sevilen birinin ağladığını görmek

ölüm gibi bir şey olur, ama kimse ölmez.

hemen yanına koşup çözmeye çalışmama neden olacak durumdur.

asla dayanamadığım şeydir sevdiğim insanların üzüntü içerisinde olması.
lakin hemen saldırmamak gerek.
ne oldu? , neyin var? , bişey mi oldu? , niye ağlıyorsun?
gibi sorularla darlamamak gerek. bakışırsın bir iki saniye anlarsın zaten sana ihtiyacı olup olmadığını.
ağlamakta iç dökmektir zira.
belki kendi kendine içini dökmek istiyordur bunu bilemeyiz. dolayısıyla buna engelde olmamalıyız. çünkü ağlamak aynı zamanda bir terapidir kişinin kendi kendine yapabildiği.
o an ona ihtiyacı vardır ve olduğunda rahatlayacaktır belkide. öyle bir durumda ki insana bakıp, bunu neden yaptığını kestirmek çok zor olduğu için buna engel olmayıp, daha sonra usulca yaklaşmak gerekir diye düşünürüm.
çünkü kim olursanız olun, ne kadar yakın olursanız olun o kişiye, insan bazen gerçekten yalnız kalmak, kendiyle kalmak ister.
olmamamız gereken zamanlarda orada olmamaya çalışıp kişiyi darlamamak gerek derim ben.