zamansizkedi yazar profili

minnoş bebekleri... o kadar tatlılar ki. iki tane bebiş hesabı var takip ediyorum instagram'dan. videolarını izledikçe içim gidiyor resmen. koreli bir adamla evlenip çekik gözlü, minnoş bir bebiş istiyorum...

komik bir olay var bununla ilgili. bizzat arkadaşım yaşadı ve çok gülmüştüm. anlatıyorum uzatmadan.

şimdi bu sözlük değil başka bir sözlükte önüne gelen her kadın yazara mesaj atan bir fırlama vardı. yazdığı kadınlardan birisi de benim arkadaşım. neyse kız asla oralı olmuyor, mesajlara da dönmüyor. tek tük cevap veriyor sadece. malum, çocuğun namı yürüdü artık jwjanejdj kimse konuşmak istemiyor kendisiyle.

aradan birkaç hafta geçtikten sonra başka bir kadına daha yazıyor ve konu bu arkadaşım ile olan meseleye geliyor. adam, kız (arkadaşım) için "2 gündür konuşuyoruz biz onunla. konuşmamızın ikinci gününde seksting yaptık." demez miii ajwjsjejanwnakdjdjejajejsjejxn. yerlere yattım ss'leri okurken. hayır yani söylediği kız da asla seksting yapacak, bu tarz sohbetler edecek bir kız da değil. ya onu da geçtim adam akıllı mesajlarına bile dönmüyordu yani. başlığı görür görmez bu geldi aklıma ve yakın bir zamanda yaşandığı için paylaşmak istedim. ah erkolar ah! şaşırmıyorum artık.

söyle #3744195 bir entry girmiştim.

ilişkimi sonlandırdım. hayatımda kimse yokken daha mutluydum. 7 ay içerisinde ilk zamanlar hep güzel giderken iş ciddiye binince neden böyle oluyor anlamıyorum. demek ki yeteri kadar değerli ve güçlü bir sevgi yoktu karşı tarafta. üzüldüğüm tek şey yıllar yıllar sonra flört bile yapmazken yeni bir istek ve duyguyla hayatıma birisini almaktı. böyle zamanlarda hep daha çok yalnız kalma ihtiyacı duyuyorum. böylesi daha hayırlıydı demek ki. kalan arkadaşlara başarılar diliyorum.

o kaaadarrr güzel bir film ki... çok seviyorum. birkaç defa izlemiştim bu filmi, bak başlığı görünce yine bir izleyesim geldi.

yarattığını yaşa.

ne eksik ne fazla. kısa ve öz.

üzüntü.

ilgi gördüğüm, konuştuğum, bana iyi gelen kişiler sonrasında uçup gidiyor. aldığım ilgiye ve gördüğüm sevgiye hemen kapılmak beni hem üzüyor hemde sonunda yalnız bırakıyor.

ne olursa olsun insan güvenmek istiyor karşı tarafa. kendime kızıyorum, "neden bu kadar çabuk bağlanıyorsun" diye. ama elimde olmuyor bu durum.

sigorta acentesinde çalışan var mı? stajım için birkaç yardıma ihtiyacım var.

6-7 aydır tanıdığım bir insan vardı. o kişiyle duygusal olarak tanışma yoluna girdik :).

uzun zaman sonra tekrardan bu duyguyu yaşadığım için mutluyum. umarım sonucu da güzel olur. ilk defa buraya yazdım bunu, yakın arkadaşım da gelince ona da anlatacağım.

ha bu arada "erkekler öğğ, möğğ" dedikten sonra bendir :d.

erkek arkadaşım şu dönem sıkıntılı zamanlardan geçiyor. hani ben size dayısı ölen bir arkadaşımı anlatmıştım ya o adam işte benim şu an erkek arkadaşım :d.
çok duygusal bir insan. başına kötü bir şey geldiği zaman çok zor toparlanıyor ve işe bile gitmedi 1 hafta. hatta üstüne 10 gün daha rapor aldı.

onu ilk tanıdığım zamanlar "ne kadar kaba ve duyguları çekilmiş bir insan bu ya" diyordum ama meğersem öyle değilmiş. içini herkese açmayı sevmiyor ve bunun yerine genelde hep bi' şeyleri ti'ye alıyor. bana dertleştiğimiz gece şunu söyledi "azıcık dokununca yaraya her şey ortaya çıkıyor" o kadar iç döktü ki bana... tabiki hayatımda birisi olarak saatlerce dinledim onu. ilk tanıdığım "arkadaşım" olan adamla şu an ilişki yaşadığım adam arasında dağlar kadar fark var...

duygusuz gibi gözüküyordu ama öyle değilmiş. böyle zamanlarda gerek arkadaşlarım olsun gerekse işte ilişki içerisinde olduğum insan olsun çok fazla veriyorum kendimden. onunla aynı şeyleri yaşıyormuş gibi hissediyorum, bütün enerjimi harcıyorum. karşımdaki insana hep iyi gelmek, iyi hissetmek için çok fazla tüketiyorum kendimi. tabiki yapacağım, her zaman da yaparım. ama bazen insanları darlıyormuşum gibi hissediyorum. bazen kendi hâline bırakmak istiyorum insanları o zaman da kafamda şu dönüyor "acaba onu düşünmediğimi, ilgilenmediğimi düşünür mü" diyorum.

ve böyle karışık duygular içerisindeyken bir yandan da kendi hayatıma bakınca; işten yeni çıkmış, yepyeni bir hayat kurmaya çalışan, yeniden sınava girmek için kafamı toplayıp bir an önce ders çalışmam gerekiyor. insanlara hep vererek, öncelik koyarak kendimi unutuyorum. insanın hayatına kim ne zaman girer belli olmuyor nasip, kısmet bu işler. keşke şu hedeflediğim işleri halledip öyle hayatımda birisi olsaydı diyorum. bu bencilliğe giriyor mu? bence girmiyor ya... ama bir yandan da çok güzel ve mutlu bir ilişkim var...

benim sorunum aslında belli. ortayı bulmam gerek. ya hep ya hiç minvalinde ilerliyorum. bir tarafa sürekli emek verip diğer tarafı düşünmüyorum. bu ikisini de aynı anda ilerletip, dozunu da iyi ayarlamam gerek sanırım.

yaaaa, çocukluğumun oyunu. ilk sanal arkadaşımı buradan yapmıştım ben (hâlâ görüşüyoruz 8-9 yıl oldu herhalde.) ay başlığı görünce duygusallaştım. oyuna arada girip bakıyorum. çok fazla anılarım var bu oyunda benim ya :(. ay gece gece neden duygusallaştım şimdi ben...

ağlıyorum su an (!).

çok sevdiğim bir insanın dayısı öldü. benim için gerçekten değerli bir insandır. çünkü benim hayatımda erkek arkadaş kavramı bir elin parmağını geçmez genelde.

tabi ben bunu günler sonra sohbet ettiğimiz esnada öğrendim. ilk defa bana bu kadar içini döktü (normalde asla boyle bir şey yapmazdı.) hep şen şakrak, eğlenceli ve esprili hallerine alıştığım için o gün gerçekten ne kadar üzgün olduğunu anlamıştım. erkekler genelde duygularını, üzüntülerini çok fazla paylaşmayı sevmiyor. kendi içlerinde, kendi kabuklarına çekilip atlatmaya çalışıyorlar (yani benim tanıdığım erkekler hep böyleydi.) galiba bu durum onlar için zayıflık göstergesi olarak kabul görüyor. ama asla değil, olmamalı da...

hem ona arkadaş olarak iyi geldiğimi düşündüğüm için hem de bana çok saydam bir şekilde içini açtığı için çok mutlu oldum. genelde hep kadınlarla daha içten ve samimi, ağlamalı, zırlamalı konuşmalar yaşadığım için. onun bana bu şekilde içini açıp, dertleşmesi, üzüntüsünü paylaşması çok anlamlıydı.

tanıştığım hiçbir erkek öyle ahım şahım paraya sahip değildi. tanışırken de kimseye "paran var mı?, zengin misin?" diye sorular da sormadım. çünkü önemli olan para değil; parayı kazanabilme kabiliyetine sahip, çalışmayı seven, azimli, hırslı erkektir.

ay bu başlığı ne zamandır sol frame'de görüyorum. söylemeden geçemeyeceğim.

biseksüeller sadece erkek mi? cevap: hayır. biseksüel kadınlar da var. kadınlar da gay olmayacağına göre. tamamiyle uydurulmuş bir gay karşıtı başlığıdır.

her yaz olduğu gibi, tatil yapmadım.

haftalar önce liseden bir arkadaşım ile karşılaştık. sarıldık, koklaştık ve ne zamandır bana ulaşmak istediğini ama ulaşamadığını söyledi. konuşmadan sonra ona numaramı verdim ve sana yazacağım dedim. kıza yazdım ve bana beş gün sonra ( bugün) dönüş yaptı (yazdığımı bile unutmuştum.) cevap vermedim. görüldü bile atmadan sildim mesajıni. yüz yüze çok samimi davranıp, numaramı alıp sonra iletişime geçmek isteyen bir insanın tavrı bu olmamalı. samimiyetini kaybediyor bende.

insanlara mesaj yoluyla cevap verme konusunda çok titiz birisi olarak söylüyorum bunu. bugün bu tavrı sergilediğim için pişman değilim.

kim size nasıl davranıyorsa, siz de aynı şekilde o kişiye öyle davranmalısınız. gerçi ben kısasa kısas yapmayacağım. direkt cevap vermicem.

-flört
-flört etmek
-yeni biriyle tanışmak

kadınları mı? yahu, bir kadını mutlu etmek bir çocuğu mutlu etmekle eş değerdir ya.

çoğu zaman bunu yapın derim. o kadar iyi geliyor ki insana; düşünüp de için içini yemiyorsun, sorgulamıyorsun. hatta bu minvalde devam ederseniz bir zaman sonra o "bilmezden geldiğiniz" olay kendi kendine sönüyor.

bunun bir benzeri de "her şeyi bilmemek." boşverin, bazı şeyleri bilmeseniz de olur. her şeyi bilmek de çok iyi değildir.

o kadar korku filmleri izleyip, zamanında viral olan (bkz: illuminati) dehşetini araştırıp durmanın sonunda zihnimi ve psikolojimi alt üst ederek lise çağlarımda yaşadığım olayı anlatacağım.

bizim eski evimiz küçüktü. 3+1 olmasına rağmen odalar çok küçük ve birbirlerine çok yakındı. annem mutfakta sebze-meyve bile doğrasa onu herhangi bir odadan rahatlıkla duyabiliyorduk. eve yeni gelmiştim okuldan, duş alacaktım. banyonun kapısı annemin odasına bakıyor (iki kapı da yüz yüze yani.) banyodan içeri girer girmez duvarda bir ayna var. havlumu hazırlıyorum, kıyafetlerimi getiriyorum falan derken aynada kendime bakıp saçımdan tokamı çıkarırken aynadan annemin odasindaki kapının önünde simsiyah, upuzun neye benzediği belli olmayan bir varlık gözüktü gözüme. ellerini kapının kenarına tutturmuş ve çığlık atar gibi ağzı açık bir şekilde aynanın yansımasından bana baktığını gördüm. o an çığlık attığım gibi görüntü kayboldu. ben de aynı filmlerdeki başrol oyuncu ablalar gibi oradan kaçmak yerine odaya girip kontrol etmeye başladım etrafı (tabiki hiçbir şey yoktu :d) sonra annem ve kız kardeşimin yanina gittim telaşla. ellerim, ayaklarım titriyor. kardeşim tv başında oturmuş bir şeyler izliyordu, annem de mutfakta yemek yapıyordu. ikisi de çok sakin her zamanki hallerindeydiler. dönüp ikisine de "az önce attığım çığlıkları, bağırmaları duymadınız mı" dedim. annem de "yoo ne çığlığı, niye noldu?" diye cevap vermişti bana çok sakin bir şekilde. ve beni duymamalari imkansızdı. entrynin girişinde bahsettiğim gibi ev çok küçük ve o bagirmamin duyulmaması imkansızdı.

hayatımda ilk defa bu tarz bir olay yaşamıştım. ara ara banyoya girerken korkuyordum ama o günden sonra bir daha bu tarz bir şey başıma gelmedi. hâlâ daha aklıma geldikçe anlam veremediğim bir olaydır.

(bkz: sen çok film izliyorsun, bu kadar film izleme)

limonata içtim az önce, iyi geldi.