modern dünyada eskiye dair en çok özlenen şeyler

yüz yüze sohbet edebilmek. kafelerin yanından geçerken içeriye göz attığımda masalarda oturanların çoğunun elinde telefon kafalarını gömüp sohbet etmeden öylece sosyal medyada takıldıklarını görüyorum çoğu zaman.

kaliteli yeni müzikler dinleyebilmek. trap ve iğrenç pop furyası ile müzik kalitesi ayaklar altında geziyor artık. kaliteli müzik yapan kişi sayısı radikal bir şekilde azaldı.

sade ve şık kıyafetler. erkekler ibine gibi kadınlar da eskort gibi giyinmeye başladı son yıllarda. ulan hadi tamam isteyen istediğini giysin diyelim de normal insanlar için de birkaç şey üretin bari.

gizlilik ve mahremiyet. telefon ve internetin hayatımıza girmesiyle bunlar da bitti. eline telefonu alan istediğini kafasına göre videoya çekip internete yükleyebilir hâle geldi.

lezzetli sebze, meyve ve gıdalar. pestisit ve aflatoksinli gıda ürünleri yemekten gerçek tadını unuttuk yediğimiz şeylerin.

sağlam temellere dayalı dostluklar. ben liseyi yatılı okulda okuduğum için arkadaşlarımla kardeş gibiydik ve hâlâ da öyle olduklarım var ama günümüzde çoğu arkadaşlık çıkar üzerine inşa edilmiş. çıkarları çatışınca anında yıkılıyor. samimiyet yok birçoğunda.

gaz lambası.

arkadaş yüzüğü bulmuş 500 yıldır yaşıyo

bey babam ne derse diyen kadınları özledim. erkekler gidip babasından isteyip alıyorlarmış kızı. kadının söz hakkı yokmuş ne güzel.

yaptığı işe özel cihazlar. fotoğraf çekmek için fotoğraf makinesine ihtiyaç olması veya telefon görüşmesi için telefonun gerekmesini özledim.

çocukken fotoğraf makinem olmasını çok istiyordum, şimdi o zaman sahip olabileceğimden daha iyisi avucumda ama fotoğraf çekmek istemiyorum. telefon görüşmesini bilgisayardan da internet üzerinden yapabiliyor olmaktan rahatsızlık duyuyorum. ps1'im vardı, ps2'ye aklım giderdi şimdi çok daha güzel oyunları telefonumda da oynayabilirim ama oynamak istemiyorum.

yıllar önce aklımı alacak teknoloji sunduğu tüm imkanlara karşı hevesimi tüketiyor her nasılsa. neden böyle olduğunu da tam olarak bilemiyorum. zaten elimin altında olması yüzündendir belki.

1995 öncesi bana yeterli. internet yoktu, telefon yoktu gayet iyiydik.

hiçbir şey.
hocam, bu modern dünya ne zaman başladı? hani var mı öyle bir bilgi?

cep telefonlarından öncesi çok güzeldi. sadece filmlerde bile... birileri mesela kayboldu veya birilerinin başı tehlikeye girdi falan... cep telefonları çıktıktan sonra yok efendim şarjı bitmiş, nasılsa tam o anda sinyal alamıyormuş falan gibi kurgusal şeyler uyduruyorlar ki heyecan gelsin. oysaki cep telefonlarından önce öyle miydi?

valla ben 2 yaşımdayken bile ailem yokken sokakta oynayabiliyordum. mahallenin abilerine, ablalarına güvenilirdi. zaten 5-6 yaşıma kadar mahalleden ayrılmamam tembihlense de gene de akşama kadar oynayabilirdim sokakta ki bazen mahalleden de ayrılırdım. ahıhı. cidden okul yokken sabah çıkıp akşam dönerdim ben eve, hava kararırken ve arada öğlen gibi sandviç yemeye falan 1 kere uğrardım eve sadece. zaten ilkokulda falan full serbesttik. artık 10 yaşıma falan geldiğimde akşam ezanıyla birlikte eve dönmem yeterliydi ve nereye gideceğime karışılmazdı.

ben ortaokul ve lisedeyken de cep telefonu yaygın bir şey değildi. yani 1997 gibi cep telefonu kullanan bir arkadaşım vardı bildiğim kadarıyla ama normalde hiçbirimizde yoktu onlardan. ben 1999 sonbaharında, üniversiteye başlarken almıştım ilk cep telefonumu mesela.

şimdi bir lise öğrencisi mesela dışarı çıkacak... cep telefonu... yani biz her haltı yerdik ve anne babamız nerede ne yapıyor bu oğlan deseler bile bunu öğrenemezlerdi. şimdi her dakika kontrol altında gençler. yani ben de z kuşağından olsam o durumda olurdum herhalde.

bir müzik albümüne ulaşmak kolay değildi. ben ergenliğimi söke'de geçirdim ve bilhassa orada daha da zordu metal müzik kasetleri bulmam. zaten senede 2 kere falan izmir'deki stüdyo ümit'e giderdik ve oradan giderirdik açlığımızı. ama bunları orijinal alırdık ve epey de para tutardı haliyle. değerli olurlardı o kasetler bizim için, bu yüzden. vhs kasetleri için de aynı şey geçerli. artık sınırsız seçenek var ve eskisi kadar tat vermiyor bu iş bana. yani bir şeyin zor ulaşılır olması onu bir cazibe unsuru haline getirir kanımca.

şu yapay zeka denen şey de benim epey canımı sıkıyor. artık sanat ve sanatçı algısı bile değişmeye başladı sanki. yani şimdi bir yazar veya ressam çıksa mesela... acaba yapay zekaya yaptırmış veya yapay zekadan yardım almış mıdır diye şüphe düşer içime.

gerçi özleme duygusundan ben epey arınmış biriyim artık ama eskiden böylesi bakımlardan daha güzeldi bence bazı şeyler.