hayata geç kalmak

insanın zihnine bir kere yerleşince çıkmayan bir düşünce. nedense her an düşündüğüm şey.

her şeye ve herkese geç kalmış demektir.

26 yaşımdan 27 yaşına bağlanmaya başladığım dönemde ilk tam zamanlı işime girdim. evet geç kaldım ve yaşıtlarıma yetişemeyeceğim belki. ama hız farkından başkalarıyla kendini karşılaştıramıyor olmak seni daha çok kendine yöneltiyor. ondan söylenmek yok şükretmek var.

sürekli bu ruh halindeyim ve asla çıkamıyorum. beni derin bir amaçsızlığa sürüklüyor. yersiz bir duygu olduğunu da biliyorum üstelik ama yine de çıkamıyorum. “zaten hayatının bu noktasına kadar hiçbir şey başaramadın, bu saatten sonra ne yapacaksın ki?” diyor sürekli iç sesim. üstüne üstlük yerimden kalkmama ve bir şeylerle meşgul olmama engel oluyor hep bu his. bir işte başarılı olacağım varsa da bu iç ses beni sürekli kısıtlıyor. istemsizce hep kendimi inanılmaz işler başarmış yaşıtlarımla kıyaslıyorum. valla yoruldum, ne yapacağımı şaşırdım.

kendime çok sık söylediğim lafızlardan biri malesef.

geç kaldigini düşündüğün anları bir düşün bakalım. sonra o anları düşündüğün anlarla şu anini karşılastir.
aslında o kadar da geç değilmiş o zaman değil mi ? şu an aynı şey için çok mu geç ? peki o zaman 1 sene sonra yine bak bakalım ;)

otobüs kaçıyor sen peşinden koşuyorsun sesleniyorsun el kol ediyorsun durması için ama o yoluna devam ediyor. durmak zorunda değilmiş seni görmüyormuş sen kendin yetişecekmişsin. ama bir kişi de demiyor gelen var kaptan dur diye.

yanılsamadır. bir insanın elinde olmayan, kontrol alanı dışında gelişmiş ve gelişmekte olan şeyler yüzünden, el birliği ile kendini kötü hissetmesine sebep olmaktır. fakat yanlış. zira her şeyin bir vakti vardır.

ölmediğiniz sürece geç kalmazsınız bazı şeylerin yaşanmaması bazı isteklerin o an gerçekleşmemesi gereklidir sadece, ister ilahi olarak bakın ister başka şekilde fark etmez, ölene kadar vakit var.

tolstoy yaşlılığında öğrenmiş bisiklet sürmeyi ve oradan türemiş “tolstoy'un bisikleti” tabiri. hayatın elinde olduğu sürece geç kalamazsın.

hayat budur, bulunduğundur ve andır. anlardan ibarettir. geçmiş bazen özlemle anılan tatlı bir hüzün yahut pişmanlık, gelecekse ulaşılması belirsiz düşünceler topluluğudur.
geç kalmadın, geç kalmadım. var olduğumuz anı yaşıyor ve devam ediyoruz bir şekilde. öncesi geçti, sonrası bilinmez gelecek mi. şuanlardan ibaretiz.

sevmeye, sevilmeye her şeye geç kalmaktır.

dünyaya erken gelmektir. keşke 15 sene sonra doğsaydım.

çok sık hissediyorum bunu. yaşama geç kalmak boktan bir şey. şimdi "hiçbir şey için geç değil" tayfa gelmeden belirteyim, bazı yaşanmamış şeyleri telafi etmenin, yerine koymanın yolu yoktur. eforun, zamanın, bilumum koşulların el vermez. sineye çekilir, devam edilir. olsundur. ne yapalımdır.

kaldım
ama bu konuda yapılabilecek çok fazla şey yok düzeltmek adına. zaman geri alınabilen bir şey değil. kalan silahlarımızla savaşmaya devam.

eskiden çok fazla böyle hissederdim ama bi getirisini olmadığını anlayınca olabildiğince bıraktım önüme bakıyorum.

hayata geç kalmış hissetmesi gereken biri varsa sanırım o benim ama böyle hissetmiyorum çünkü kararlarımı geleneklere göre isteklerime göre alıyorum.

üniversiteden mezun oldum. askerden geldim. çalışmaya başladım. kendime ait evim de vardı. evlenmemi istediler ben istemedim.

yaşıtlarımın lise mezunu çocukları var ama gram özenmiyorum. öyle çocuk büyütmek istemiyorum.

tanıdığım kimsenin aile hayatı düzgün değil. dışarıya renk vermiyorlar ama içten içe yaşadıkları sıkıntıyı görüyorum.

erken evlenip çoluk çocuğa karışmak yerine yalnız ölmenin pişmanlığını yaşamayı yeğlerim.

bana bakacak diye çocuk yapmak benim yaşam felsefeme göre bencilce bir hareket.

ben de bu kafadayım, ama ben cidden geç kaldım her şeye. daha çok geç elde ettim ve ediyorum. 13 yaşındayken orta yaş sendromuna yakalanmış bir çocuk olur mu hiç demeyin ben oldum. büyümek ,yaş almak her geçen gün beni biraz daha rahatsız etti. her doğum günümde bir hüzün kaplar yüreğimi, nereye gidiyorum, yetişecek miyim yoksa zamanın kıskacında çoktan kayıp mı oldum? öleceğim düşüncesi sarıyor bedenimi, dünyanın haline de üzülüyorum bir yandan daha nasıl yaşanır burada, var olduğum müddetçe de yaşamalıyım diyorum. şu şen yaşlılardan mı olacağım acaba diyorum ,hayatının son demlerinde çocuklaşan anlar şiirinde olduğu gibi? anlam atfetmem gereken daha kutsal görevlerim var ,cesaretim yok o başka. bir gün olacak ama ne zaman bilmiyorum kabuğumu kırıp aşacağım kendimi. o günü bekliyorum sabırsızlıkla, umudum bu yönde.

göreceli bir kavramdır. kıyas yapabileceğimiz standart bir hayat zamanlama programı bulunmadığından dolayı bu sadece bireyin kendi beyninde kurguladığı, temelinde başarısızlık ve yetersiz hissetme gibi duyguları barındıran olumsuz düşünceler bütünü olarak ele alınabilir. bazen geç kalmışlık hissine kapılmış olsak dahi gerçekleşmemiş olan eylemler için en doğru zamanın ne olduğunu kesin olarak bilmemiz de çok mümkün olmayabilir çünkü eylem gerçekleşmemiştir. bu yüzden geç kalmışlık hissi yaratan eylemi hayata geçirmenin belki de şuan tam vaktidir. ancak son nefesini verdiğinde herşey için çok geç olacaktır, o güne dek hiç bir şey için geç kalmadın demektir.

hayatınıza giren her kadının evlenip boşandığını yahut hala boşanamadığını fark ettiğiniz an.