20 yaşında hayata geç kalmış gibi hissetmek

22 yaşında tek eksiğim mezar taşım.

sanırım çağımızın gençlerinin hastalığı.

dönem dönem beni kasıp kavurur bu düşünce,
ne ara okul bitecek, iş dünyasına adım atacağım?
ne ara hayallerim gerçekleşecek, santimine kadar hesapladım, ya bir pürüz çıkarsa?
tekrar pandemi olur mu, deprem olursa, ya ölürsem?
hayat çok hızlı akıyor, kendime bu hayatın içinde nasıl bir yer edineceğim?
yer edinemezsem akan suyun içinde boğulup gidecek miyim?
bu düşüncelerimin gençlikten ve çağımın internet çağı olmasından kaynaklı olduğunu düşünüyorum. her şey çok hızlı akıp gidiyor, yetişemiyormuşum hissi.
neyse ki ölmek dışında her şeye çare var!
sabırlıyım, hırslı, azimli ve inatçı!
ben o hayalleri gerçekleştireceğim diyorsam gerçekleşir. sadece süre vermiyorumdur.

ergen hezeyanı.

kimisi 20 yaşında meslek sahibi olur 70 ini göremeden ölür,kimi 50 yaşında sevdiği mesleği yapmaya başlar 90 yaşını görür. yani herkes kendi zamanını yaşar,kendi hayatını. sizin hayatınız yarın da bitebilir,30 sene sonrada bunu bilemezsiniz ancak anı yaşayabilirsiniz. unutmayın hiç bir şeye erken başlamadınız veya geç kalmadınız sizin bunu yapma zamanınız o zamandı ve yaptınız veyahut o zaman değildi yapmadınız.

biz ulus olarak yaş tabusunu yıkarsak ve elalem hapisanesinden kurtulursak inanın avrupa ile aramızdaki farkı kapatırız.

akparti döneminde gençler böyle oldu

yoksul bir ailede dünya ya geldiğinde hayata erken ama yaşamaya çok geç başlarsın ....

lol ne diyo la bu.
iyi biz ölelim o zaman yavrum...

kendine haksızlık etmektir.

günümüz modern dünyasında 20 yaş emekleme yaşı bile değildir. hele bi 25'i gör 30'u gör.
20 yaşında hayatını tamamen değiştirecek kadar sıfırdan başlayabilirsin. eğer planladığın yolda gidiyorsan çok daha iyi. daha önünde koskocaman bir yol var.
ancak şunu da unutma. hayat her zaman istediğin şekilde ilerlemiyor. bunu söylemek istemezdim ama ilerde daha çok pişman olacağın günler olacak. belki geri döndürmenin imkansız olacağı kararlar vereceksin. senin elinde olan şeyler olacak, elinde olmayan şeyler olacak.
fakat hayat böyle bişey işte. kendine güven. kimseye kendini kanıtlamak zorunda değilsin. kimseyi memnun etmek zorunda değilsin.

falan filan işte ne bileyim.

normaldir.

ben en çok 2005-2006 ve sonrasında doğanlara üzülüyorum. düşünsene şu anda lise öğrencisisin. 11.-12. sınıftasın. üniversitede iyi bir bölümü kazansan bile gelecek konusunda kaygılısın.

benim ebeveynlerimin döneminde okul bitirmek çok zor, iş bulmak çok kolaymış. benim dönemimde tam tersiydi ama en azından iş bulunca belli bir refaha ulaşılabiliyordu. şimdiki şartlar ise... berbat.