abi ve kardeşin kavga etmesi

can sıkıcıdır, olayın ceviz kabuğunu doldurmayacak bir konu üzerinden alevlenmesi dahada can sıkar, tüm bu yaşananların ardından selam sabahı kesen abi ve kardeşin bu halini gören anne ve baba için ise hayatı zindana çevirebilir.

hoş değil böyle şeyler ama oluyor işte, insan engelleyemiyor. birinciye sabrediyor, ikinciye sabrediyor gün geliyor üçüncüde dayanamıyor "artık ne olacaksa olsun" diyor ve olan oluyor. sonrası ise üstte belirttiğimiz gibi.

özellikle küçüklükte feci oluyor. yaşın birbirine yakın olması kavganın şiddeti ile doğru orantılıdır.
türkiye'de bu anne baba vefat ettiğinde miras konusunda yaşanıyor ve bir daha görüşmüyorlar. duygusal bir millet olup miras bırakmak için evrak hazırlamamız bu gibi sonuçlar doğuruyor. bunu birde ortaklıkta görüyoruz. türkiyede ortaklılar çok çabuk bozulur. çünkü yazılı anlaşma yerine sözlü anlaşmalar ön plandadır. güvene dayalı ilişkilerde yürümüyor.

ulan iyi ki abim yok dediğim başlık.
siz böyle bir kalleşlik gördünüz mü hayatınızda.*

abla kardeş kavgası da fena değildir. tekme, yumruk, tokat allah ne verdiyse.

küçük kardeşin dayak yemesiyle sonuçlanır. abiler doğuştan dayak atıcı taraftır.

allah var benim abim her daim merhametli olmuştur. o daha çok sözleriyle dövmeyi sever. eh bizim de dilimiz bir yerleri yalamıyor sonuçta. konuşursa karşılığını alır.*

kardeşin artık senin darbelerini savuşturmaya başlaması ile güçlerin dengesinin değiştiğini farkettiğin an, yerini soğuk ve daha kanlı bir olaya dönüşen kavgadır. büyümeyin lan, hep dövek, dövebilek

30'undan sonra biter ya da taraflardan birinin evlenmesine kadar sürer.
bu süreden sonra da hala devam ediyorsa taraflardan birisi iflah olmaz bir sığır olabilir. ihtimaller dahilinde.

hep kafama kafama vurdular it herifler.