17 yaşını özlemek

bir daha hiç 17 yaşına dönememe üzüntüsüdür.

dert sandığım şeyler aslında ne denli ufakmış. keşke bu bilincimle o zamana geri dönebilsem.. insan derdin içindeyken pek büyük sanıyor. belki bir sonraki ay, şimdiki dertlerim bile komikleşecek gözümde; kim bilir?

1998 fransa dünya kupası'nı izlemek vardı şimdi aynen, katar yerine...
müzik de çok kaliteli ve anlamlıydı o zamanlar.
tadelle'nin tadı çok daha güzeldi bak, o konuda tartışma kabul etmiyorum..

cep telefonu olanın parmakla gösterildiği, internete ise sadece chat yapmak ve oyun oynamak için girilen yıllar...
bir walkman'im bir de basketbol topum vardı o zamanlar yanımdan ayırmadığım.. top, çantaya ancak sığardı ama köşelerinde hafif boşluklar kalırdı...
o boşluklara kaset koyardım hep...
o ter kokulu pentagram ''anatolia'' ve mavi sakal ''iki yol'' albümleri..
hey gidi..

özlüyor tabii insan...
çok çok özel bir döneme gelince, daha bir özlüyor, bu da net bilgi...
fakat yaymayalım...
çünkü herkeste aynı etkiyi yaratmıyor.
üzüyor bazı bünyeleri...

17 yaşımda, öyle bir bira içiyordum ki. aman aman...
ve, tüm ölmüşlerim sağdı.
17 yaşımda, hiç ölenim yoktu neredeyse.

17 yaşımda, hiç param da yoktu.

şimdi mi, 17 yaşım mı?
17 yaşım.

kimsem ölmemiş. kapılarım kapanmamış, şimdiki kadar yalnız değilim. gidecek yerlerim var. artık yok.