ağladığını göstermek isteyen insan

(bkz: ı am crying lan crying)

birilerinin onu önemsemesini ister.ihtiyaç duyar. belki sadece bir omuza ihtiyaç duyar. pezevenklerin eline düşmemesi şans meselesidir.

aaaaa ama erkekler ağlayan insanları haklı bulurlar(!) "ama ben bi şey demedim ki, yapmadım ki, fark etmemiştim ki, onlar da bana söylememiştiler ki" ayağına yatıp masum görünen öyle çok kadın var ki... onlar istisnasiz her güruhu kandırmaya müsait varlıklar. yaptığı şey yanlış olmasına rağmen özür dilemezler de.
onlar hep doğrudurlar!
siz doğruyu söylediğiniz için kötü olursunuz. herkes sizi kaba ve itici bulur.
üzülerek söylüyorum ki üslup cambazı olmanız lazım. en az onlar kadar pisliği o insanlara kimseye belli etmeden yapmanız ve o, size kükrediğinde herkese "ama ben bi şey demedim ki" bile demenize kalmadan savunulduğunuzu görmeniz lazım.

bu tür herkesi salak yerine koymaya çalışan insanların aklıyla dalga geçerim. onlara normalden çok daha aşırı pozitif görünerek, çok kıymetsiz bir işlerinde "aaa sen bunu da yapabiliyor muydun, vay canına, inanılmaz iyi, oooo" vs derim. biri bana bir şey dediğinde "ben kötü bir şey demedim ki" deme hakkımı muhafaza ederim ama o ağlak insan anlar ki onu ezmişimdir.

hayatımda bir kez bunu yapmak durumunda kaldım. deprem sürecinde bir dünya insanı kendi ego tatmini için kullanmaya çalışan birine. sonrası çorap söküğü. herkes her şeyi gördü, o da kendi pisliğini döktü. o süreçte bile böyle olmasına hala öyle kızgınım ki. neyse.

ben ağlamayı severim. ama nerede? kimsenin görmediği, duymadığı, bilmediği bir yerde. karanlıkta bir köşede. kendi kendime, sessizce.
kime neyi duyuracağım ki?