70 yaşında olduğu halde siyaseti bırakmayan siyasetçiler

beni bu koltuktan anca azrail ayırır diyorlar kısaca. deniz baykal vardı, hastalanınca koltuktan indi mesela, illa hastalanmak mı gerek emeklilik yaşı geldiği halde çalışmaya devam etmek için?

bu tiplere kısaca siyasetin dinozorları diyoruz. iktidar muhalefet hepsi aynı. adeta koltuklarına yapışmışlar gitmiyorlar. yada koltuklarına pislemişler. gidemiyorlar. gerçi işe gitmeden maaş alabilecekleri, tonla benefit veren başka bir iş ve işveren yoktur. halk bu duruma tepki göstermediği sürece bugün teyyo gider yarın merro gelir. devlo gider, kardo gelir. kıldo gider yıldo gelir. (bkz: türkiye'de siyasetin ve bürokrasinin babadan oğula geçmesi)

gidin yerinize (mezarlık) yatın artık geç oldu.şu gençlerin önünü bi açın yav.

bu tip siyasetçiler de ortak bir özellik vardır. güç sevdası onlar için elzem bir unsurdur. ayrıca o mevkinin getirdiği bir takım ayrıcalıklarda bu duyguyu daha da vazgeçilmez bir hale getiriyor.

(bkz: joe biden)

vatandaşlar olarak elbette bizim hoşumuza gitmiyor ama siyasetin gelişmediği ve düzenin oturmadığı bir ülkede onlara da çok kızamıyorum. bizde siyaset toplumu yönetmek ve problemlere çözüm üretmekten ziyade çıkar kaynağı ve saygı, sevgi görme aracı olduğu için hayatını siyasete adayan kişilerin bunları bırakamaması çok normal. ellerinden siyaseti aldığımızda bu kişiler bir hiç olarak kalıyor çünkü kendilerini entelektüel açıdan geliştirememiş, koşulsuz sevgi veya saygı görmenin ne olduğunu unutmuş durumdalar. bu durumda kim siyaseti bırakır ki?