acısını hafife almak ve gücünü abartmak

insanoğlunun yaptığı hatalardan biridir.

acı zaten dalgalanarak sönen bir bela. yükselir, açlalır, geçti zannettirir, hiç bitmeyecek zannettirir, kökleşir, renklenir, jeste mimiğe dönüşür, yaşayış biçimine dönüşür, bir kelimeye sığar, tonla sayfaya dökülür, bulaşır, belalı bir şeydir ya. sıvıdır ya. derin bir akışkanlığı vardır. ama en iyi kelimelerle ölür. kelimelere döküldüğünde, anlatıldığında, paylaşıldığında, üzerine artık şaka bile yapılabilir olduğunda tahfif edildiğinde biraz olsun oradaki yara en azından kabule layık bir hale gelir. bütün yara izleri bir hikayeleri olsun ister. öyle ki saçma sapan bi anda elinizde kolunuzda beliren bir kesik bile zamanla kendisini sizin belleğinizde müthiş bir savaştan kalmışlıkla tanımlar. siz, alt edilemez orduların kumandanı, ayaklarınıza çok yakışan ama üzerine hiç kilise inşa etmediğiniz seküler bir kaya üzerinde durup idealleriniz için canını vere vere savaşan cevval askerlerinizi seyrederken ve savaş sonrası göğsünüze takacağınız madalyanın altın onurunu hayal ederken o da nesi, bikaç damla kanınız akmıştır alt tarafı ama yılgın bir; "hayat hep böyledir" hissiyle diğer bütün yenilgilerinizi bu yaracığın incecik kesiğine gömersiniz. yara anlamlandırılmak muhakkak ister. muhakkak tanımlanmalıdır. iyi bir tanımın muhatabında bıraktığı parıltı onu anlamsızlıkla boğuşmaktan kurtardığınız için hep sizinle, sizin yüksek vericiliğinizle öylece kalır. insan paramparça olmadığı sürece çoğalamayacağını bildiğinden kutsal bütünlüğünü feda edeceği bu müthiş ihlali bile sever, diler hatta. yeter ki yaşamış olduğunu kanıtlasın ötekine. küçücük bir yara bile, belki bir iç geçmesi, irkilme, acısı minnacıcık olan o hatıra, sahip olduğumuz derin boşlukta savrulmaktan böylece kurtulur. yara ve sen uçuş uçuş olmaktansa yere, zemine inmeye böylece karar verir, böylece tanımlanır, böylece rahata erersiniz.

alt tarafı diken batan parmağınızın anlık ve geçici acısından geriye aschenbach'ın ormanda gördüğü kaplan gözleri kalır. yara ize dönüşür ama iz silinmeyi, yaranın kabuğu gibi yok olmayı izlemez. en çok da yüzdeyse. kimliğin bir parçası olmaya böylece daha layık olur. onlarca yıldır kafatasınızı örten bu parlak derideki küçücük ve yasal bir çizik, asırlarca duvar önünde gerçeği bilmek için sallana sallana düşünen, kendini hizaya çeken ve bekleyen o haklı münzeviyle sizi eşitler artık. o hak etmiş, sizse maruz kalmışsınızdır ama her şey yeteri kadar uzaktaysa birbirine çok benzemekle de lanetlenebilir. eşitsinizdir. ne güzeldir. ah tanrımdır. hayattır.

güçse sandığımızın aksine içimizde bir yerlerde duran o yapıp etme, düşünme kavrama, kapsama yeteneği falan değildir. gücü biz kazanırız. onu üretiriz. onun için bir şeyleri feda ederiz. değersiz şeyleri feda edip değerli şeyler almak insanın müthiş bir ayrıcalığıdır. zaten geçecek olan zamanını feda ederek birazcık sıkıntıya gönüllü olduğunda mucizeler yaratırsın örneğin. ampül gidip geldi ya. kesilmesin rica ederim. kaçıncı değiştirişim bunu gerçekten yıldım artık. sönmeyen ampül yapsınlar yetti be.