90'lı yılların en çok özlenen şeyi

dizilerini, müziklerini, aile ilişkilerini, arkadaşlıkları ve daha niceleri.

old laik daysini özlüyorum. daha renkli bir hayatımız vardı sanki.

pastel boya kokusu...

yoktum ama vardım gibi. olmayan şeyleri özlemeden bir günüm geçmez teşekkürler profesor

sabahtan akşama kadar sokakta takılmak, mahalle maçları, sinek ilacı sıkan kamyoneti kovalamak.

samimiyet.

blue grubunun ingilizce kaygısı olmadan söylediğim şarkıları "ansi nafilin yu mi babilin"

age disclaimer konması gereken başlıktır. tanzim satışlar, varlık kuyrukları, ptt'de yağ satıldığı günler, soğanların patateslerin depolarda çürütüldüğü günler..bunlar mesela.. halbuki 2021'de durum öyle mi..?

yaşama sevinci ve hevestir. en azından yaşayan ölüler değildik o zamanlar. gözlerimizin içi gülerdi. şimdi gülsek durup düşünüyor ve neden güldüğümüzü kestiremiyoruz. gülmek sanki çok absürt bir şeymiş gibi...
bir de küçükken ritmine kapılıp dinlediğimiz şarkıların sözlerinden bi haberdik. şimdi aynı şarkıyı dinlediğimiz de şarkı sözlerindeki o derin anlamlar altında eziliyoruz. 90'lar bir başkadır o yüzden.

dans eden ayılar ve kızılcık satan seyyar satıcılarla bakkal kokusu ...

eğlenceli bir yarışma vardı, ismi tutti frutti olsa gerek.

90'lı yıllar değildir özlenen, geçip giden senelerdir. maksak melankolik takılmaksa doksanlar bahane.

benim ilk aklıma gelen, kentsel dönüşümden önce apartmanlarımızın önünde de arkasında da çok büyük bahçeleri vardı, o zamanlar yazlığımız filan yoktu ama çok eğleniyormuşuz ya,
bahçeye müzik seti indirip, kablo çekip filan, okey oynardık, mustafa sandal ın ilk kasetiyle, suat suna nın ilk kasetini çok dinlerdik, yeni çıkan kasetleri, içindeki hangi şarkı nasıl filan onları konuşuyorduk, kim kime bakıyor, kim kime takılıyor vardı birde eskiden :)

köşe başlarında duvarların üstünde otururduk, yarın ne yapalım, bisikletlemi gezelim, kadıköyemi inelim, illaki bi doğumgünleri bişeyler olurdu, çoğu da düzmeceydi, yalandan doğum günü, çünkü ona izin veriliyordu bir tek :)

insanların daha sosyal olması.

mahallede arkadaşlarla gece yarılarına kadar oyun oynamak , mahallede herkesin herkesi tanıması ve güven oluşması. şimdiki çocuklar çok şanssız.

98 öncesinde hayatta yoktum o zamanları çok özlüyorum.

çocukların rahat rahat sokaklarda oyun oynayabilmesi.

ışıklı ayakkabılar, caprison meyva suları, sulu göz sakızları.

bana göre güvenli ve ekonomik anlamda rahat hayat koşulları olmasıdır.

çocukluğumuzu çocuk gibi sokaklarda ama güven içinde yaşadık. ahlaki olarak yozlasmamistik. adalete güveniyorduk. şimdiye nazaran daha modern bir toplumduk. mutlu ve hoşgörülü insanların sayısı çoktu. televizyon kanalları sansüre maruz kalmıyordu. tek maaşlı aileler ev geçindirme derdini bu kadar yoğun yaşamıyor, eğlenceli aktiviteler yapabilecek imkan buluyordu. buna rağmen ülkede kriz ortamı oluştuğunda başbakanin yanına kadar gelip yazar kasa firlatabilecek özgürlügun olduğu bir ülkede yaşıyorduk. insanlar düşüncelerini söylemekten korkmuyordu, sindirilmemistik.

sonra 2002'de akp iktidar oldu...

ip atlamak.
sabahtan akşama kadar, bacaklarım kopuncaya kadar...

sıcağı sıcağına ve teksoy görevde