kadar saygısızca bir davranış! kaldı ki o kişi bir öğretmen, düşünsenizya her öğrenci aynı şeyi yapıyor olsa o kişilerin sosyal hayatı olabilir mi?
uykuya takılanlara da ayrıca şaşıyorum, sadece uyku mu rahatsız etmesini gerektirmeyen bir durum? sırf öğretmen diye kendi özel hayatını bir kenara bırakıp, çalışma saati dışında da öğrencilerle uğraşmak zorunda mı diyorsunuz yani*. o zaman diyorsunuzki bir öğretmenin öğrencileri ile ilgilenmek dışında başka bir işi olamaz; ailesi ile vakit geçirirken, arkadaşlarıyla buluşmuşsa, kendi başına kalmak istemişse, uyumak istiyorsa, film/dizi izlemek istemişse, kitap okuyacaksa, kısaca kendine vakit ayırdığı iş dışı bir zaman dilimindeyse bile, her şeyi bir kenara bırakıp öğrencilere cevap mı vermeli.
ne kadar saygısız, bencil, sıfır empati dolu bir düşünce. gözden kaçırmışsınız belli ama o öğretmen de bir insan